ANG BATO ng SIMBAHAN: Reflection for the Solemnity of Sts. Peter & Paul Year A - June 29, 2008

Isang obispo at isang 'reckless driver' ang humarap kay San Pedro at naghihintay ng kanilang tutuluyang tahanan sa kabilang buhay. Laking pagkagulat ng obispo nang makatanggap ang driver ng isang napakalaking mansion samantalang ang sa kanya ay isang maliit na bunggalo lamang. "Hindi ito makatarungan!" Angal niya kay San Pedro. "Bakit mas malaki ang bahay niya sa akin? Di mo ba nakikilala na ako ay obispo at siya ay isang hamak na driver lamang?" Sumagot si San Pedro na medyo may pagka-irita sa obispo: "Simple lamang po your excellency, kapag ang driver na ito ay nagmamaneho halos lahat ng pasehero niya ay nagdarasal at humihingi ng tawad sa Diyos. Kapag kayo naman ang nangangaral sa misa ang mga nakikinig niyo ay natutulog..." Totoo nga naman! Lubos na napakalaki ang responsibilidad ng isang alagad ng Diyos lalo na't siya ay namumuno sa Simbahan. Sa ebanghelyo, sinasabing ibinigay sa kanila ang "susi" sa kaharian ng langit. Ibig sabihin, iniatang sa kanila ang kapangyarihang pamunuan ang Bayan ng Diyos... ang Simbahan. Ang Kapistahan ni San Pedro at San Pablo, kapwa mga dakilang apostol ng Simbahan ay dapat magpaalala sa atin ng ating tungkuling ipagdasal at tulungan ang mga namumuno sa ating Simbahan na pinangungunahan ng Santo Papa at ating mga Obispo. Tungkulin din natin ang unawain at sundin ang kanilang mga turo bilang mga kinatawan ni Kristo dito sa lupa. Kung minsan, sa halip na katapatan ay panay pagpula o kritisismo ang ating ibinibigay sa kanila. Kapag hindi tayo sang-ayon sa kanilang itinuturo ay napakadaling laiitin sila at siraan ang kanilang pagkatao. Tandaan natin na bagama't tao rin sila, sila pa rin ang hinirang ni Kristo na nagsabing: " ikaw ay Pedro, at sa ibabaw ng batong ito ay itatayo ko ang aking simbahan, at hindi makapananaig sa kanya kahit ang kapangyarihan ng kamatayan." Ang ibig sabihin ng 'Pedro' ay 'bato'... matigas, di natitinag... matibay na pundasyon. May tungkulin tayong sumunod lalo na't ang kanilang itinuturo ay tungkol sa pananampalataya at mabuting pamumuhay o moralidad. 'Wag sana tayo maging pasaway na kaanib ng Santa Iglesya! Mahalin natin ang Simbahang itinatag ni Kristo!

ANG DAPAT KATAKUTAN : Reflection for the 12th Sunday in Ordinary Time Year A - June 22, 2008

Marami tayong bagay na kinatatakutan. May ilan sa ating takot sa multo. May takot sa tubig, takot sa saradong lugar, takot sa maraming tao, takot sa duktor, takot humarap sa salamin (lalo n'at sarili nila ang kanilang makikita, hehe!)... takot magutom (sa mga walang kahilig-hilig sa pagkain!) ... takot mamatay! May isang mamamatay-taong nagpunta sa kumpisalan. Ganito ang kanilang pag-uusap: "Patawarin mo po ako padre sa aking mga kasalanan. Ako po ay isang pusakal na kriminal... marami na po akong napatay." Tanong ng pari: "Bakit mo ginagawa iyon iho? Anung kadahilanan?" Sagot ng lalaki: "Padre, hindi ko rin po alam. Basta, ako po ay galit sa kanila sapagkat naniniwala silang lahat sa Diyos. Ikaw padre... naniniwala ka rin ba sa Diyos?" Halos himatayin ang pari at sinabing: "Naku iho... anong akala mo sa akin? Hindi ano? Trip-trip ko lang ito!" hehehe... Sino nga ba ang di takot sa atin sa kamatayan? Kung maari ngan ay wag na nating isipin at pag-usapan ito. Bagama't may ilan sa ating may "memorial plan" ay hindi naman natin ito inilalaan para sa ating sarili. Mayroon na ba sa ating nagpasukat ng kanyang damit na pamburol o kabaong? ngiiii! Pero sa ebanghelyo ay magugulat tayo sapagkat sinabi ni Jesus na: "Huwag ninyong katakutan ang pumapatay ng katawan ngunit hindi nakapapatay ng kaluluwa." Oo nga naman. Nakakatawang tingnan na napakarami nating pag-iingat na ginagawa para sa ating katawan ngunit napakaliit para sa kaligtasan ng ating kaluluwa. Pansinin mo ang mga advertisements sa tv... hindi ba't lahat ay para sa kapakanan ng katawan? Wala pa akong nakikitang commercial kung papaano ililigtas ang kaluluwa ko! Isa lang ang ibig sabihin nito... hindi pa rin tayo lubos na naniniwala na may kaluluwa tayong dapat iligtas o kaya naman ay ayaw muna natin pag-usapan ito. Ang katotohanan ay araw-araw na humaharap ang ating kaluluwa sa kapahamakan. Nakakatuwang isipin na ang ilan, sa halip na iwasan ang mga "pumapatay ang kaluluwa" ay kinakaibigan pa ito at inaalagaan. Malinaw ang sabi ni Jesus: "Ang katakutan ninyo ay ang nakapapatay ng kaluluwa at katawan sa impiyerno." Manhid ka na ba sa paggawa ng kasalanan? Balewala na ba sa iyo ang paggawa ng masama? Wala ka na bang balak na magbagong buhay? Mag-ingat ka sapagkat... unti-unti mong pinapatay ang kaluluwa mo...

KRISTIYANO... ANO? : Reflection for the 11th Sunday in Ordinary Time Year A - June 15, 2008

May isang batang tuliro ang nagtampo sa kanyang mga magulang at umakyat sa isang mataas na puno ng niyog. Pinagkaguluhan ito ng mga tao at pilit siyang hinikayat na bumaba sa kadahilanang may kataasan ang puno at baka siya makabitaw. Ayaw makinig ng bata. Dumating ang mga barangay tanod. Ayaw pa rin niyang bumaba. Dumating ang pulis. Ayaw pa rin. Nagkataong may dumaang pari. Sapagkat nakaaabito ay agad siyang nilapitan at sinabihang: "Padre, tulungan mo naman kami. Ayaw makining sa amin ng bata. Baka naman puwede mong pangaralan at pababain. Baka kasi kung mapapaano yung bata." Tahimik na lumapit ang pari sa ibaba ng puno. Tumingala at habang may ibinubulong ay ikinumpas ang kamay na tila baga binabasbasan ang bata ng tanda ng krus! Laking pagkagulat ng mga tao ng biglang bumaba ang bata! "Napakagaling ni Padre! Binasbasan lang e bumaba agad yung bata!" Sagot ang pari: "Anung binasbasan? Alam n'yo ba yung sinabi ko habang winawasiwas ko yung kamay ko? Eto... ikaw baba, o putol puno... baba o putol puno!" Bakit nga kaya kapag nakakakita tayo ng pari ay agad naiisip nating siya'y mangangaral? O taong nakatali lang sa gawaing pansimbahan? Bagamat tayo ay nasa Vatican II na ay may mga tao pa ring makitid ang pag-iisip na ang akala ay ang pari lamang ang may karapatang magsalita ng tungkol sa Diyos o magbigay ng payong pangkakaluluwa. Ang ebanghelyo ay nagpapaalala sa atin ng ating bokasyon bilang Kristiyano na maging mga alagad ni Kristo. Ang pagsunod kay Kristo at mangaral ng kanyang Salita ay di lamang para sa mga nakaabito o nakasutana. Ito ay para sa lahat! Sa bisa ng ating binyag ay naging mga "pari, hari, at propeta" tayo na ang ibig sabihin ay may malaking misyong iniaatang sa atin bilang mga binyagang Kristiyano. Maging aktibo tayo sa mga gawain Simbahan. Tandaan natin na hindi sapat ang magsimba, magdasala o mag-abuloy lamang upang tawagin tayong mga Kristiyano. Tinatawagan ang bawat isa sa ating maglaan ng kanyang oras, kayaman at talino (time, treasure, talent) kahit gaano man kaliit, bilang paglilingkod kay Kristo. Anung paglilingkod ang nagawa mo na para kay Kristo? Baka nasa "itaas ka pa rin ng puno." Baba at kilos na!

ANG PABORITO NG DIYOS : Reflection for the 10th Sunday in Ordinary Time Year A - June 8, 2008

May paborito ba ang Diyos? Marahil, sa ating mga tao ay natural na ang may itinatangi, may pinapanigan, may espesyal sa paningin... may "apple of the eye" kung tawagin. Ngunit ang Diyos... na lubos na makatarungan at pantay kung magmahal... may paborito rin kaya? Hanapin ang sagot sa kuwentong ito... May isang paring kung magpakumpisal ay may kakaibang 'gimik". May dala-dala s'yang maliit na "bell" na kanyang pinapatunog upang sabihin sa mga taong tapos na ang nagkukumpisal at pinatawad na ang kanyang kasalanan. Eto ang mas nakakaintriga, napansin nila na ang haba ng tunog ng "bell" ay depende sa dami ng kasalanan ng nagkumpisal! Minsan, ay nagkumpisal ang tinuturing nilang "pinakamakasalanan sa parokya!" Isa siyang kilalang babaero, sugarol, lasenggero, at halos taglay na niya ata ang lahat ng "bisyo". Nag-abang ang mga tao kung gaano kahaba ang kanilang maririnig na tunog. Nagtaka sila sapagkat nakakatrenta minutos na ay wala pa silang naririnig. "Baka, hindi na nakayanan ni Father... baka hinimatay na s'ya!" ang sabi nila. Laking pagkagulat nila ng biglang lumabas si Father sa kumpisalan at karipas na tumakbong palabas ng simbahan. Nagtungo siya sa kampanaryo ng simbahan at narinig ang... "Bong! bong! bong! booong!" Ganito kagalak ang Diyos sa mga kasalanang nagsisisi. Kaya nga sa sinabi n'yang: "‘Habag ang ibig ko at hindi hain.’ Sapagkat naparito ako upang tawagin ang mga makasalanan, hindi ang mga banal,” ay ipinapakita lamang niya ang kanyang pagtatangi sa mga taong makasalanan. Kung minsan ay napanghihinaan tayo ng loob sa dami at bigat ng ating mga kasalanan. Parang wala na tayong pag-asang magbago. Kung minsan naman ay paulit-ulit ang ating mga masamang pag-uugali. Kakukumpisal lang ay pareho na namang kasalanan ang nagawa. Kaya't ayaw ng magkumpisal... wala ng bilib sa Sakramento! Magkakasala din naman kasi bukas... bakit pa kinakailangang magkumpisal? Sa mga ganitong sitwasyon ay dapat sigurong habaan natin ang ating pasensya sa sarili. "Be patient with yourself as God is patient with you!" Nasa pagtitiyaga, pagsisikap at pagtitiwala sa Diyos ang susi ng pagbabago. Sana ay lagi nating maalala ang laki ng pagpapatawad ng Panginoon. "Where sin abounds... grace abounds all the more!" Kung makasalanan ka... matuwa ka. Sapagkat isa ka sa mga paborito ng Diyos!