TUGON SA KAGUTUMAN (pagninilay mula sa Episcopal Commission on the Clergy): Reflection for 18th Sunday in Ordinary Time - Year B - August 1, 2021 - YEAR OF MISSIO AD GENTES

Ang araw ng Linggong ito ay inilalaan natin kay San Juan Maria Vianney, ang patron ng mga pari. Ipinagdarasal  natin ang mga pari, lalo’t higit ang mga naglilingkod dito sa ating parokya, gayundin ang mga paring maysakit, napapagod, natutukso, nagkasala at nasa bingit ng kamatayan. Ipinagdarasal din natin ang mga paring sumakabilang buhay na, lalo na ang mga  pumanaw dahil sa Covid 19. Nawa’y ang lahat ng pari ay maging masigasig sa paglilingkod nang may kagalakan dahil alam nilang ginagawa ito sa pangalan ni Jesus. Ayon sa napagkasunduan ng ating mga obispo sa Pilipinas ang ating second collection sa misang ito ay para sa on-going formation at renewal ng mga pari.

Sa unang pagbasa, ang mga Israelita ay nagreklamo kay Moises dala ng gutom na kanilang tinitiis sa gitna ng ilang matapos na sila ay umalis sa Egipto. Sinabi nila kay Moises: “Mabuti pa sana’y pinatay na kami ng  Panginoon sa Egipto. Doon, nakakakain kami ng karne at tinapay hanggang gusto namin.”

Tinugon sila ng Diyos. Sa tuwing umaga, ang lupa ay nababalot ng animo’y pinipig at yon ang kanilang naging tinapay. Tuwing hapon dumagsa naman sa kampo ang mga pugo. Doon galing ang karne.  Mula noon ay hindi na sila nagutom at ang sabi ni Moises: “Iyan ang tinapay na bigay sa inyo ng Panginoon.”

Marami rin ang nagugutom ngayon dala ng pandemic. Sa kanilang puso ay naroon din ang pagtatanong, “Panginoon, bakit nangyayari ito? Kailan pa ito matatapos?” “Kailan darating ang tulong, ang ayuda? Meron kayang mga taong tutulong? Mamamatay kami sa gutom!”

Sa mga Israelita ang Diyos ay nagpadala ng makakain. Wala kasing ibang taong maaasahan dahil sila ay nasa gitna ng ilang. Sa ating panahon ngayon ang pagkain ay darating sa ibang  paraan. Sa mga nagugutom may mga taong nakapalibot na pwedeng mag-abot ng pagkain. Kaya tayo ay natutuwa at may mga taong nagbabahagi ng kanilang makakayanan upang may makain ang kapwa. May mga community pantries na sinimulan ng mga may pusong mapagkalinga.  Mayroon din namang tumutulong sa mga kapit-bahay, kasama sa trabaho at kaibigan.

Kung paanong sinabi ni Moises sa mga Israelita: “Yan ang tinapay na bigay sa inyo ng Diyos.”  Maaaring sabihin din ito ng mga taong tumutulong at nag-aabot. Galing sa Diyos at pinadadaloy  lamang sa kamay ng nagkakaloob.

Sa panahon ngayon ng kahirapan, malakas ang tukso na pairalin ang pagka-makasarili. Eh paano naman ang mga nahihirapan at nagugutom? Hindi ba’t sila rin ay mga anak ng Diyos at may karapatan sa isang buhay na ligtas sa kagutuman at matinding pangangailangan? Sa mga mayroon, mananatili ba tayong manhid at ipagdaramot ang mga biyaya na galing din naman sa Diyos? Hindi ba ang mga ito ay ipinagkaloob hindi para sa sarili lamang kundi upang ipadaloy din sa kapwa? Mananatili ba tayong walang paki-alam?

Ang ikalawang pagbasa ay may paanyaya sa atin tungkol dito. Sinabi ni San Pablo sa mga taga Efeso: “Magbago na kayo ng diwa at isip, at ang dapat makita sa inyo ay bagong pagkatao na nilikhang kalarawan ng Diyos, kalarawan ng kanyang katuwiran at kabanalan.”

Ang patunay ng pagiging isang mabuting Kristiyano ay hindi sa haba ng pagdarasal, sa dami ng nalalaman, sa posisyon sa Simbahan. Ito ay nakikita sa gawa:  nagbabahagi tulad ng Diyos na mapagbigay; tumutulong tulad ng Diyos na nagmamalasakit.  Ang bawa’t isa ay inaanyayahan na maging larawan ng Diyos sa kapwa na nangangailangan. Mapalad ang sinumang nagpapakita ng  mukha ng Diyos sa kanilang pagmamalasakit.

Paano nga ba kumilos tulad ng  pagkilos ng Diyos? Kaya ba natin? Kung aasa lamang sa sarili ay talagang hindi. Kailangan natin ang lakas na galing sa Diyos. Kailangan natin ang pagkain ng kaluluwa: ang tinapay ng buhay na kaloob ni Jesus. Narinig natin sa ebanghelyo na sinabi ni Jesus: “Ako ang pagkaing nagbibigay-buhay. Ang lumalapit sa akin ay hindi magugutom at ang nananalig sa akin ay hindi na mauuhaw kailanman.” Ang pagkaing ito ang siya nating tinatanggap sa banal na komunyon sa misa. Sinasabi ng pari: “Ang katawan ni Cristo.” Sumasagot tayo: “Amen.”

Si Cristo na sumasaatin ang nagpapabago ng ating pagkatao. Binibigyan tayo ng lakas na tumulad sa kanya sa pag-aalay ng sarili para sa kapwa lalo na sa mga dukha ngayong panahon ng pandemic. Naitanong na ba natin sa sarili: “Sa pagtanggap ko ba ng katawan ni Cristo sa komunyon, ako ay nagiging mapagkalinga lalo na sa mga nangangailangan at nagugutom?” Kung hindi, walang epekto at sayang lamang ang pagtanggap ko ng katawan ni Jesus.

Paano natin natatanggap ang katawan ni Cristo? Diyan pumapasok ang paglilingkod ng mga pari. Kung walang pari, walang misa, at kung walang misa walang komunyon. Hindi natin matatanggap ang katawan ni Jesus.

Kayong mga magulang, naisip nyo na ba na magbigay ng isang anak na lalaki sa  pagkapari?  May mga pari tayo ngayon dahil ibinigay sila ng kanilang mga magulang. Pero ang pagpapari ay hindi tsamba. Ito ay bunga ng isang pamilya ng namumuhay ayon sa turo ni Jesus. Kaya tuloy naaakit ang anak na tumulad kay Jesus, at kung tinawag siya ni Jesus na maging pari, kaagad siyang tutugon. Kaya ito ay panawagan sa mga pamilya, isama ninyo si Jesus sa inyong pamilya. Gawin  siyang kasapi sa inyong mga ginagawang desisyon. Mapalad ang pamilya na ang anak na lalaki ay naging pari at kumikilos sa pangalan ni Jesus

Dalawa ang uri ang kagutuman: pang-katawan at pang-kaluluwa. Nawa’y maging katuwang tayo ng Diyos upang maibsan ang kagutumang pangkatawan ng ating kapwa sa ating pagbabahagi sa kanila. Nawa’y mabusog din ang ating kaluluwa ng katawan ni Jesus na tinatanggap natin mula sa paglilingkod ng mga pari. Sa pagiging busog sa katawan at kaluluwa, maging aktibo nawa tayong mga anak ng Diyos na nagbabahaginan ng kanyang mga biyaya. Sa gayon mararanasan natin ang paghahari ng Diyos sa ating gitna.  Pagpalain nawa tayong lahat ng Diyos!

SA KAMAY NI HESUKRISTO: Reflection for 17th Sunday in Ordinary Time Year B - July 24, 2021 - YEAR OF MISSIO AD GENTES

Ano ang pagkakatulad ng mga salitang PABIBO, PABEBE at PABIDA?  Pare-pareho silang may sakit na ang tawag ay KSP.  Hindi lang "Kulang Sa Pansin" kundi sila rin ay ang mga taong "Kulang Sa Pagmamahal."  Sila ay ang taong laging gusto na sila ang sentro ng atensiyon na kung minsan ay dumarating na sa puntong nakikialam na sila sa buhay ng iba.  Maaring ito rin ay mangahulugan ng pagpapasikat, katulad ng isang estrudyanteng  umaaktong alam niya ang lahat, "know-it-all attitude" sa klase upang mapansin siya ng kanyang mga kapwa kamag-aral.  

Maraming dahilan kung bakit ang isang tao ay umaastang "pabibo".  Maaring mababa ang kanyang pagtingin sa sarili.  Maaring rin itong reaksiyon ng isang taong kulang sa pagmamahal.  Ngunit maaari rin itong reaksyon sa ating kasalukuyang mundong sinusukat ang halaga ng isang tao sa kung anong mayroon siya at ano ang kaya niyang ibigay.  Ibig sabihin, ang mas nabibigyan ng halaga ay ang mga taong may silbi o may kuwenta!  Tanggap ka ng mga tao kung ikaw ay maganda, may kaya, sikat, maraming kilala.  Ang mga walang maipagmamalaki ay may isang puwedeng gawin upang sila ay mapansin... ang magpabibo, magpabebe at magpabida!  Kaya nga sa mga pabibo, pabebe at pabida ang tanging pangontra ay ang mga katagang: "Eh di ikaw na!"

Hindi malayong sumagi rin sa isipan natin na tayo ay walang silbi... walang kuwenta... walang halaga! Sumagi na ba sa isip mo na wala kang kuwenta? Walang silbi?  Sabi ng text na natanggap ko "Kung sa palagay mo ay wala lang silbi ay wag' kang malungkot, may pakinabang ka pa rin. Puwede kang gawing "masamang halimbawa!" hehehe...  

Ngunit wag kang malungkot kung sa palagay mo ay wala kang kuwenta.  Huwag kang masiraan ng loob kung sa palagay mo ay wala lang halaga.  Huwag kang magpabibo, pabebe o pabida kung sa palagay mo ay walang pumapansin sa iyo.  Sapagkat kung titingnan natin, ang Diyos ay kumikilos at gumagawa ng kababalaghan sa pamamagitan mga walang silbi at walang kuwenta!  Limang tinapay at dalawang isda, pagkain ng mga mahihirap noong panahon ni Jesus. Walang silbi! Walang kuwenta!  Limang tinapay at dalawang isda na galing sa isang bata.  Ano ba ang bata noong panahon ni Jesus?  Walang karapatan, walang boses sa lipunan, walang silbi! Walang kuwenta! Limang tinapay at dalawang isda para sa maihigit kumulang na limang libong madla.  

Ang Panginoon nga naman kung minsan ay mapagbiro! Sinabihan niya ang mga alagad na paupuin ang mga tao. Sumunod naman sila, kahit marahil nagtataka at nagtatanong kung ano ang gagawin niya. At nangyari nga ang isang himala. Nakakain ang lahat at may labis pa!  Ito naman talaga ang "modus operandi" ng Diyos kapag nais Niyang ipadama sa tao ang Kanyang kapangyarihan. Gumagamit Siya ng maliliit... mahihina... walang kwenta!  Upang ipakita na sa Kanya lamang nagmumula ang tunay na kapangyarihan!  

Kung minsan, nanonood ako ng balita sa telebisyon. Nakikita ko ang paghihirap ng napakaraming tao. Nitong nakaraang mga araw punong-puno ng "bad news" ang kaganapan sa ating paligid. May mga mga taong nabiktima ng karahasan at walang saysay na krimen. May mga taong nasalanta ng bagyo at ibang kalamidad tulad ng pagbaha o pagsabog ng bulkan. May mga tao rin akong nakitang namamatay sa gutom dala ng kahirapan at mahirap na sitwasyon ng pandemyang dala ng COVID19.  Lagi kong tinatanong ang aking sarili... "anung magagawa ko para sa kanila? Ako'y isang karaniwang mamamayan lamang, maliit... mahina... walang kwenta!  Wala akong magagawa!"  

Tandaan mo ang modus operandi ng Diyos. Isang katulad mo ang paborito Niyang gamitin! Kaya wag ka lang manood sa isang tabi... may magagawa ka!  Una, simulan mo silang isama sa iyong panalangin.  Hindi naman siguro nangangailangan ng pera para ipagdasal mo sila.  Libre ang pagdarasal!  Araw-araw bago matulog ay ipagdasal mo sila. Pangalawa, pairalin mo ang pagkukusa sa pagtulong sa mga nangangailangan.  Natutuwa malaman na may mga ilang taong nagboboluntaryo at naglaan ng kanilang oras at panahon upang mag-impake ng mga relief goods at tulungan ang mga nabiktima nitong nakaraang malalakas na pag-ulan.  Nakakataba ng puso ang malamang may mga nagpaaptuloy pa rin ng community pantry na nagbibigay ng pagkakataong magpakita ng kabutihan ang kahit karaniwang mamamayan.  Pangatlo, ipalaganap mo ang "kultura ng pagbibigay" upang labanan ang pagiging makasarili ng isang tao.  Sa makabagong pamamaraan ay maari mo itong gawin sa pagpopost sa facebook o iba pang social media platform.  Sa halip na paninira at mga walang saysay na post ang gawin mo ay ipaalam mo ang kagandahan ng pagbibigay lalo na sa mga taong higit na nangangailangan.

Marahil maliit na bagay ang kanilang ginagawa ngunit para sa mga taong kanilang natulungan ay nagiging malaking bagay ito.  Iwasan mo ang pagiging makasarili at sa halip ay pairalin mo ang pagiging mapagbigay.   Ngayon din ay ang Linggo ng Misyong Pilipino na kung saan ay binibigyan natin ng natatanging atensiyon ang gawaing misyon ng ating mga kapwa Pilipinong misyonero. Sa kabila ng ating pagiging maralitang bansa ay apaw biyaya naman tayo sa ating pananampalatayang Kristiyano.  Ito ang paalala sa atin ngayon ng ika-limandaang taon ng ating pananampalatayang Kristiyano: "We are gifted to give!" kayat nararapat lamang na ibahagi natin ang ating mga biyaya sa mga taong nangangailangan pa ng pagkalinga ni Kristo! Ngunit dahil sa pagkasadlak natin sa kahirapan kung minsan ay nadarama natin ang pagiging hikahos sa buhay at natatanong tuloy natin ang ating sarili kung mayroon ba tayong maibabahagi sa iba. Mayroon.  Una, ipagdasal ang ating mga misyonero. Pangalawa, gumawa ng maliit na kabutihan sa ating kapwang nangangailangan.  Pangatlo, tumulong sa pinansiyal na pangangailangan ng mga gawaing misyon ng Simbahan.  

Tandaan mo... tayong lahat ay parang "limang tinapay at dalawang isda", walang silbi, walang kuwenta ngunit sa kamay ng Diyos ay may malaking magagawa!  Makagagawa tayo ng himala!  Hindi totoong wala tayong silbi, walang kuwenta at walang magagawa! Mayroon tayong magagawa kung atin lamang ilalagay sa tama ang ating kakayahan, kayamanan at angking kabutihan.  Ilagay natin ito sa kamay ni Kristo!  

MALASAKIT NG PASTOL: Reflection for 16th Sunday in Ordinary Time Year B - July 18, 2021 - YEAR OS MISSIO AD GENTES

Ayon sa paniniwala nating mga Katoliko ay may tatlong "lugar" tayong pinupuntahan kapag tayo ay nasa kabilang buhay na. Langit ang gantimpala para sa mga taong nagsumikap na maging mabuti at di nagpabaya sa kanilang tungkulin bilang Kristiyano. Purgatoryo naman ang katapat ng mga taong may pagkukulang pang dapat pagbayaran dahil sa kanilang kahinaan at maraming pagkakamaling nagawa noong sila'y nabubuhay pa bagama't nasa puso pa rin nila ang pagmamahal sa Diyos. At impiyerno naman ang naghihintay sa mga taong nagpabaya sa kanilang buhay at piniling mamuhay sa kasamaan at hayagang itinatatwa ang Diyos sa kanilang pamumuhay. Sinasabing sa kabilang buhay daw ay maraming sorpresang naghihintay! 

May kuwento na minsan daw ay nakita ng isang kaluluwa ang kanyang sarili sa purgatoryo. Laking pagkagulat niya ng makita niya ang kanyang "parish priest" na naroroon din. Tinawag niya ang pansin nito halos pasigaw na binati "Hello Father! Dito ka rin pala napunta! Akala ko pa naman ay naroon ka na sa itaas! Kung sabagay, marami kang pagkukulang sa amin at hindi namin naramdaman ang malasakit mo bilang mabuting pastol! Gaano ka na katagal dito Padre?" "Shhhhhhh... wag kang masyadong maingay! Babaan mo ang volume ng boses mo" pabulong na sabi ng pari. "Baka magising yung mga obispong natutulog sa ibaba!" hehehe... 

"Keep calm..."  Isang kuwento lamang po ito na kathang-isip lamang at hindi naman talaga nagtataglay ng katotohanan.  Mabubuting tao at kagalang-galang ang mga obispo natin!  Pero ang sabi nga aalagang ang kabilang buhay ay "full of surprises!"  Walang makapagsasabi kung sino naroon sa itaas, sa ibaba o sa gitna!  May nagsabi nga ng ganito: "Three things will surprise me in Heaven: Who's there, Who's not there. And that I am there." (Reine Riah)  Hindi sapagkat ikaw nakasutana ay automatic ang kalalagyan mo sa itaas.  Hindi sapagkat ikaw ang namumuno ay ligtas ka na sa anumang kaparusahan. 

Malinaw ang sinabi ng Panginoon sa pamamagitan ni Propeta Jeremias sa unang pagbasa ngayong Linggo:  "Parurusahan ng Panginoon ang mga namumunong walang malasakit sa kanilang mga nasasakupan at pinababayaang ang mga ito’y mangalat at mamatay." (Jer 23:1)  Bilang isang mabuting pastol ay alam ng Panginoon ang malasakit na dapat na taglay ng isang namumuno sa kanyang nasasakupan.  Ang malasakit na ito ang ipinakita ni Jesus sa kanyang mga alagad at sa mga taong kanyang nakakasalamuha araw-araw. Nang makita ni Jesus ang kapaguran ng mga alagad ay hinikayat Niya silang pumunta sa isang ilang na pook at magpahinga ng kaunti. Nang makita ni Jesus ang napakaraming taong naghihintay sa kanila sa pampang ay nahabag Siya sa kanila. "...nahabag siya sa kanila sapagkat para silang mga tupang walang pastol!" (Mk. 6:34) At sila ay tinuruan Niya sa kabila ng kanyang kapaguran at kawalan ng pahinga.  Ito ang katangian ni Jesus na dapat ay taglayin din natin bilang kanyang mga alagad.  

Hindi lang naman ito para sa mga pari na kanyang hinirang para maging mabuting pastol.  Totoo na sila ang dapat manguna sa pagpapakita nito ngunit kahit na ang mga layko rin ay tinatawag ng Diyos sa paglilingkod.  Noong nakaraang linggo ay pinaalalahanan tayo na tayong lahat au isinugo ng Diyos na na magpalaganap ng Kanyang mabuting balita at gumawa ng mabuti sa ating kapwa. Ang pagpapakita ng malasakit sa iba, lalong-lalo na sa mga nangangailan ay para sa ating lahat na mga Kristiyano.  Ipinapakita natin ito kapag nagbibigay tayo ng panahon at oras para sa kanila. Mga magulang, may oras ba kayong inilaan para sa inyong mga anak?  Ang pagtratrabaho n'yo ba ay pagpapakita ng malasakit sa kanila o baka naman nagiging dahilan pa nga ito ng paglayo ng loob nila sa inyo?  

Ang nais ipaalala sa atin ng Panginoon na dapat ay magpakita tayo ng isang "malasakit na paglilingkod ng isaang mabuting pastol.   At kapag sinabing malasakit ay nangangahulugan ito na dama natin ang sakit o ang paghihirap ng iba.  Sa panahong ito ng pandemya na kung saan ay mas maraming pagkakataong makasama ng mga magulang ang kanilang mga anak ay magandang makita ang malasakit na paglilingkod na ibinabahagi nila sa kanilang mga anak.  At sa mga may tungkuling mamuno sa ating lipunan, dapat ay kakitaan din ng malasakit sa kanilang paglilingkod. Ang kanilang paraan ba ng pamumuno ay nagpapakita ng paggalang sa dignidad at karapatang pantao o sila ba ay ang yumuyurak sa dangal nito at hindi nagpapahalaga sa buhay, lalo na sa mga mahihirap, sa ngalan ng kaayusan at kapayapaan sa lipunan?  

At sa mga katulad naman naming naatasang mamuno at mangasiwa sa "Kanyang kawan" ay malaki ang inaasahan sa amin ng Panginoon.  Ang katapatan sa aming bokasyon bilang mga pari at masipag na pagtupad ng aming tungkulin ang maari naman naming ibigay sa Panginoon bilang pagtulad sa Kanyang mapagpastol na pagmamahal.  Ang Panginoon ay nag-aanyaya sa atin tungo sa isang mapagmalasakit na pagmamahal at paglilingkod.  

At ngayong ngang ipinagdiriwang natin ang ika-500 anibersaryo ng ating pagiging Kristiyanong bansa ay hinahamon ang bawat isa sa atin, unang-una na kaming mga pari at relihiyoso/relihiyosa, na naisin ang "maglingkod at huwag paglingkuran."  Nawa ay magkaroon tayo ng malasakit tulad ng kay Jesus na nahabag ng makita ang mga tao na parang mga tupang walang pastol. Hingin natin ang tulong at awa ni Jesus na mahubog ang ating puso katulad ng sa kanya na may malasakit sa paglilingkod.  Ipinakita ni Jesus ang halimbawa sa atin at inaasahan naman Niya ang ating pagsunod.  Kung maisasakatuparan lamang sana natin ito ng tapat ay wala na tayong sorpresang makikita pa sa langit!  Lahat tayo ay nasa itaas at masayang kapiling ang ating Diyos.

ANG MGA ISINUGO: Reflection for the 15th Sunday in Ordinary Time Year B - July 11, 2021 - YEAR OF MISSIO AD GENTES

Ano nga ba ang larawan ng ating "Lumang Simbahan?"  Marahil babalik sa ating alaala ang mga kastilang prayle na laman ng nobelang Noli Me Tangere o kaya naman ang pagmimisang nakatalikod ang pari sa altar at mga panalanging latin na siya lang ang nakakaintindi!  Marahil ang nakikita natin ay mga "alagad ng Diyos" na laging may hawak na Biblia o rosaryo at laging nakadaup-palad na tila hindi humihinto sa pagdarasal.  Eh ano naman kaya ang paglalarawan ng pari sa "Bagong Simbahan?"  

May kuwento na minsan daw ay may paring nagpunta ng "Boracay" (hindi pa sarado nun!) upang takasan sandali ang maingay niyang parokya at makapagpahinga naman ng kaunti.  Upang walang makakilala sa kanya ay sinadya niyang magsuot na damit na pangturista with matching shades at malabulaklak na polong tulad ng laging suot ni dating Mayor Atienza at beach short.  Laking gulat niya nang makasalubong siya ng isang matandang babaeng naka beach attire at binati s'ya ng  "Good morning Father!"   Hindi s'ya makapaniwala na may nakakilala sa kanya.  Kinabukasan, habang sya ay naglalakad sa malapulburong buhangin ng Boracay ay muli niyang nasalubong ang matandang babae na ngayon ay naka-swimsuit at muli siyang binati ng "Good morning Father!"   Sa puntong ito ay hindi na niya napigilang magtanong, "Ma'am, paano po ninyo ako nakilalang pari?"  Sumagot ang matanda, "Si Father naman, madalas ka kayang nagmimisa sa kumbento namin.... ako si Sister Mary Joy!"  

Kaya huwag kayong magulat kapag nakita n'yo kaming mga pari na nasa beach resorts, sa mga restaurants, sa mga sinehan, o kahit lumalakad-lakad lang sa mga shoping malls.  Karaniwang tao rin naman kami na may karapatang mamasyal at magsaya!  Pagkatapos ng Vatican II ay talagang malaki ang pinagbago ng imahe ng mga pari at relihiyoso.  Ngunit kung minsan, kung hindi palagi, ay napupulaan ang mga pari at naihahalintulad kay Padre Damaso.  Para sa kanila, ang pari ay laging mali! Kapag nagmisa siya On time ay may magsasabing advanced naman masyado ang relo ni Father!  Kapag nalate naman ng kaunti... pinaghihintay niya ang mga tao!  Kapag mahaba ang sermon, nakakaantok at boring! Kapag maikli, hindi siya naghanda.  Kapag nakita siyang may kasamang babae, chick boy si Padre.  Kapag laging kasama naman ay lalaki,  hmmmm nangangamoy paminta si Padre!  Kapag masyadong bata, wala pang alam at karanasan sa pagpapatakbo ng simbahan.  Kapag matanda naman, dapat na siyang magretire!  Tama nga naman sabihing, "As long as he lives, there are always people who are better than him; but if the priest dies... there is nobody to take his place!"  Paano pa kaya tayo magkakaroon ng Misa kung walang pari ?  NO PRIEST...  NO EUCHARIST!  

Ang Ebanghelyo ngayon ay tungkol sa pagsusugo sa labindalawang alagad ni Jesus.  Binigyan Niya sila ng kapangyarihang mangaral at magpagaling ng mga maysakit.  "... Pinalayas nila ang maraming demonyo sa mga inaalihan nito, at pinahiran nila ng langis at pinagaling ang maraming maysakit." Sa pamamagitan ng kanilang pagsaksi at mabubuting gawa ay naihatid nila ang Magandang Balita ng Panginoon na tinatawag din ni Pope Francis na Gospel of Joy!  Isang paalala ito sa amin na kami ay itinalaga hindi upang paglingkuran kundi upang maglingkod.  Ipagdasal ninyo kaming mga pari na sana ay magampanan namin ito ng buong katapatan at pagpapakumbaba.  

Ang pagsusugo sa labindalawang alagad ay pagpapaalala rin sa ating lahat na tayo ay isinusugo bilang isang Misyonerong Simbahan.  Ibig sabihin, ang pagiging alagad ay hindi lamang naituturing sa mga pari at relihiyoso/relihiyosa.  Ito ay para sa lahat ng Kristiyano.  Article 6 ng Documents for the Laity ay nagsasaad ng ganito: "There are innumerable opportunities open to the laity for the exercise of their apostolate of making the Gospel known... The very testimony of their Christian life, and good works done in supernatural spirit, have the power to draw men to belief and to God."  Ang ibig sabihin ay lahat tayong mga Kristiyano ay mga misyonero anuman ang ating kalagayan at katayuan sa buhay.  Ito ay ipinapahayag natin sa ating sari-sariling pamamaraan.  Kami bilang mga pari ay dapat mangaral at sumaksi kay Kristo.  Kayo bilang mga layko ay tinatawag din sa kabutihan at kabanalan ng pamumuhay bilang mga manggagawa, mga guro at tagapagturo, mga empleyadong namamasukan o may sariling ikinabubuhay, mga namumuno sa lipunan at posisyon ng pagiging pinunong-lingkod at kahit simpleng maybahay na abala sa pag-aaruga sa kanyang pamilya.  

Sa taong ito ng ika-500 taon ng pagpapahayag ng ating pananampalataya alalahanin nating iba-iba ang ating mga gawain ngunit iisa ang pagtawag.  Lahat tayo ay isinugo ni Jesus na magpahayag ng Kanyang paghahari,  Lahat tayo ay tapagdala ng Kanyang Mabuting Balita!

PROPHETS OF GOODNEWS: Reflection for 14th Sunday in Ordinary Time Year B - July 4, 2021 - YEAR OF MISSIO AD GENTES

Kapag may nagsabing "May good news at bad news ako sa 'yo!", ano karaniwan mong pinauuna?  Hindi ba't karaniwang pinauuna nating sabihin kung ano ang GOOD NEWS ng sa gayon, kahit papaano, ay matanggap natin ng mahinahon ang "bad news".  Isa pa ay ayaw nating pangunahan tayo ng "bad vibes" kapag may ibinabalita sa atin.  

May kuwento na may magkaibigan na adik na adik sa paglalaro ng basketball.  Para sa kanila mas gugustuhin pa nilang maglaan ng oras sa basketball kaysa sa kanilang mga gf. Minsan ay may pinagkasunduan ang dalawa na kung sino man ang unang maunang mamatay sa kanila  ay ibalita kung may basketball din ba sa kabilang buhay.  Naunang namatay si Juan at ng gabi rin pagkatapos niyang mailibing ay may narinig si Pedrong tinig sa kahimbingan ng kanyang tulog. "Peeeedroooooo!  May goodnews at badnews ako sa 'yo!"  Nanginig sa takot si Pedro sapagkat alam niyang tinig ni Juan ang kanyang narinig.  "Ano ang goodnews?" tanong ni Pedro. "Ang goodnews..." sabi ni Juan, "may basketball sa kabilang buhay!"  Sumagot si Pedro na halatang takot na takot, "Ano naman ang badnews?"  Sagot ni Juan: "May laro tayo bukas, kasama ka sa first five!" hehehe...    

Ayaw na ayaw nating makarinig ng "bad news."  Sino nga ba naman ang may gusto nito?  Kaya nga sa Misa ang pinahahayag ay ang "Mabuting Balita" o "Ebanghelyo" ng Panginoon at hindi ang masamang balita.   Sa ating buhay mas katanggap-tanggap ang magagandang balita balita kaysa masasamang balita. Kaya nga't kung araw-araw na lang ay patayan at katiwalian ang napapakinggan mo sa radyo o kaya naman ay napapanood mo sa telebisyon ay para bagang ayaw mo ng manood! 

Ang mga propeta sa Bibliya ay tagapagdala ng mensahe ng Diyos sa mga tao.  Marami sa kanila ay hindi tinanggap ng kanilang mga kababayan sapagkat ang kanilang dala-dalang mensahe ay lagi nilang itinuturing na "bad news" para sa kanila.  Ito ang pagtawag na tinaggap ni Propeta Ezekiel sa unang pagbasa.  "Tao, susuguin kita sa Israel, sa bansang suwail. Pagkat mula sa kanilang ninuno naghihimagsik na sila sa akin hanggang ngayon.  Matigas ang kanilang ulo at walang pitagan!"  Ngunit gayon pa man ay patuloy pa rin ang mga propeta sa pagtupad ng kanilang misyon. 

Ito rin ang paniniwala ni Jesus bago pa siya mangaral sa kanyang mga kababayan: "Ang propeta'y iginagalang ng lahat, liban lamang sa kanyang mga kababayan, mga kamag-anak at kasambahay."  At narinig nga natin na hindi siya kinilala ng kanyang mga kababayan.  Magpahanggang ngayon ay patuloy pa rin ang mga propeta sa kanilang tungkulin na ipahayag ang kalooban ng Diyos.  

Ang Simbahan ay may taglay na tungkuling magpahayag ng katotohanan sapagkat taglay nito ang pagiging isang propeta.  Sa katunayan ang bawat isa sa atin ay tinanggap ang misyon ng pagiging propeta noong tayo ay bininyagan. Pagkatapos nating mabuhusan ng tubig sa ating ulo ay isinunod ang pagpapahid ng langis o "krisma".  Nangangahulugan ito ng pagtanggap natin ng misyon na maging pari, hari at propeta katulad ng ating Paninoong Jesukristo.  

Ibig sabihin, tayong lahat ay dapat na maging tagapagpahayag ng katotohanan ayon sa turo ni Jesus.  Hindi lang ito gawain ng mga obispo, pari , mga relihiyoso o relihiyosa.  Ito ay tungkuling kaakibat ng ating pagiging Kristiyano na dapat nating gampanan.  Sa ating kasalukuyang panahon ay naangkop ang pagsasabuhay ng ating pagiging "propeta."  Maraming isyung lumalabas ngayon na nangangailangan ng ating paninindigan bilang Kristiyano.  Sa katunayan ay nagmimistulang kontrabida na nga ang Simbahan sa lipunan dahil sa mga pagsalungat nito sa maraming isyung moral.  Halimbawa, naririyan ang patuloy na pagsalungat ng Simbahan sa diborsiyo na pilit na isinusulong ng ating mga mambabatas.  Naririyan din ang pagtutol ng Simbahan sa same sex marrriage.  Hindi pa rin tumitigil ang Simbahan sa pagtutol sa maraming "extra-judicial killings" at paglabag sa mga karapatang pantao o human rights.  

Ang mga ito ay nangangailangan ng katapangan at katapatan ng pagiging isang  PROPETA.  Marahil ay hindi popular ang paninindigan ng ating pananampalataya ngunit hindi ito batayan upang sabihing mali ang ating daang tinatahak.  Tandaan natin na ang mga propeta, at kasama na rin si Jesus, ay nakaranas ng pag-alipusta at hindi pagtanggap mula sa kanyang mga kababayan.  Huminto ba sila sa pagsasabi ng katotohanan?  Hindi.  Patuloy silang sumalungat sapagkat ang kanilang ipinapahayag ay ang kalooban ng Diyos!  

Tayo rin bilang mga Kristiyano ay dapat hindi huminto sa pagsalungat kung ito ang hinihingi ng ating pananampalataya.  May isang kasabihan na nagsasabing "only a dead fish go with the flow!"  Ibig sabihin, buhay ang ating pagiging Kristiyano at pagiging Simbahan kung marunong tayong manindigan sa katotohanan at sa turo ni Kristo.  Sa katunayan, ang ating pagiging propeta ay hindi naman talaga tagapagdala ng "bad news".  Bad news sa mga taong mali at baluktot ang paniniwala.  Ngunit sa mga taong bukas ang pag-iisip, ang ating ipinapahayag ay GOOD NEWS!  Hindi dapat tayo maging bad news para sa iba.  Ang Kristiyano ay dapat laging "GOOD NEWS!"  Tandaan mo na ikaw, tulad ni Kristo, ay isang PROPETA... tagapagdala ng Mabuting Balita!