MAGANDANG BUHAY: Reflection for 5th Sunday of Lent Year A - March 29, 2020 - YEAR OF ECUMENISM AND INTER-FAITH DIALOGUE

"Magandang buhay!"  Parang ang hirap magbigayan ng ganitong pagbati sa mga panahong ito.  Ano nga ba ang iginanda ng buhay ngayon?  Ang COVID19 ay panay kahirapan ang ibinibigay sa atin.  Bawal lumabas ng bahay.  Bawal mamasyal. Bawal gumala.  Bawal gumimik.  May mga harang ang mga kalsada.  May mga naninita kung saan ka pupunta.  May nagpapanik-buying sa mga supermaket at tindahan.  May mga nanamantala sa kanilang kapwa.  May mga pasaway na mga tao, isama na natin ang mga pulitiko at mga pinuno ng ating pamahalaan, na lumalabag sa mga patakarang itinakda.  Marami ang matitigas ang ulo at nagmamarunong pa kapag nasita at pinagsabihan!  Kaya nga dasal ng marami ngayon ay "Panginoon, matapos na sana ang pangit na buhay na ito!" 

Ano ba ang maganda sa buhay?  May mga tao kasing hindi makita ang kagandahan ng buhay!  May mga taong mas pipiliin pa nila ang kamatayan kaysa mabuhay.  Mayroong kuwento na sa India ay may isang Hindu na may kakaibang kakayahang manggamot.  Kaya n'yang pagalingin ang lahat ng uri at sa maniwala kayo sa hindi ay kaya n;yang bumuhay ng patay!  Para patunayan ito ay nagpunta siya sa mataong lugar ng siyudad. May nakita s'yang patay na nakaburol sa kalsada sa harap ng isang bahay.  Maramaing tao ang naglalamay.  Nilapitan niya ang patay na nasa loob ng kabaong at sinabi niya sa mga tao na huwag silang matakot at mamighati sapagkat kaya nyang buhayin muli ang patay.  Pagkatapos ay bumulong siya ng ritwal na panalangin.  Hinawakan ang patay at sinabing: "Tumayo ka!"  Laking gulat ng mga tao ng makitang tumayo ang patay sa kanyang pagkakahiga. Ngunit mas lalo silang natakot ng magsalita ang patay: "Sino ang bumuhay sa akin!"  Itunoro nila ang hindu at laking gulat nila ng makitang binugbog ng patay ang Hiindu at sabay sabing: "Bakit mo ako muling binuhay! Payapa na ang buhay ko sa kabila!  Ngayon,  makikita ko na naman ang labing dalawang anak na palalamunin ko!  Maririnig ko na naman ang boses ng asawa kong bungangera!  Hahabulin na naman ako ng mga inutangan ko!  Gugulo na naman ang buhay ko!" Ibalik mo ako uli sa kabaong kung hindi ay ikaw ang ilalagay ko d'yan!"  

Kung minsan nga naman ay parang bagang mas maganda pang manatili sa kabilang buhay na tahimik at mapayapa kaysa mabuhay dito sa ating mundo na puno ng paghihirap at kaguluhan,  Pansinin mo ang mga nangyayari ngayon sa ating paligid at makikita mo ang katotohanan ng aking sinasabi.  Kahit huwag na muna nating isama ang "veerus" na nararanasan natin ngayon.  Hindi ba't palasak pa rin ang kahirapan? Halos araw-araw ang krimen at patayang nangyayari.  Nawawala na ang paggalang sa buhay at nagiging normal na ang masasamang pag-uugali tulad ng pagmumura, pagsisinungaling, pandaraya, pagnanakaw, pagpatay, korupsiyon ng ating mga namumuno.  Hindi tama ang sabihing dahil ito ay ginagawa ng nakararami ay puwede na itong gawin ng lahat!  Hindi sapagkat abugado ka, alagad ng batas, kongresista ka o kahit presidante ka pa ng Pilipinas kaya mo ng gawing tama ang mali.  Ang tawag ko sa ganitong pangyayari sa ating lipunan ay ang unti-unting pagtanggap natin sa "kultura ng kamatayan!"  Ang kultura ng kamatayan ay ang uri ng pamumuhay na wala nang kinikilalang Diyos ang isang tao at dahil diyan ay sinasantabi na niya ang katotohanan at niyayakap ang maling pamumuhay.  Katulad ni Marta sa ating Ebanghelyo marahil ay marahil na maidadasal natin na: "Panginoon, kung naririto ka lamang ay hindi lalaganap itong kultura ng kamatayan sa aming paligid."  

Sana ay hindi natin sinusukuan ang ganitong mga pangyayari sapagkat alam natin na ang ating Diyos ay ang "Diyos ng mga buhay at hindi Diyos ng mga patay!"  Siya ang daan, ang katotohana at buhay!  Kaya N'yang buhayin muli ang ating mundong nalugmok sa kultura ng kamatayan. Sapat lamang na tayo ay magtiwala sa kanya at patuloy na manindigan sa katotohanan.  Huwag nating isusuko ang tama! Huwag nating sang-ayunan ang mali at sabihing ito ay tama!  Kailanman ay hinid magiging tama ang pagmumura, pandaraya, pagpatay... o anumang kasalanang sumisira sa dignidad ng tao.  Kailanman ay hindi nagiging tama ang mali.  Sikapin nating maging mapanuri sa ating mga naririnig.  Salain natin ang mga maling halimbawa ng ating mga "pinuno" o mga taong nasa kapangyaraihan at 'wag gawing idolo ang mga taong alam naman natin ay baluktot ang pamumuhay at paniniwala sa buhay.  Huwag nating piliin ang malugmok sa kultura ng kamatayan bagkus ay hilingin natin kay Jesus na tayo ay muling buhayin mula sa ating mga masasamang pag-uugali.  Yakapin natin ang handog niyang buhay at gamitin ito upang mabuhay din ang iba.  Ss ganitong paraan ay mababanaagan pa rin ang liwanag sa kabila ng maraming kadlimang nangyayari sa ating paligid ngayon.  Tandaan natin na sapat lang na isang mabuting tao ang manahimik at siguradong lalaganap ang kasamaan sa mundong ito.  Ang sabi ng isang kanta: "It is better to light just one little candle than to stumble in the dark!"  Ikaw ang magsisindi ng kandilang 'yan na muling magbibigay liwanag, magbibigay buhay at magpapaganda sa ating mundo ngayon.  Huwag nating piliing manahimik, magkibit balika't at magwalang bahala.  Ibahagi natin ang liwanag ni Kristo. 

Magandang buhay sa inyong lahat!

PAGKABULAG: Reflection for 4th Sunday of Lent Year A - March 22, 2020 - YEAR OF ECUMENISM AND INTER-FAITH DIALOGUE

Kung ang Panahon ng Adbiyento ay may tinatawag na "Gaudete Sunday", ang Panahon ng Kuwaresma ay may "Laetare Sunday" kung tawagin.  Katulad ng Adbiyento, ang kahulugan ng Laetare ay "magsaya".  Magsaya sapagkat nalalapit na ang pagdiriwang ng muling pagkabuhay ni Kristo.  "Magsaya" sapagkat sa kabila ng maraming kahirapang dala ng COVID-19 sa ating kabuhayan ay pasasaan ba't babalik din sa normal ang ating pamumuhay at marahil mas magiging matatag pa tayo sa marami pang mga pagsubok na kakaharapin natin sa buhay!  Magsaya sapagkat nababaagan na natin ang liwanag na gagapi sa kadiliman at pagkabulag ng sanlibutan.

May dalawang uri ang pagkabulag. Ang pinakakaraniwan ay ang pagkabulag dahil sa pagkawala ng paningin. Ito ay isang uri ng pisikal na kapansanan. Mahirap na itong ibalik lalo na't ang pagkabulag ay mula pa sa pagkasilang katulad ng pagkabulag na binanggit sa ating Ebanghelyo.  Kalimitan ay wala na itong lunas at nangangailangan na ito ng isang himala. Ngunit may mga tao din naman na nakakakita ngunit nabubuhay na parang mga bulag. Ang tawag natin ay mga taong "nagbubulag-bulagan".  Ito naman ay ang mga taong pinili ang "hindi makakita" sapagkat ayaw nila at hindi matanggap ang katotohanan. Mas mahirap itong pagalingin sapagkat nasa taong bulag ang desisyon para makakita!

May kuwento ng isang babaeng lumapit sa isang pari upang mangumpisal. "Pakiramdam ko po'y nagkasala ako, " ang sabi niya. "Ngayong umagang ito, bago ako magsimba ay lubhang naging mapagmataas ako sa aking sarili. Naging palalo po ako! Naupo ako sa harap ng salamin sa loob ng isang oras habang hinahangaan ko ang aking kagandahan." Tiningnan siya ng pari at sumagot: "Hija, hindi ito kapalaluan kundi kahangalan sapagkat nabubuhay ka sa imahinasyon!"  

Sinasabing ang ugat ng kasalanan daw ay kapalaluan sapagkat ito ay nagdadala sa isang masahol na uri ng pagkabulag... ang pagkabulag sa katotohanan, ang ikalawang uri ng pagkabulag. Sa ating Ebanghelyo ay makikita naman natin ito sa mga taong nakapaligid sa sa taong bulag na pinagaling ni Jesus. Kapag tayo ay bulag sa katotohanan ay akala nating tama ang ating maling ginagawa at dahil dito ay nawawalan na tayo ng pagnanais na magsisi sa ating mga kasalanan.  Mabubuti na tayong mga tao kaya't di na natin kailangan ang Diyos sa ating buhay! 

Ang Ebanghelyo ngayong ika-apat na Linggo ng Kuwaresma ay nag-aanyaya sa ating tingnan ang ating mga sarili at baka may simtomas na tayo ng ganitong uri ng pagkabulag. Baka katulad na rin tayo ng mga pariseo na hindi matanggap ang kapangyarihan ni Jesus nang pagalingin niya ang bulag. Ang ganitong pag-uugali ay malaking sagabal sa isang tunay na pagbabalik-loob at pagbabagong buhay. May mga taong hindi nagkukumpisal sapagkat ang katwiran nila ay "wala naman akong mabigat na kasalanang nagawa! Mabuti naman ang akong tao! Walang akong bisyo! Sumusunod naman ako sa sampung utos ng Diyos! Bakit pa ako magkukumpisal?"

Ang pagkakaroon ng kababaang-loob na harapin ang ating mga pagkukulang ang unang hakbang sa isang tunay na pagbabago.  Nagbubulag-bulagan pa rin ba ako sa aking pagiging Kristiyano?  May pagkakataon pa tayo upang muling makakita. Tanging "mata ng  pananampalataya" ang ating magagamit na panlunas sa sakit na pagbubulag-bulagan.  Aminin natin sa Diyos ang ating mga pagkakamali, ihingi natin ng tawad sa Kanya at sabihin natin katulad ng bulag sa Ebanghelyo: "Sumasampalataya po ako, Panginoon!"  Ang pagbubulag-bulagan ay nagiging sagabal din upang makita natin ang katotohanan sa mga maling nangyayari sa ating paligid.  Kung minsan ay nabubulagan tayo ng ating paniniwala dahil sa galit na naghahari sa atin o kung minsan naman ay dala ng inggit at ng ating maling pananaw sa buhay.  Hindi na natin makita na mali na pala ang ating mga iniisip at ikinikilos.  Akala natin ay nasa tama pa rin tayo. Ang mas masama ay hindi na natin nakikita ang kabutihan at pagkatama ng iba.  Kaya siguro may mga taong nagsasabing wala namang masama sa pagmumura, pagnanakaw, pagsisinungaling, pagpatay kung ito naman ay magbubunga ng kabutihan.  Ito ay masamang uri ng pagkabulag sapagkat ang mali ay nagiging tama at ang tama ay nagiging mali.

Hingin natin sa Panginoon na sana ay pagalingin tayo sa ganitong uri ng pagkabulag.  Ang utos ng Diyos at ang turo ng Inang Simbahan ang maaring gumabay sa atin kung tayo ba ay nabubulagan na sa ating pananaw sa buhay.  Walang masama kung itatama natin ang ating maling pag-iisip.  Walang masama kung itatama natin ang ating pagbubulag-bulagan!  Ngayong Taon ng Ekumenismo at Pakikipag-usap sa iba't ibang Pananampalataya at Mamamayang Katutubo ay huwag tayong maging bulag sa mga hinanaing ng ating mga kapatid. Maging bukas ang ating pag-iisip at tanggalin natin ang pagiging makasarili na maaring magdala sa atin sa kapalaluan.  Gisingin natin ang ating pagbubulag-bulagan!

CORONA VIRUS SILVER LINING (A Pastoral Reflection of Bishop Broderick Pabillo, DD) 3rd Sunday of Lent Year A - March 15, 2020 - YEAR OF ECUMENISM AND INTER-RELIGIOUS DIALOGUE

Corona Virus Silver Lining

Black clouds signify dark and even stormy times are coming. But at the edge of the dark clouds one can see a silver lining which show that not everything is black and behind the darkness there is the sun shining. The darkness will pass away and the brightness of light will come back again.

The COVID 19 brings a lot of darkness and uncertainties. It has really put our lives topsy-turvy. It has affected our work, our income, our leisure, our travels, our routine and even our religious activities. And we do not know up to when and up to what extent! But we have to see that no reality is totally bad. No matter how dark, some brightness is also brought out. Looking at the silver lining can give us hope and it can help us live through the darkness until the light comes out. And light will come out! As the Good Book says: “The light shines in the darkness, and the darkness has not overcome it.” (Jn. 1:5) Let us see the light that shines in the darkness of the global pandemic.

The COVID 19 phenomenon has brought about lockdowns and quarantines. Many people are immobilized physically. It has reduced the pace of our lives. So now we do not have to run from one place to another or be lost in traffic. We can take time easily – and in our homes together with our loved ones. We can do things in the house which we had long wanted but had no time or energy for them. Some can cook once more; others can do some cleaning and washing. We can put our homes and our rooms in order. One can do gardening. We can play and pray together again as a family or as neighbors. We can take time to tell stories to one another and watch TV or movies together. We can pick up the book that we had long wanted to read, or play a musical instrument. There are a lot of things that we can do without much cost.

Lent has originally been a 40-day retreat for the whole Christian people. COVID 19 is forcing us, as a people, to slow down a bit and take our retreat in our homes. Let us heed the call of St. Anselm who lived more than a thousand years ago: “Insignificant man, escape from your everyday business for a short while, hide for a moment from your restless thoughts. Break off from your cares and troubles and be less concerned about your tasks and labors. Make a little time for God and rest a while in him.” Let us take time to think, to pray, to read the Bible. Let us consider how really insignificant our human existence is. With all our technological achievements, a virus can bring the whole world to a halt and erase billions of financial wealth and together with it our human hubris. And it affects all – rich and poor alike!

Perhaps this virus outbreak can be telling us: look, go back to the basics – to your basic human relationships with your families and neighbors, to your basic needs, to your connection with God, the Power that you thought you can ignore but ultimately is the one you can hang on to. His love is everlasting. He is the Rock of our Salvation.

This contagion can also be pointing us to another direction – to one another. We need one another. We need the cooperation of all so that the infection will not spread. Let us not only be afraid that we get infected. Let us be careful that we do not cause the virus to spread to others, especially to our loved ones. While we are concerned about our own safety and our needs, let us also open our eyes to the needs of others, especially the most vulnerable ones – the elderly, the sick and the poor. The daily wage earners who will not have work for a whole month is also a great concern. Let us be generous to them. It would be ridiculous to pray that we be cared for by God when we do not care for others.

May these important messages of COVID 19 be paid attention to by all. Nothing is totally useless – not even this pandemic! There is always a silver lining!

CHRISTIAN ID: Reflection for 2nd Sunday of Lent Year A - March 8, 2020 - YEAR OF ECUMENISM AND INTER-RELIGIOUS DIALOGUE

Sabi sa isang text na aking natanggap: "NO PAIN, NO GAIN! NO GUTS, NO GLORY! NO ID, NO ENTRY!" Sa mga malalim mag-isip, marahil ang tanong ay "Ano'ng connect?"  Ang  "No pain, no gain " ay mantra ng mga atleta.  Ang "No guts, no glory" ay sigaw naman ng mga sundalo.  Ang "No ID no entry" ay para naman sa mga... security guard?  Hindi.  Ito ay para sa ating mga Kristiyano.  Bakit?  Ano ba ang ID natin para makapasok sa pintuan ng langit? 

May kwento ng isang batang nakakita ng "pupa" na malapit ng maging paru-paro na nakasabit sa isang puno. Tamang-tamang nakita niya ang unti-unting paglabas ng tila isang uod sa kinalalagyan nito. Nakita ng bata ang hirap na hirap na pagpupumilit nitong lumabas. Sa sobrang habag nito ay kumuha siya ng gunting at ginupit ang pupa. Nakalabas naman ang kaawa-awang nilalang ngunit sa laking pagkadismaya niya ay isang "malnourished na paro-paro" ang kanyang nakita na hindi halos maibukas ang di pa kumpletong pakpak. Hindi naunawaan ng bata na kinakailangan talaga nitong maghirap sa paglabas upang makakuha ng kinakailangang "fluids" sa katawan at magamit ito upang magkaroon ng isang malakas at magandang pakpak bilang isang paruparo.

Ang ID ng isang Kristiyano para makapasok sa pintuan ng langit ay katulad din ng ID na ginamit ni Jesus para makamit ang kaluwalhatian ng pagkabuhay... ang KRUS NG PAGPAPAKASAKIT AT PAGHIHIRAP. Kaya nga sa panahon ng Kuwaresma ay nakikibahagi tayo sa paghihirap ni Jesus.  Sa panahong ito ay hinihikayat tayong pagnilayan ang tinatawag na "Passion of the Cross".  Sa katunayan, isang debosyon na dinarasal tuwing sa panahon ng Kuwaresma ay ang "Daan ng Krus".  Sapagkat ito ang daan na piniling tahakin ni Jesus.  Sa katunayan ay maari namang iligtas ni Jesus ang tao sa paraang mas madali at walang paghihirap.  Pero bakit niya pinili ang mahirap at masakit na paraan?  Ito ay upang ipaalam sa atin ang laki ng kanyang pagmamahal na hindi kailanman mapapantayan at mababayaran. Ngunit alam naman nating hindi nagtapos sa paghihirap at kamatayan ang pag-aalay ni Jesus ng buhay, ito ay magbibigay daan sa kanyang kaluwalhatian... ang kanyang muling pagkabuhay!

"Guro, mabuti pa'y dumito na tayo!" ang sabi ni Pedro pagkatapos niyang makita ang pagbabagong anyo ni Jesus. Marahil ay manghang-mangha si Pedro sa kanayang nasaksihan at ayaw na n'yang magising sa pagkamangha. Ngunit pagkatapos ng pangitain ay bumaba uli sila sa bundok upang harapin ni Jesus ang Kanyang paghihirap at kamatayan. Kailangan N'yang daanan muna ang daan ng Krus bago Niya makamit ang kaluwalhatian ng Muling Pagkabuhay.

Ito rin ang daan na nais ni Jesus na ating tahakin. 'Wag nating ayawan ang mga paghihirap na ibinibigay ng Diyos sa atin. Ito ay ang mga krus na dapat nating pasanin araw-araw kung nais nating makasama si Jesus. May kaluwalhatiang naghihintay tulad ng ipinaranas ni Jesus sa mga alagad ngunit hindi nito tinatanggal ang mga kahirapang dapat nating harapin. Magsakripisyo tayo sa matapat na pagtupad ng ating mga tungkulin ito man ay maliit o malaki.  Tandaan natin  na sa tuwing tayo ay gumagawa ng sakripisyo ay nagiging banal tayo.  "Sacrum facere" ang pinagmulan ng salitang "sacrifice".  Ibig sabihin ang paghihirap na dala ng ating pagtratrabaho, pag-aaral o simpleng pagtupad ng ating mga  gawaing bahay ay maaring magpabanal o magpabuti sa atin.

Ang sabi nga ni San Pablo: "If we died with Christ, we believe that we shall also rise with him!"   Ito ang ID kung nais nating makapasok sa pintuan ng langit. Ngayon maiintindihan na natin kung bakit ko sinabing NO PAIN NO GAIN. NO GUTS NO GLORY. NO ID, NO ENTRY!