TUGON SA KAGUTUMAN (pagninilay mula sa Episcopal Commission on the Clergy): Reflection for 18th Sunday in Ordinary Time - Year B - August 1, 2021 - YEAR OF MISSIO AD GENTES

Ang araw ng Linggong ito ay inilalaan natin kay San Juan Maria Vianney, ang patron ng mga pari. Ipinagdarasal  natin ang mga pari, lalo’t higit ang mga naglilingkod dito sa ating parokya, gayundin ang mga paring maysakit, napapagod, natutukso, nagkasala at nasa bingit ng kamatayan. Ipinagdarasal din natin ang mga paring sumakabilang buhay na, lalo na ang mga  pumanaw dahil sa Covid 19. Nawa’y ang lahat ng pari ay maging masigasig sa paglilingkod nang may kagalakan dahil alam nilang ginagawa ito sa pangalan ni Jesus. Ayon sa napagkasunduan ng ating mga obispo sa Pilipinas ang ating second collection sa misang ito ay para sa on-going formation at renewal ng mga pari.

Sa unang pagbasa, ang mga Israelita ay nagreklamo kay Moises dala ng gutom na kanilang tinitiis sa gitna ng ilang matapos na sila ay umalis sa Egipto. Sinabi nila kay Moises: “Mabuti pa sana’y pinatay na kami ng  Panginoon sa Egipto. Doon, nakakakain kami ng karne at tinapay hanggang gusto namin.”

Tinugon sila ng Diyos. Sa tuwing umaga, ang lupa ay nababalot ng animo’y pinipig at yon ang kanilang naging tinapay. Tuwing hapon dumagsa naman sa kampo ang mga pugo. Doon galing ang karne.  Mula noon ay hindi na sila nagutom at ang sabi ni Moises: “Iyan ang tinapay na bigay sa inyo ng Panginoon.”

Marami rin ang nagugutom ngayon dala ng pandemic. Sa kanilang puso ay naroon din ang pagtatanong, “Panginoon, bakit nangyayari ito? Kailan pa ito matatapos?” “Kailan darating ang tulong, ang ayuda? Meron kayang mga taong tutulong? Mamamatay kami sa gutom!”

Sa mga Israelita ang Diyos ay nagpadala ng makakain. Wala kasing ibang taong maaasahan dahil sila ay nasa gitna ng ilang. Sa ating panahon ngayon ang pagkain ay darating sa ibang  paraan. Sa mga nagugutom may mga taong nakapalibot na pwedeng mag-abot ng pagkain. Kaya tayo ay natutuwa at may mga taong nagbabahagi ng kanilang makakayanan upang may makain ang kapwa. May mga community pantries na sinimulan ng mga may pusong mapagkalinga.  Mayroon din namang tumutulong sa mga kapit-bahay, kasama sa trabaho at kaibigan.

Kung paanong sinabi ni Moises sa mga Israelita: “Yan ang tinapay na bigay sa inyo ng Diyos.”  Maaaring sabihin din ito ng mga taong tumutulong at nag-aabot. Galing sa Diyos at pinadadaloy  lamang sa kamay ng nagkakaloob.

Sa panahon ngayon ng kahirapan, malakas ang tukso na pairalin ang pagka-makasarili. Eh paano naman ang mga nahihirapan at nagugutom? Hindi ba’t sila rin ay mga anak ng Diyos at may karapatan sa isang buhay na ligtas sa kagutuman at matinding pangangailangan? Sa mga mayroon, mananatili ba tayong manhid at ipagdaramot ang mga biyaya na galing din naman sa Diyos? Hindi ba ang mga ito ay ipinagkaloob hindi para sa sarili lamang kundi upang ipadaloy din sa kapwa? Mananatili ba tayong walang paki-alam?

Ang ikalawang pagbasa ay may paanyaya sa atin tungkol dito. Sinabi ni San Pablo sa mga taga Efeso: “Magbago na kayo ng diwa at isip, at ang dapat makita sa inyo ay bagong pagkatao na nilikhang kalarawan ng Diyos, kalarawan ng kanyang katuwiran at kabanalan.”

Ang patunay ng pagiging isang mabuting Kristiyano ay hindi sa haba ng pagdarasal, sa dami ng nalalaman, sa posisyon sa Simbahan. Ito ay nakikita sa gawa:  nagbabahagi tulad ng Diyos na mapagbigay; tumutulong tulad ng Diyos na nagmamalasakit.  Ang bawa’t isa ay inaanyayahan na maging larawan ng Diyos sa kapwa na nangangailangan. Mapalad ang sinumang nagpapakita ng  mukha ng Diyos sa kanilang pagmamalasakit.

Paano nga ba kumilos tulad ng  pagkilos ng Diyos? Kaya ba natin? Kung aasa lamang sa sarili ay talagang hindi. Kailangan natin ang lakas na galing sa Diyos. Kailangan natin ang pagkain ng kaluluwa: ang tinapay ng buhay na kaloob ni Jesus. Narinig natin sa ebanghelyo na sinabi ni Jesus: “Ako ang pagkaing nagbibigay-buhay. Ang lumalapit sa akin ay hindi magugutom at ang nananalig sa akin ay hindi na mauuhaw kailanman.” Ang pagkaing ito ang siya nating tinatanggap sa banal na komunyon sa misa. Sinasabi ng pari: “Ang katawan ni Cristo.” Sumasagot tayo: “Amen.”

Si Cristo na sumasaatin ang nagpapabago ng ating pagkatao. Binibigyan tayo ng lakas na tumulad sa kanya sa pag-aalay ng sarili para sa kapwa lalo na sa mga dukha ngayong panahon ng pandemic. Naitanong na ba natin sa sarili: “Sa pagtanggap ko ba ng katawan ni Cristo sa komunyon, ako ay nagiging mapagkalinga lalo na sa mga nangangailangan at nagugutom?” Kung hindi, walang epekto at sayang lamang ang pagtanggap ko ng katawan ni Jesus.

Paano natin natatanggap ang katawan ni Cristo? Diyan pumapasok ang paglilingkod ng mga pari. Kung walang pari, walang misa, at kung walang misa walang komunyon. Hindi natin matatanggap ang katawan ni Jesus.

Kayong mga magulang, naisip nyo na ba na magbigay ng isang anak na lalaki sa  pagkapari?  May mga pari tayo ngayon dahil ibinigay sila ng kanilang mga magulang. Pero ang pagpapari ay hindi tsamba. Ito ay bunga ng isang pamilya ng namumuhay ayon sa turo ni Jesus. Kaya tuloy naaakit ang anak na tumulad kay Jesus, at kung tinawag siya ni Jesus na maging pari, kaagad siyang tutugon. Kaya ito ay panawagan sa mga pamilya, isama ninyo si Jesus sa inyong pamilya. Gawin  siyang kasapi sa inyong mga ginagawang desisyon. Mapalad ang pamilya na ang anak na lalaki ay naging pari at kumikilos sa pangalan ni Jesus

Dalawa ang uri ang kagutuman: pang-katawan at pang-kaluluwa. Nawa’y maging katuwang tayo ng Diyos upang maibsan ang kagutumang pangkatawan ng ating kapwa sa ating pagbabahagi sa kanila. Nawa’y mabusog din ang ating kaluluwa ng katawan ni Jesus na tinatanggap natin mula sa paglilingkod ng mga pari. Sa pagiging busog sa katawan at kaluluwa, maging aktibo nawa tayong mga anak ng Diyos na nagbabahaginan ng kanyang mga biyaya. Sa gayon mararanasan natin ang paghahari ng Diyos sa ating gitna.  Pagpalain nawa tayong lahat ng Diyos!