KATOK NA LIKO PA: Reflection for 26th Sunday in Ordinary Time Year B - September 26, 2021 - YEAR OF MISSIO AD GENTES - SEASON OF CREATION

Proud ka bang maging katoliko?  Kung minsan sinasabi ng ilan na sila ay "Katoliko-Sarado", anung ibig sabihin nito?  Ang Katoliko-Sarado ba ay nangangahulugan ng matibay na paninindigan sa ating pananampalataya at pagiging Katoliko sa ating isip, salita at gawa?  Ano nga ba ang dapat ipakahulugan kapag sinabi nilang Katoliko ka? Sabi raw nila... tayong mga Katoliko ay may "katok" na "liko" pa! Papayag ka ba?  Maraming Katoliko ang binansagang KBL sapagkat makikita mo lang sila sa simbahan sa tatlong sandali ng kanilang buhay: sa kasal, binyag at libing.  Ano ba ang kahulugan ng ating pagiging "katoliko?"   

Isang mayamang matandang biyuda ang lumapit sa pari at hiniling na misahan ang kanyang namatay na alagang pusa sapagkat mahal na mahal niya ito at itinuturing na tunay n'yang anak.  Tumanggi ang pari at sinabing hindi maaaring alayan ng misa ang isang hayop. "Ganoon po ba Father, sayang... Sampung libo pa naman ang iaalay kong donasyon para sa Misa . Di bale, d'yan na lang sa kabilang simbahan ng Aglipay ko siya pamimisahan." Biglang napasigaw ang pari: "Misis... hindi puwede yan!!! Isa kang Katoliko kaya't Katoliko rin dapat ang pusa mo!  Tara na! Misahan na natin siya!  hehehe...  

Ano nga ba ang ibig sabihin ng salitang "Katoliko" na nakakabit sa ating pangalang Kristiyano? Makikita ba ito sa Bibiliya? Kung si Bro. Eli ang tatanungin, ang sagot ay hindi!  Hindi naman kasi tagalog ang salitang Katoliko. Ito ay galing sa salitang Griego na ang ibig sabihin ay "universal" o para sa lahat!  Sapagkat malakas ang ating paninindigan na ang kaligtasan ay ibinigay ni Kristo ay para sa lahat... Kristiyano ka man o hindi.  Ang langit ay hindi lamang para sa ilang grupo katulad ng pag-aangking ginagawa ng ibang sekta na sila lamang ang maliligtas. Bagamat hindi tahasang makikita sa Bibliya ang salitang Katoliko, makikita naman natin ang "pangkalahatang" pananaw na walang pinipili ang gawaing mabuti at kalugod-lugod sa Diyos.  

Sa unang pagbasa at Ebanghelyo makikita natin ang tema na ang biyaya ng Diyos ay malaya niyang ibinibigay kahit kanino. Ang sabi ni Moises ng may nagprotestang mayroong nangangaral na hindi naman nila kasama sa grupo: "Mas gusto ko ngang maging propeta ang lahat ng Israelita at mapuspos sila ng espiritu ng Panginoon.” Sa Ebanghelyo ay ganito rin ang winika ni Hesus nang ibalita ni Juan na may gumagamit ng kanyang pangalan sa pagpapalayas ng demonyo: “Huwag ninyo siyang pagbawalan, sapagkat walang taong matapos gumawa ng kababalaghan sa pangalan ko ang agad magsasalita ng masama laban sa akin. Sapagkat ang hindi laban sa atin ay panig sa atin." 

Hindi ba't napakabuti ng Diyos? Napakalawak ng Kanyang pagmamahal at pang-unawa.  Ang kanyang kaligtasang handog ay walang pinipili!  Ang handog niyang pagmamahal ay para sa lahat! "KATOLIKO!"  Sana ganito rin tayo sa ating pagpapakita ng pagmamahal sa iba... walang pinipili!  Ang magmahal ay para sa lahat! Hindi lang para sa mga kaibig-ibig pero sa mga kapos sa pag-ibig! Hindi lang para sa mga kaibigan pero para rin sa mga kaaway. Nawa maging bukas ang ating isipan at puso sa pagtanggap sa iba at sa pagpapakita ng ating pagmamahal sa kanila lalong-lalo na sa mga mahihirap.

Ang ika-apat na Linggo ng Panahon ng Paglikha ay nagpapaalala sa ating maging bukas ang ating puso sa panaghoy ng mundo at ng taong mahihirap... the cry of the earth and the cry of the poor.  Nakabatay ito sa integral ecology na sinasabing may kaugnayan ang lahat nilikha ng Diyos.  Sa tuloy-tuloy na pagkasira ng kalikasan ang lubos na naaapektuhan ay ang mga taong mahihirap! Kaya nga masasabi nating "a true ecological approach always becomes a social approach!"  Ang ating Santo Papa mismo, si Pope Francis, ay nagpapaalala sa atin sa dokumentong Laudato Si: "Care for the environment is always a social concern as well.  Let us hear both the cry of the earth and the cry of the poor."  

Ang tunay na Katoliko ay may pagpapahalaga sa kalikasan at sa mga mahihirap.  Hindi maari ang salitang "wala akong pakialam" kapag ang pinag-uusapan ay ang kalagayan ng mga taong mahihirap.  Ang sabi ng Banal na Kasulatan: "Whoever shuts their ears to the cry of the poor will aslo cry out and not be answered." (Proverbs 21:13) Nawa ang panaghoy ng ating mundo at pagtangis ng mga taong mahihirap ay mag-udyok sa ating mamuhay ng may pananagutan upang pahalagahan at pagyamanin ang handog niyang nag-iisang tahanan, ang mundong ating pinananahanan.

May pinipili ba ang pag-ibig mo? Kung gayon isang kang certified na "katok na liko pa!" Magmahal ka ng walang kinikilingan at hinihintay na kapalit at magiging karapat-dapat ka sa pangalan mo... KATOLIKO!

ANG MUNDO SA KAMAY NG BATA: Reflection for 25th Sunday in Ordinary Time Year B - September 19, 2021 - YEAR OF MISSIO AD GENTES - SEASON OF CREATION

Sino ba ang masasabi nating taong dakila?  Saan ba nakasalalay ang kadakilaan ng isang tao?  Sa mga nag-aakalang sa kagandahan o kasikatan nakasalalay ang kadakilaan, pakinggan ninyo ang kuwentong ito: May isang ligaw na bulaklak sa kabukiran na masyadong mataas ang pagtingin sa kanyang sarili.  Lagi niyang nilalait ang mga damong nakapaligid sa kanya. "Kayong mga nagpapangitang mga damo, bakit hindi kayo tumulad sa akin? Maganda, makulay, at higit sa lahat... mabango!"  Napapailing lamang ang mga damo na nagsasabing, "Wag kang masyadong mayabang! Darating ang araw na iisa lang ang ating patutunguhan.  Lilipas din ang kagandahan mo!"  At dumating nga ang araw na iyon.  Isang pulutong ng mga baka nanginain sa bukid t sinuyod ang malawak na damuhan.  Walang pintawad ang mga gutom na hayop maging ang mga ligaw na bulaklak ay pinatulan.  Naramdaman ng palalong bulaklak na siya ay nginunguya ng dahan-dahan. Pumasok siya sa isang madilim na lagusan, at ramdam niya ang unti-unti niyang pagdaloy sa madilim na "tunnel" na tinatawag nating esophagus.  Bigla niyang naramdam ang kanyang pagkalagkit at unti-unting pagkatunaw.  Nagpatuloy siya sa paglalakbay hanggang mabanaagan niya ang isang animoy ilaw na na nagmumula sa isang lagusan.  Unti-unti siyang dinadala dito at habang unti-unti siyang lumalabas sa butas ay napansin niyang umaalingasaw ang kanyang amoy.  Hanggang bigla na lamang siyang bumagsak sa lupa bilang isang tumpok na tae.  Naglapitan ang mga langaw at pinagpiyestahan siya narinig niya sa kanyang mga katabing tae na, "Kita mo na na, sabi ko naman sa 'yo... iisa lang ang ating patutunguhan!"  

Totoo nga namang walang katuturan ang lahat, maging ito man ay kagandahan, katalinunan, angking kakayahan, kapangyarihan o maging kayamanan. "Vanity of vanities, everything is vanity!" sabi nga sa aklat ng Eclesiastes (Ec 1:1)  Kaya nga ang sukatan ng mundo sa pagiging dakila ay isang malaking kasinungalingan!  Mayaman man tayo o mahirap, may kapangyarihan o mahina, may angking kagandahan man o wala, iisa lang ang ating patutunguhan!  Kung gayon ay saan ngayon nakasalalay ang tunay na kadakilaan?  Maliwanag ang paalala sa atin ng Panginoon: “Ang sinumang nagnanais maging una ay dapat maging huli sa lahat, at maging lingkod ng lahat.”  (Mk 9:35)  Hindi pa rin matanggap ng mga alagad na si Jesus, ang kanilang kinikilalang dakilang pinuno ay maghihirap at mamamatay sa kamay ng mga matatanda ng bayan.  Hindi pa rin nila matanggal sa kanilang isipan ang isang Mesiyas na marangya!  Upang mas lubos nilang maunawaan ay ginamit ni Jesus ang imahe ng isang bata na sa kanilang kultura noong panahong iyon ay mababa ang katayuan sa lipunan. Larawan ang isang bata ng kababang-loob at kapayakan ng pamumuhay.  At ito ang nais ni Jesus na matutunan ng kanyang mga alagad: Ang tunay na kadakilaan ay nasa paglilingkod ng may pagpapakumbaba! 

Kaya nga ito rin ay paalala para sa ating lahat na iwaksi ang kayabangan at kapalaluan.  Kapag tayo ay puno ng kayabangan ay mas lalo tayong nagiging makasarili at mapanlait sa kapwa. At dahil dito ay hindi natin nakikita ang kabutihan ng iba at sa halip na makatulong ay nakasisira pa tayo ng buhay nila.  Ang mga taong mapagkumbaba ay maraming bunga samantalang ang taong mayabang ay wala! Masdan ninyo ang uhay ng mga palay sa bukid.  Ang mga uhay na may palay ay nakayuko at mababa samantalang ang mga walang palay ay nakatayo at matayog.  Mag-ingat tayo at baka katulad tayo ng mga uhay na nakatayo at matuwid  ang tingin sa sarili.

Sa ikatlong linggo ng Panahon ng Paglikha ay hinihimok tayo ng Panginoon na pairalin ang pagiging payak at mapagkumbaba sa ating pamamahala bilang mga katiwala sa mundong ibinigay sa atin ng Diyos bilang ating tahanan.  Kung bakit may mga pagsira sa ating kapaligaran at paglapastangan sa ating kalikasan ay sapagkat may mga taong mataas ang pagtingin sa sarili at pinaiiral ang kayabangan.  Ang mga taong ito ay handang isakripisyo ang mundo para lamang mapunuan ang kanilang pagkaganid sa kayamanan at kapangyarihan.  Ang masamang epekto nito ay nararanasan natin ngayon sa tinatawag nating "climate change" na nagdudulot na ng maraming trahedya sa ating mundo tulad ng tsunami, malalakas na bagyo at labis na pagbaha.  Kung maibabalik lang natin ang pagpapakumbaba at payak na pamumuhay ay marahil ay maari nating masolusyunan ang mga problemang ito.  Sikapin nating pakinggan ang imbitasyon ni Jesus na "maging katulad ng maliliit na bata."    

Ang tunay na kadakilaan ay nasa paglilingkod.  Ang tunay na kasikatan ay nasa pagpapakumbaba!  Ngayong ipinagdiriwang natin ang ika-500 taon ng ating pagiging Kristiyanong bansa  ang panawagan ng ating Inang Simbahan ay ang maging saksi sa ating pananampalataya sa pamamagitan ng payak at mapagkumbabang paglilingkod sa ating kapwa.  Hindi lang ito para sa aming mga pari at mga taong konsegrado.  Ito rin ay para sa lahat sapagkat tayo'y nakibahagi sa pagkapari ni Kristo noong tayo ay bininyagan.  Sa katunayan ay malapit na nating ipagdiwang ang Linggo ang Pambansang Araw ng mga Layko o "National Laity Week."  Paigtingin natin ang responsibilidad ng bawat isa upang ang bawat Layko ay maging magigiting na misyonero sa kasalukuyang panahon na kung saan ang Simbahan ay dumaraan sa matinding krisis at paninira ng mga taong hindi nakakaunawa sa tunay na misyon nito.  Ang pagtugon sa panawagan ni Jesus sa paglilingkod ay ang sukatan sa kadakilaan ng isang Kristiyano.  Nawa ay maging kapwa lingkod tayo sa isa't isa!

KRISTIYANONG WALANG KRUS: Reflection for 24th Sunday in Ordinary Time Year B - September 12, 2021 - YEAR OF MISSIO AD GENTES - SEASON OF CREATION

Ngayong panahon ng pandemya ay mas marami sa atin ang nakakababad sa panonood ng mga palabas sa Netflix, Youtube at iba pang social media channels.  Marahil ay nahuhumaling ang ilan sa atin sa mga pelikula at teleserye dahil sa mga kaabang-abang na kuwento ng mga ito.  Sa panonood ay nakasanayan na nating ang bida ang palaging panalo sa huli!  Ayaw natin ang bidang naaargabyado, kinakawawa at mamamatay. Kaya nga kapag namatay ang bida sa katapusan ng palabas ay madalas nating sabihing "pangit ang ending"... nakakalungkot sapagkat "namatay ang bida!" Halimbawa na lang ang teleseryeng "Ang Probinsiyano 4.0"  Aba... nawala na sa free TV ang ABS-CBN,  tinamaan na tayo ng pandemyang dala ng COVID19 at ang dami ng variant na lumabas, pero si Cardo ay nakatayo pa rin!  Isipin mo na lang ang ending ng "ANG PROBINSIYANO" kung mamamatay ang bida?  KILL JOY hindi ba?  Kaya nga siguro magtatagal pa ito ng maraming taon, hanggang uugod-ugod na ang mga tauhan ng tele-serye at buhay pa rin si Cardo!  

Ang bida hindi dapat nasasaktan at kung masaktan man, ang BIDA HINDI DAPAT MAMATAY! Ganito ang ating natunghayan sa Ebanghelyo. Ginawang "bida" ni Pedro si Hesus ng tanungin niya sila kung "sino ba siya sa mga tao." Ibinigay ni Pedro ang tamang kasagutan: "Ikaw ang Kristo!" Ngunit nang marinig mismo ni Pedro sa bibig ni Hesus na siya bilang bida ay maghihirap, itatakwil ng mga pinuno ng bayan at mamamatay ay agad niyang pinagsabihan si Hesus. Hindi niya matanggap na ang kanyang bida ay maghihirap at mamamatay! Dahil dito ay napagwikaan siya ni Hesus: “Lumayo ka, Satanas! Ang iniisip mo’y hindi sa Diyos kundi sa tao." 

Hindi ba't kung minsan ay ganito rin tayo mag-isip tungkol sa Diyos? Sino ba ang Diyos para sa atin? Para sa marami ang ating Diyos ay ang "Diyos ng kaginhawaan!"  Ang Diyos ang nagbibigay sa atin ng kasiyahan at kaunlaran sa pamumuhay. OK ang Diyos kapag maganda ang takbo ng ating buhay. Ayaw natin ang "Diyos ng kahirapan!" Kaya nga't kapag nakaramdam na tayo ng kaunting kahirapan sa buhay ay nagbabago na ang ating pagtingin Diyos. Ang ating mga "aleluya" at "praise the Lord" ay napapalitan ng "Diyos ko! Diyos ko! Bakit mo ako ginaganito? Mabuti naman akong tao. Nagdarasal naman ako. Nagsisimba. Nag-aabuloy sa simbahan..." 

Tandaan natin: Ang ating Diyos ay hindi lang Diyos ng kaginhawaan ngunit Siya rin ay Diyos ng kahirapan! Kung ang ating Diyos mismo ay dumaan sa paghihirap, dapat tayo rin ay handang magbata ng anumang kahirapan sa buhay... matuto tayong magpasan ng ating mga "krus." Kaya nga't ibinigay niya ang kundisyon sa mga nagnanais na maging kanyang alagad: "Kung ibig ninumang sumunod sa akin, limutin niya ang ukol sa kanyang sarili, pasanin ang kanyang krus at sumunod sa akin." 

Paano ko ba tinatanggap ang mga paghihirap na dumarating sa aking buhay? Isa rin ba ako sa mga ayaw makaramdam ng sakit at paghihirap? May mga taong tinatawag nating "pabigat" sa atin, paano ko sila "binubuhat?" Minsan ay may lalaking umuwi sa kanilang bahay. Ang una niyang ginawa ay hanapin ang kanyang asawa. Nang makita niya ito ay agad-agad niya itong bihuhat at isinayaw. Nagulat tuloy ang babae at nagtanong: "Dear, anong nangyari sa iyo? Hindi ko naman birthday. Lalo namang hindi natin anniversary. Anung nakain mo?" Ang sagot ng lalaki: "Kasi dear... nagsimba ako kanina at tinamaan ako sa sinabi ng pari. Ang sabi niya: ang nagnanais daw na maging alagad ni Hesus ay dapat matutong magbuhat ng kanyang krus!" 

Sino ba ang mga pabigat sa buhay ko? Marahil ang asawa kong lasenggo, sugarol at babaero. Siguro ang kapatid kong mabisyo. Siguro ang anak kong pabaya sa pag-aaral. Siguro ang kapitbahay kong walang ginawa kundi ang mantsismis at manghimasok sa buhay ng iba. Siguro ang kaibigan kong traidor at mapagsamantala!  Ano ba ang mga krus na dapat kong buhatin ngayon lalo na't nagpapatuloy pa rin ang pandemya at ang maraming paghihirap na dala nito?  Marami pa rin ang walang hanap-buhay dahil sa walang katapusang lockdown at quarantinne classifications na nagpapagulo sa halip na nakatutulong sa buhay ng mamamayan, ang mga mentally at physically stressed dahil sa haba ng pagkakakulong sa loob ng bahay, ang mga medical frontliners na sa kabila ng kanilang pagpapakapagod ay hindi man lang nabibigyan ng sapat na sahod at nasusumbatan pa sa kanilang pagnanais na mapabuti ang kanilang kalagayan.  May mga iilan din na nagsasamantala pa sa tulong na dapat ay naibibigay sa iba, ninanakaw ang pondo o pera na dapat ay nagagamit sana upang makapagligtas ng buhay lalo na ng mga mahihirap nating kapatid!  

Ngayong ikalawang Linggo sa Panahon ng Paglikha ay tinatanong din natin ang ating sarili kung tayo ba ay nagiging pabigat din at nagiging sagabal sa pagtatayo at pagtataguyod ng ating mundo bilang ating iisang tahanan o common home.  Nais natin ng isang maunlad at maayos na mundo ngunit ang ating pamumuhay kung minsan ay hindi naman tumutugma sa ating nilalayon.  Patuloy tayo sa pang-aabuso sa ating inang kalikasan sa ngalan ng pag-unlad ng antas ng ating pamumuhay.  Dahil dito ay nahaharap ang ating mundo sa isang ecological crisis na sabi nga ng mga scientists ay magiging "irreversible"  kung wala tayong gagawing hakbang.  Ibig sabihin ang kasagutan ay nasa atin din.  Baguhin natin ang ating uri ng pamumuhay.  Nananawagan ito ng pagbabalik-loob na ang tawag din natin ay "ecological conversion" na mangyayari lamang kung magkakaroon tayo ng ng malalim na "ecological spirituality", isang uri ng pamumuhay na kung saan ay isinasaalang-alang natin ang pag-aaruga sa ating mundo at pagmamahal sa ating inang kalikasan sa ating pang-araw-araw na buhay.  Ang ibig sabihin ng spirituality ay way of life, uri ng pamumuhay na tayo lamang ang maaring tumahak at gawin ang nararapat.  Huwag na sana nating dagdagan ang maraming pasaning binubuhat ng ating mundo.

Mga kapatid, napakarami nating tinuturing na pabigat sa ating buhay.  Huwag nating ipanalanging tanggalin ng Diyos ang mga ito. Kailanman ay hindi mawawala ang mga krus na ating dala-dala, sapagkat ang ating Panginoon mismo ay niyakap ang bigat ng krus hanggang makarating sa Kalbaryo ng kanyang kamatayan.  Tandaan natin na ang Kristiyanong walang krus ay isang malaking kontradiksiyon!  Sa halip ay ganito dapat ang laman ng ating panalangin: "Panginoon, hindi ko pinagdarasal na tanggalin mo ang mga pabigat na ito sa aking buhay, bagkus bigyan mo ako ng lakas upang mabuhat ko sila ng may pagmamahal..." 

KAPANGANAKAN NG MAHAL NA BIRHENG MARIA - September 8, 2021 - YEAR OF MISSIO AD GENTES - SEASON OF CREATION

Ipinagdiriwang natin ngayon ang Kapistahan ng Kapanganakan ng Mahal na Birheng Maria. Bilang isang "bayang sumisinta kay Maria" ay mahalaga para atin ang ipagdiwang ang Kapisthang ito.  Sa katunayan, marami sa atin ang nadismaya, dahil inaasahan nating makakapagdiwang na tayo ng Santa Misa pagkatapos ng mahigit isang buwang pagbabawal gawa ng Covid19 pandemya.  Marami ang natuwa noong Lunes ng ianunsiyo na tayo ay lilipat na sa mas maluwag na GCQ na kung saan ay pinapayagan na ang religious gathering.  Pero marami ang nalungkot, may ibang nagngitngit sa galit ng bawiin ito at ilagay uli tayo sa mas mahigpit na MECQ.  Ano ba talaga kuya?  Parang laban-bawi lang ano?  Tulad ng nabanggit ko na dati, marahil sapagkat hindi pa rin natin nakikitang "essential" ang pagsisimba! Nakakalungkot pero mas pinapayagan pa ang pagbubukas ng Casino kaysa simbahan, pagsusugal kaysa pagsisimba.  Wala ng pinagkaiba ang pagpunta sa parlor, sa gym, shoping mall, at iba pang lugar libangan sa pagpunta natin sa Simbahan!  Kaawaan nawa tayo ng Panginoon!

Gayunpaman ay hindi ito dahilan upang hindi tayo magdiwang ng Kapistahan ng Kapanganakan ng Mahal na Birheng Maria.  Kahit maraming pagdiriwang ng Misa ngayon ay on-line, tuloy pa rin ang kasiyahan at ang pag-agos ng biyaya mula sa Diyos, sa pamamagitan ng ating Mahal na Ina.  Kaya batiin natin siya ng isang maligayang kaaraawan:  "HAPPY BIRTHDAY MAMA MARY!"  

Bakit nga ba Septmeber 8 ang kanyang kaarawan?  Wala pa namang kalendaryo noong panahong iyon katulad ng kelendaryong mayroon tayo ngayon.  Ang simpleng kasugutan ay sapagkat tunay siyang tao na isinilang sa natural na paraan, siyam na buwan bago iniluwal sa sinapupunan ng kanyang ina.  "Paano natin nabatid ito?  Hindi naman ata ito nakasulat sa Bibliya!" Ang sasabihin sa atin ng ating mga kapatid sa ibang pananampalataya.  Ang simpleng sagot natin ay: Hindi sapagkat binanggit sa Bibliya ay hindi na totoong nangyari!  Kung tinataanggap natin tunay na tao si Maria ay siguradong ipinaglihi at ipinanganak siya ng kanyang mga magulang sa natural na proseso... siyam na buwan sa sinapupunan!  

mBilangin mo sa ating kalendaryo mula Dec. 8, ang araw ng kalinis-linisang paglilihi kay Maria (Immaculate Conception) hanggang Sept. 8, ang kanyang kapanganakan, at makikita mong siyam na buwan ang haba noon!  Dapat lang! Kasi nga ay siyam na buwan ang normal na inilalagi ng sanggol sa sinapupunan ng kanyang ina.

Hindi naman mahalaga ang eksaktong petsa ng kapanganakan ng Mahal ng Birhen. Ang mahalaga ay isinilang siya bilang tao dito sa lupa upang mabigyang daan ang katuparan ang plano ng Diyos.  Ang Kapistahan ng Kapanganakan ng Mahal na Birhen ay dapat magpaalala sa atin ng kagandahang loob at katapatan ng Diyos. Sa simula palang na nagkasala ang tao ay ninais na ng Diyos na sagipin ang tao sa pagkakasala. Napakahabang paghahanda ang nangyari. Kasing haba ng tala-angkanan na nakasulat sa Ebanghelyo ni Mateo. Mahabang panahon ang hinintay ng sangkatauhan, ngunit gayunpaman ay hindi tinalikuran ng Diyos ang kanyang pangako. At sa kinalaunan ay pinili niya ang isang babaeng taga-Nazaret upang maging ina ng Kanyang Anak. 

Lubos ang kabutihan at katapatan ng Diyos. Ang Diyos ay laging tapat sa atin. Sa kabila ng ating araw-araw na pagtalikod at paglimot sa kanya ay tuloy pa rin ang alok Niyang kaligtasan. Pinahahalagahan ko ba ito? O baka naman, binabalewala ko lang ang Kanyang kabutihan sa patuloy na paggawa ng kasalanan at pagpapairal ng masamang pag-uugali.  Ang  kapistahan ngayon ay nagpapaalala sa atin na seryosohin ang ating pagsunod kay Kristo.  Dapat ay may masusi rin tayong pagpaplano ng ating mga dapat gawin upang maging ganap ang ating pagiging Kristiyano.  

Kung ang Diyos nga ay pinaghandaang mabuti ang Kanyang planong kaligtasan ay dapat tayo rin,  may mga hakbangin at layunin upang ipakita ng seryoso tayo sa kahulugan ating binyag.  Ang kapanganakan ng Mahal na Birhen ay hindi lang dapat magpaalala sa atin ng katapan ng Diyos. Dapat ito rin ay magtulak sa ating maging tapat at radikal sa ating pagsunod kay Kristo. 

Ang katapatan ng Diyos na Manlilikha ay dapat magbunsod sa ating mga tao na maging tapat din sa Kanyang mga nilikha.  Ang Panahon ng Paglikha ay isang pagkakataong ibinibigay sa atin ng Simbahan upang ipakita at patunayan ang katapatang ito.  Ang Mahal na Birheng Maria ay nagpakita ng kanyang katapatan sa pamamagitan ng pagsunod sa kalooban ng Diyos na maging Kanyang Ina at Ina rin ng Simbahan.  Tayo rin ay tinatawag sa katapatan sa pagsunod sa kalooban ng Manlilikha.  At ano ang Kanyang kalooban? Walang iba kundi ang pangalagaan at pagyamanin ang Kanyang mga nilikha! 

Isa sa isinasangguni ng Simbahan ay ating isabuhay ang "Less is More Spirituality." Kung may pinakamatingkad na katangian ang Mahal na Birhen, sa aking palagay, ay ang kanyang pagiging mapagkumbaba at kapayakan.  Kahit na siya ay hinirang ng Diyos na maging kanyang ina ay hindi niya ito ginamit upang magmalaki at maging mapagmataas sa iba.  Alam ng Mahal na Birhen na mas pinagpapala ng Diyos ang mga taong payak at mapagkumbaba kaysa sa mga palalo at mapagmataas:

  

 "Ipinakita niya ang lakas ng kanyang mga bisig,

    nilito niya ang mga may palalong isip.
52 Tinanggal sa kanilang luklukan ang mga may kapangyarihan,
    at itinaas ang mga nasa abang kalagayan.
53 Pinasagana niya sa mabubuting bagay ang mga kapus-palad,
    at pinaalis nang walang dalang anuman ang mga mayayaman." (Lukas 1:51-53)

Maging payak at mapagkumbaba tayo sa ating pamumuhay. May maraming pagpapala kung mas simple, payak at mapagkumbaba ang ating buhay tulad ni Maria.  Salungat ito sa kultura ng mundo na laging nagnanais kumamal ng mga materyal na bagay at maghangad ng marangyang pamumuhay.  Ang paghahangad ng "mas marami pa" ay nagdadala sa ating pagiging makasarili at ganid na pag-uugali. Kung bakit maraming pagkasirang nangyayari sa ating kalikasan ay sapagkat pinaiiral ng tao ang kanyang pagiging makasarili. Maging mapagbigay nawa tayo at nagpapahalaga sa mga bagay na bigay sa atin ng Maykapal.  Less is more!  

O Maria... tulungan mo kaming maging tapat na katulad mo... Maligayang kaarawan sa iyo aming Ina!

LISTENING HEART: Reflection for 23rd Sunday in Ordinary Time Year B - September 5, 2021 - SEASON OF CREATION - YEAR OF MISSIO AD GENTES

Saan ba nakasalalay ang pananampalataya mo? Napakarami nating paniniwala na kung titingnan ay wala sa lugar o kung di naman ay wala sa tamang hulog. Halimbawa, isang basketball player na mag-aantanda ng krus bago i-shoot ang bola sa free throw line at kapag nagmintis magmumura ng malutong pa sa Lapid's Chicharon!  O kaya naman ay isang deboto ng Poong Nazareno na hindi mawawala sa Traslacion ngunit patuloy pa rin sa pagsusugal at paglalasing. O isang nanay na ipinamamanhik sa paring buhusan ng tubig ang kanyang sanggol sapagkat ibabiyahe daw papuntang probinsiya ngunit ayaw namang pabinyagan ang bata sapagkat wala pa raw panghanda! May isang kuwento para sa mga taong ang pananampalataya ay natatali lamang sa panlabas na pagpapakita nito. 

"Isang batang retarded na pipi at bingi ang umakyat sa isang mataas na puno ng niyog. Nakita siya ng maraming tao at pilit siyang pinabababa sa pangambang siya ay mahulog. Ngunit ayaw bumaba ng bata. Tumawag sila ng tulong sa mga baranggay tanod pero bale wala lang bata. Tinawag na nila ang kapitan ng baranggay ngunit nagmistulang tanga lamang ang kapitan... ayaw bumaba ng bata. Nagkataong napadaan ang parish priest ng lugar. "Father, kayo na nga ang magpababa. Baka sa inyo sumunod."  Napilitang sumunod ang pari. Lumapit sa puno. Tumingala sa itaas at iwinasiwas ang kamay na tila nagbabasbas sabay bulong ng ilang salita. Agad-agad ay bumaba ang bata. Laking gulat ng mga tao at manghang-mangha sa pari. "Ang galing mo talaga ni Father! Isa kang taong banal! Binasbasan lang ang bata napasunod na!" Tugon ng pari: "Anung binasbasan? Sinenyasan ko lang ang bata ng ganito, ikaw baba o putol puno... baba o putol puno!" Habang pakrus na iwinasiwas ang kamay!  hehehe.  

Kung minsan ay masyado tayong natatali sa panlabas na ritwal ng ating pananampalataya. Kung minsan ay may lumalapit sa akin na mga estudyanteng pinababasbasan ang kanilang lapis na gagamitin sa exam tapos hindi naman nag-aral ng mabuti.  Akala ata nila na kapag binasbasan ang kanilang panulat ay hindi na sila magkakamali sa pagsusulit.  Manghang-mangha tayo kapag naipagkakaloob sa atin ang ating kahilingan ngunit ayaw naman nating kilalanin ang Diyos na pinagmumulan ng lahat ng biyaya.  

Para tayong mga Hudyo na manghang-mangha sa kapangyarihan ni Jesus na nagpanauli ng pandinig ng isang bingi ngunit hindi naman nakilala kung sino Siya. Nakita nila ang ritwal na pagpasok ng daliri ni Jesus sa tainga at ang paglura at paghipo sa dila ng bingi ngunit hindi naman naintindihan ang ipinahihiwatig nito. Kaya nga ang sigaw ni Jesus ay "Effata!" Ibig sabihin ay "Mabuksan!" Hindi lamang ito para sa taong bingi ngunit ito rin ay para sa mga Hudyong nakapaligid sa Kanya. Nais ni Jesus na buksan ang kanilang mga pag-iisip at makitang Siya ang katuparan ng sinasabi ng mga propeta sa Lumang Tipan katulad ng panandang ibinigay ni Propeta Isaias sa pagdating ng Mesias, "Ang mga bulag ay makakikita, at makaririnig ang mga bingi; katulad ng usa, ang pilay lulundag, aawit sa galak ang mga pipi." 

Nakilala ba Siya ng mga tao bilang Mesiyas? Hindi! Ipinagkalat lamang nila ang nangyari ngunit hindi ang kanyang pagdating sa kanilang piling bilang Panginoon. Mag-ingat din tayo sa ating pagiging Kristiyano. Baka katulad rin tayo ng mga Hudyong ang pagkilala kay Jesus ay panlabas lamang at nananatili pa ring mga pipi at bingi sa pagtanggap sa Kanya bilang ating Tagapagligtas. Mas masaklap ang lagay ng taong nakakarinig ngunit bingi naman sa panawagan ni Jesus na manindigan sa katotohanan at mamuhay na banal. Kasing saklap din ang lagay ng mga taong nakapagsasalita ngunit iba ang kanilang isinasagawa sa kanilang ipinahahayag!  

Mamuhay tayong tapat bilang mga Krisitiyano. Buksan natin ang ating puso at isipan sa mga aral ni Jesus na makikita sa Bibliya at ipinapaliwanag naman sa atin sa mga turo ng Simbahan.  Isabuhay nating ang tunay na "Effata!"  Hilingin natin sa Panginoon na buksan ang tainga ng ating puso upang makita ang pangangailangan ng ating mga kapatid na mga mahihirap.  Kung may mabuting naidulot ang panahong ito ng pandemya ay dapat mas nabuksan ang ating puso at isip sa panaghoy ng mga taong naghirap at patuloy na naghihirap sa kanilang pang-araw-araw na buhay.  Ang boses ng ating mga health workers at frontliners, na tinagurian nating mga bagong bayani, ay patuloy na umaalingaw-ngaw ngunit tila baga nagbibingi-bingihan ang pamahalaan sa kanilang kalagayan.  Ang mga nawalan ng trabaho at dahil diyan ay nagdadala ng pagkagutom sa kani-kanilang pamilya, ay patuloy na kumakatok sa ating mga puso upang mas maging sensitibo sa kanilang kalagayan at magbigay ng ayon sa ating makakayanan.  

Ngayong unang Linggo ng Panahon ng Paglikha ay hinihikayat din tayong maging mulat at mapagmatyag sa maling paggamit at patuloy na pagsasamantala o pang-aabuso sa ating "inang kalikasan."  Hinikiyat tayong itayong muli ang "oikos" (tahanan) na ibinigay sa ating Diyos na Manlilikha sa pamamagitan ng tamang "ecological education" na naglalayong linangin at ating kaalaman sa tamang pagpapahalaga at pagpapayaman ng mga nilikhang ibinigay sa atin ng Diyos.  Hindi lang sapat mayroon tayong kaaalaman tungkol dito.  Mas makabubuti kung ang ating kaalaman ay mailalagay natin sa mga praktikal na gawain at adbokasiya upang mas higit nating maalagaan ang ating nag-iisang tahanan.   Ang Panahon ng Paglikha ay hindi lamang upang papurihan ang Diyos para kanyang mga nilikha ngunit ito ay upang ipaalala sa atin na tayo ay ginawa niyang mga responsableng katiwala upang pamahalaan ng may pananagutan at hindi upang sirain at yurakan ang dangal ng tahanang ibinigay niya sa atin.  

Kung ating titingnan ay hugis puso ang ating dalawang tainga.  Kapag pinagkabit mo ang kanan at kaliwang tainga mo ay magkakaroon ka ng hugis puso.  Sa katunayan sa gitna ng salitang hEARt ay mayroong saitang EAR.  Kaya pala mayroong salitang LISTENING HEART sapagkat ang ginagamit natin sa tunay na pakikinig ay ang ating puso!  Gamitin natin ang ating puso sa pakikinig sa mga hinanaing ng ating mga kapatid na mahihirap lalo na ngayong panahon ng pandemya.  Huwag tayong magbingi-bingihan sa kanilang pagdaing.  Hindi naman kinakailangang malaki ang ating pagtulong na gagawin.  Sabi nga ng Pondo ng Pinoy: "Anumang magaling, kahit na maliit, kapag ginagawa ng malimit ay patungong langit!"  Gawin nating malimit ang pagtulong at paggawa ng kabutihan. Hilingin din natin ang biyayang buksan ng Panginoon ang ating mga tainga ng ating puso at ng magawa rin nating buksan ang puso ng iba sa isang tunay na pakikinig.  EFFATA!