ADBIYENTO... KAPANABIKAN HUWAG KATAKUTAN: Reflection for 1st Sunday of Advent Year B - November 23, 2014 - YEAR OF THE POOR

Katatapos lamang ng pagdiriwang ng Kristong Hari na kung saan ay pinaalalahanan tayo na lahat ay may simula at katapusan. Kung kinatatakutan natin ang katapusan ng panahon ay mayroon pa tayong mas higit na dapat katakutan... ang pagsisimula ng panahon ng Adbiyento.  Bakit? Tanungin mo ang sarili mo: "May pera ka na ba?" Kung ang sagot mo ay "wala pa", aba... dapat matakot ka na sapagkat malapit na ang Pasko! hehe... Dapat paghandaan mo na ang pagdating ng Pasko. Hindi puwede ang tatamad-tamad at pa-easy-easy lang! Mayroong isang katulong na nadatnan ng kanyang kapwa katulong na nanonood ng TV na nakataas pa ang paa sa sofa. Ang pinapanood niya? Tama ang iniisip ninyo... Bagito!  Sinigawan siya ng kanyang kapwa katulong: "Hoy Inday! Anung ginagawa mo d'yan at nanonood ka lang ng TV?" Ang sagot ni Inday: "Eh kasi, kabilin-bilinan ni Mam, wag na wag daw niya akong matatagpuan sa kanyang pagdating na walang ginagawa... kaya eto... nanonood ako!" hehehe... Me katwiran nga naman si Inday. At least, meron siyang ginagawa! Tayo ay nasa unang Linggo na ng Adbiyento. Naghuhudyat ito na tayo ay nasa kapanahunan na ng paghahanda sa pagdating ng Pasko. Ang unang Linggo ng Adbiyento ay nagpapaalala sa ating maghanda! “Mag-ingat kayo at maging handa sapagkat hindi ninyo alam kung kailan ang takdang oras," ang sabi ni Hesus sa Ebanghelyo. Ang Adbiyento ay hindi lang paghahanda para sa Pasko. Ang kapaskuhan ay ang paggunita sa Diyos na dumating na noong Siya ay nagkatawang tao. Mas dapat nating paghandaan ang muling pagbabalik ni Hesus na hindi natin alam ang araw at oras. "Maging handa kayong lagi, sapagka’t hindi ninyo alam kung kailan darating ang puno ng sambahayan – maaaring sa pagdilim, sa hatinggabi, sa madaling-araw, o kaya’y sa umaga – baka sa kanyang biglang pagdating ay maratnan kayong natutulog." Kapag patuloy tayo sa ating masasamang pag-uugali tulad ng katamaran, kayabangan, katakawan, kalaswaan ng pag-uugali, pagiging maramot at makasarili, pagsasayang ng oras, pang-aapi at pagsasamantala sa kapwa... ay masasabi nating hindi pa tayo handa sa kanyang biglaang pagdating! Wala tayong pinagkaiba kay Inday na may ginagawa nga ngunit hindi naman ang nararapat niyang gawin. May isang kasabihang latin na maaring makatulong sa ating paghahanda: "Age quod agis!" Sa ingles, "Do what you are supposed to do!" Kung isasabuhay lamang natin ito ay marami tayong maiiwasang pagkakamali. Kung ginagawa lamang natin ang dapat nating gawin ay malalayo tayo sa pagkakasala. Sa pagdiriwang na ito ng Unang Linggo ng Adbiyento ay gawin natin ang dapat nating gawin. Unti-untiing tanggalin ang masasamang pag-uugali at pag-ukulan ng pansin ang pagpapakabuti at pagtulong sa kapwa. Sa ganitong paraan ay hindi lang Pasko ang pinaghahandaan mo kundi pati na rin ang muling pagbabalik ni Kristo!  Sinisimulan din natin sa Unang Linggo ng Adbiyentong ito ang "Taon ng Mahihirap" o "Year of the Poor".  Nagpapaalala ito sa atin na hindi natin dapat balewalain ang kalagayan ng mga mahihirap sapagkat ang Diyos mismo ay may pagtatangi sa kanila.  Ituon natin sa kanila ang mga kabutihang nais natin gawin ngayong panahon ng Adbiyento sapagkat tayo rin ay Simbahan ng mga mahihirap.  Hindi lang pagtulong ngunit pakikiisa rin sa kanilang abang kalagayan ang maari nating iparamdam sa kanila.  Sa totoo lang ay hindi naman dapat katakutan ang pagdating ng Adbiyento.  Dapat pa nga nating kapanabikan ang pagsapit nito sapagkat binibigyan nito tayo ng pagkakataong maging tulay ng kabutihan sa iba.  Ang Adbiyento kinpapanabikan hindi kinatatakutan!

ANG HARI NG AWA AT HABAG : Reflection for the SOLEMNITY OF CHRIST THE KING Year A - November 23, 2014 - YEAR OF THE LAITY

Kapistahan ngayon ni Kristong Hari. Ito ang hudyat ng katapusan ng taon ng Simbahan na nagpapaalala sa atin naman ng katapusan ng panahon. Isang malaking palaisipan pa rin sa atin kung ano nga ba ang mangyayari sa araw na 'yon.  Para tayong mga estudyanteng naghihintay sa araw ng pagsusulit na magkahalong takot at pangamba ang nasa puso kung ano ba ang lalabas na mga katanungan. Ngunit kung iisipin, ang takot sa pagsusulit ay para lamang sa mga estudyanteng hindi nag-aral at naghanda.  Sa katunayan ay wala talaga tayong dapat katakutan sapagkat sa pagsusulit na ito ay ibinigay na sa atin ang katanungan. Ang ating exam ay "take home" at hindi "surprise test!" Kaya nga't katamaran at katangahan na lamang kung hindi pa natin ito maipapasa. At ano ang katanungan?  Ito ang nilalaman ng ating pagbasa ngayon sa Ebanghelyo. May text message akong natanggap: "Sa isang bus. BOY: I hate it when I see a girl standing in a bus while I'm comfortably seated. GIRL: So what do you do? BOY: I just sleep... It hurts my feelings eh!"  Madalas din bang masaktan ang iyong damdamin kapag nakakakita ka ng mga taong nangangailangan ng tulong? Karaniwan ng tagpo marahil sa atin ang makakita ng lolang nagtitinda ng sampaguita sa harapan ng simbahan, o kaya nama'y mga pulubing may kapansanan na nakaharang sa daan, o mga batang gula-gulanit ang damit na haharang-harang sa daan at kakatok sa bintana ng iyong sasakyan.  Anung nararamdaman mo kapag lumalapit sila?  Napakadali silang iwasan, wag pansinin at dedmahin na parang wala kang nakikita at naririnig! Kung minsan nga nasisisi pa natin sila na tamad at umaasa na lamang sa awa ng iba.   Ayaw magbanat ng buto kaya't kuntento na lamang sa pahingi-hingi!   Ngunit sa tuwing nababasa ko ang Ebanghelyo ng "huling paghuhukom" ay may takot na naghahari sa akin. Balikan natin ang mga salita ng Hukom: ‘Lumayo kayo sa akin, mga isinumpa! Kayo’y pasaapoy na di-mamamatay, na inihanda para sa diyablo at sa kanyang mga kampon. Sapagkat ako’y nagutom at hindi ninyo pinakain, nauhaw at hindi ninyo pinainom. Ako’y naging isang dayuhan at hindi ninyo pinatuloy; ako’y nawalan ng maisuot at hindi ninyo pinaramtan. Ako’y may sakit at nasa bilangguan at hindi ninyo dinalaw.’ Hindi ba't sila rin ang mga taong nakakatagpo ko araw-araw?  Bakit natatakot akong tulungan sila?  Bakit nagdadalawang isip ako kung kikilos ba ako o hindi? Ang Kapistahan ng Kristong Hari ay muling nagpapaalala sa atin ng dalawang mahalagang dimensiyon ng ating buhay Kristiyano. Sa katunayan hindi sila magkahiwalay... magkadugtong sila. Ang tunay na pag-ibig kay Kristong ating hari ay dapat magdala sa atin sa tunay na pagmamahal sa kapwa nating nangangailangan. ‘Sinasabi ko sa inyo: nang pagkaitan ninyo ng tulong ang pinakahamak sa mga ito, ako ang inyong pinagkaitan.’ Wag sana nating paghiwalayin ang pagiging relihiyoso sa pagiging-tao. Ang pagiging maka-Diyos ay pagiging maka-tao din! Tunay kong mahal ang Diyos kung may pagmamalasakit ako sa kapwa kong nangangailangan.  Anga pagbisita ng ating mahal na Santo Papa sa taong darating ay magdadala sa atin ng AWA at HABAG ng Diyos.  Sa katunayan ay ito ng tema ng kanyang pagbisita:  "Mercy and Compassion".  Nais niyang ipadama sa ating mga kapatid na nabiktima ng bagyong Yolanda na may Diyos na hindi nakakalimot at umaalalay sa kanila.  At para sa ating lahat, ito dapat ay magbigay ng patuloy na inspirasyon sa ating mga "ningas-kugon" na puso.  Ang pag-ibig ng Diyos ay dapat magpatuloy kahit mahigit isang taon na ang nakalipas ng maganap ang trahedya.  Muli nating buhayin at pag-alabin ang init ng Kanyang pagmamahal. Nawa ay pagharian ng pagmamahal ni Kristong Hari ang ating mga puso ng sa gayon ay maging bukas ito sa paglilingkod at ng mapagharian tayo ng kanyang pag-ibig. MABUHAY SI KRISTO NA ATING HARI... ANG HARI NG AWA AT HABAG!

GAME KA NA BA? : Reflection for 33rd Sunday in Ordinary Time Year A - November 16, 2014 - YEAR OF THE LAITY

Sa buwan ng Nobyembre ay hindi dapat mawala ang ating pag-alala sa mga mahal nating yumao. Kaya nga UN-DAS ang tawag sa unang araw ng buwan na ito upang ipaalala sa ating silang mga UNang natoDAS ay nauna lamang sa atin at susunod din tayo!  Ngunit isa pang pagpapaalala sa atin sa buwan na ito ay ang ARAW NG PANGINOON na binanggit ni San Pablo sa kanyang sulat sa mga taga Tesalonika (1 Tes 5:1-6)  Sa Nobyembre rin kasi karaniwang nagtatapos ang "Liturgucal Year" na kuing saan ay pinapaalalahanan tayo na may sandaling haharap tayo sa Panginoon.  Kaya nga kung ating titingnan ay iisa lang lang mensheng sinasabi sa atin ng dalawang paalalang ito... DAPAT TAYONG MAGHANDA!  Dapat tayong maghanda sapagkat susulitin tayo ng Panginoon ayon sa pagpapalang ibinigay Niya sa atin.  Kaya nga hindi dapat tayo matagpuang tamad at walang ginagawa.  "Kung may balak kang gawin ngayon, wag mo ng ituloy, para me gagawin ka pa bukas..." Inspiring ba? hehe... Ito ang motto ng mga taong tamad! Marahil ay nasasalamin din sa atin kung minsan ang ganitong pag-uugali. Mahilig nating ipagpabukas ang gawaing maari namang tapusin kaaagad. Ano ba ang kasalanang nagawa ng ikatlong aliping pinagkatiwalaan ng pinakamaliit na halaga? May ginawa ba s'yang masama? Di niya naman nilustay ang salapi ng kanyang amo sa sugal o sa bisyo. Ano ang pagkakamaling nagawa niya? WALA! Oo, ang pagkakamali niya ay wala siyang ginawa! At ito ang ipinagkaiba ng ng naunang dalawang alipin sa kanya. Mayroon silang ginawa sa salapi ng kanilang amo. Pinalago nila ito. Samantalang siya ay literal na sinunod ang bilin ng kanyang amo na "patubuin" ito. Ayun... ibinaon... akala niya ata ay tutubo! Ito ay isang halimbawa ng "mirror parable" na sumasalamin sa bawat isa sa atin. Tayo ang pinagkatiwalaan ng Panginoon ng salapi. Iba't ibang halaga ayon sa ating kakayahan! Ang salapi ay tumutukoy sa lahat ng mga biyayang ibinigay sa atin ng Diyos: kakayahan, katalinuhan, angking kagandahan, katangian, at maging kayamanan. Huwang nating ikumpara kung mas maraming tinanggap ang iba sa atin. Ang mahalaga ay pagyamain natin ito upang mapalago at ang ating sarili at makatulong tayo sa iba. Para tayong mga "container" ng tubig: May dram, may timba, may tabo... iba-iba ang laki ngunit ang mahalaga ay napupuno natin ito ng tubig! Sinlaki man ng dram ang biyaya mo ngunit wala namang tubig, ibig sabihin ay hindi mo ginagamit, ay balewala ito! Mabuti pa ang tabo na kahit maliit ay nag-uumapaw ang tubig at nabibiyayaan ang iba! Tandaan natin na tayo ay mga katiwala lamang ng Panginoon. Darating ang araw na susulitin niya ang mga biyayang ibinigay niya sa atin. Nakakatakot na marinig mula sa Diyos ang mga katagang "Masama at tamad na alipin!" sapagkat hindi natin pinalago ang mga biyayang ipinagkaloob niya sa atin. Bago matulog ay subukan mong gawin ito: Kumuha ka ng isang papel. Isulat mo ang pangalan nga mga taong natulungan mo at nagawan mo ng kabutihan.  Kung isang oras na at hindi mo pa rin nagagalaw ang ballpen mo ay dapat ka ng kabahan. Baka makatulog ka at tawagin ka ng Panginoon at sulitn ang mga biyayang ipinagkaloob Niya sa iyo at walang kang maibigay ni isang kabutihan na nagawa mo para sa iba.  Nakakatakot na matawag na "MASAMA AT TAMAD NA ALIPIN!"  Tatapusin ko sa isang nakakatuwang kuwento:  May dalawang magkaibian na napakahilig maglaro ng basketball.  Halos buong araw ay kasama nila ang barkada nila sa loob ng basketball court at inuubos ang oras sa basketball. Kaya nagkasundo ang dalawa na kung sino man sa kanila ang unang mamatay ay dapat ipaalam kung may basketball din ba sa langit.  Sa kasamaang palad ay namatay ang isa at dinalaw niya ang kanyang kaibigan sa kanyang pagtulog.  "Pare,,. ako ito! May good news at bad news ako sa iyo.  Ang good news... may basketball sa langit!  Ang bad news... me laro bukas.  FIRST FIVE KA!"  Baka first five ka din... Darating ang Panginoon sa oras na hindi natin inaasahan.  Walang masama kung maghahanda tayo at sabihing... "Ok na ako Lord... GAME NA!"

SIMBAHAN NATIN : Reflection for 32nd Sunday - Feast of the Dedication of the Basilica of St. John Lateran Year A - November 9, 2014 - YEAR OF THE LAITY

Kakaiba ang kapistahang ipinagdiriwang natin ngayon.  Hindi isang santo o santa ang ating pinararangalan, hindi rin ang ating Mahal na Birheng Maria o maging ang Panginoong Jesus.  Ating pinagdiriwang ngayon ang Kapistahan ng Pagtatalaga sa Basilikang Laterano.  Bakit natin ito pinararangalan?  Ang Basilikang Laterano ay ang naging luklukan ng mga Santo noong maagang taon ng ating Simbahan.  Itinayo ni Emperador Constantine noong 324 AD, ito  na ang kinilalang "ina ng mga simabahan"  (Mother of all churches) sa kadahilang dito nanahan ang mga santo papa na namuno sa ating Simbahan. Marahil sasabihin nating kung gayon, ito ay pagdiriwang lamang ng mga obispo at mga pari o ng mga relihiyoso at relihiyosa.  Bakit ito naging pagdiriwang "natin?"   May isang pari na napakapamilyar ang pakikitungo sa kayang mga kasambahay sa kumbento.  Minsang nagsabi ang kanyang katulong na si Inday: "Padre, nasira po ang refrigirator NINYO!"  Ang sagot ng pari: "Inday... huwag mong sabihing refrigirator NINYO,  ang lahat ng naririto sa kumbento ay ituring mong ATING pag-aari.  Kaya ang refrigirator, ay refrigirator NATIN. Ang TV ay television NATIN, ang kumbento ay kumbento NATIN!  Tandaan mo yan.  Minsang bumisita ang Obispo sa parokya ay umakyat sa kumbento.  Tinawag ng pari si Inday at pinaghanda ng makakain para sa napakahalaga nilang bisita.  Medyo natagalan si Inday kaya nasigawan siya ng pari.  "Pasensiya na po padre, hinuli ko pa po kasi ang dagang pumasok sa KUWARTO NATIN.  Nahirapan po akong hulihin kasi pumsok sa KABINET NATIN at sumot sa ilalim ng KAMA NATIN.  Namutla ang pari at nashock ang obispo sa kanyang narinig/"  Mga kapatid, ang Simbahan  ay SIMBAHAN NATIN!  Ang Kapisthang ito ay nagpapaalala sa ating ang Simbahan ay hindi lang pag-aari ng mga pari, mga obispo o Santo Papa.  Ang Simbahan ay hindi lang ang pisikal na istraktura na gusali.  Ito ay ang KATAWAN NI KRISTO at tayo ang mga bahagi nito!  Sa Ebanghelyo tinukoy ng Panginoong Jesus ang Kanyng saruiling katawan bilang templo.  Tayo rin bilang Simbahan ay templo.  Sa binyag naging Templo tayo ng Espiritu Santo kaya nga ang ating katawan ay sagrado o banal!  Kung naniniwala tayo sa katototohanang ito ay igagalang natin ang ating katawan at ang katawan ng iba sapagkat bahagi tayo ng banal na katawan ni Kristo.  Kaya nga ang hamon sa atin ng kapistahan ngayon ay hindi lang paggalang sa ating Santo Papa bilang pinuno ng Simbahan.  Ito rin ay nagsasabi na igalang at mahalin natin ang ating kapwa at ang atin ding mga sarili.  Alagaan natin  ng mabuti ang ating pangagngatawan.  Iwasan ang mga gawaing nakasasama sa ating katawan tulad ng mga bisyong pag-inom, paninigarilyo at pagdodroga.  Igalang din natin ang katawan ng iba lalo na ng mga kababaihan at mga bata.  Tanggapin natin ng may pagmamahal ang ating mga kaaway at ang mga taong ang pakiramdam nila ay malayo sila sa Simbahan.  Ngayong Taon ng mga Layko ay piliin natin ang maging matapang na tanggapin ang lahat sa ating Simbahan, kapalagayan o kasamaan man ng ating loob. Ang Simbahan ay ikaw at ako.  Tayo ang bumubuo ng Katawan ni Kristo.  Ito ay SIMBAHAN NATIN!