Reflection: Solemnity of Mary, Mother of God - January 1, 2009 : NEW YEAR'S RESOLUTION

Bagong taon na naman! Bagong buhay... Bagong pag-asa! May New Year's Resolution ka na ba? Sabi ng isang text na natanggap ko: Ito ang mga New Year's Resolutions ko: 1. Di na ko mangangako, PROMISE! 2. Di na ko mag-iingles, NEVER AGAIN! 3. Di na ako magsusugal. PUSTAHAN TAYO! 4. At di na ko magsasalita ng tapos. PERIOD. hehehe... parang sinasabi n'yang para saan pa ang New Year's Resolution, eh sa simula pa lang di mo na kayang tuparin ito? Kung sabagay, marami sa atin ang parating sumusubok na gumawa ng new year's resolutions pero tumatagal ba? Marami sa atin ay "ningas kugon" o kaya naman ay parang "kuwitis" ang pangako... hanggang simula lang! Pagkalipas ng ilang araw, balik uli sa dati! Kaya nga ang marami ay di na elib sa paggawa ng NYR o New Year's Resolution. Tama? Mali!!! Hindi ko sinasang-ayunan ang ganitong pag-iisip. Sapagkat parang sinasabi mo na rin na di mo kayang baguhin ang iyong sarili! Minsan may isang tatay na gumawa ng NYR na uuwi na siya ng maaga pagkatapos ng trabaho. Nung dati kasi ay inaabot siya ng hatinggabi dahil sa kanyang "extra-curricular activities!" Laging gulat ng asawa niya nang sa simula ay umuuwi na siya ng maaga. Kaya't panay ang pasasalamat ang namumutawi sa kanyang bibig: "Glory be to the Father and to the Son and to the Holy Spirit!" Kaya lang habang tumatagal ay bumabalik na naman ang masamang ugali ng asawa at ang maagang pag-uwi ay inuumaga na naman. Kaya't minsang dumating ng umaga si mister ay binulyawan niya ito: "Walanghiya ka! ... as it was in the beginning ka na naman! Animal!!!" Saan ba nakasasalalay ang isang tunay na pagbabago? Ang Kapistahan ngayong unang araw ng taon ay may sinasabi sa atin. Kapistahan ngayon ni Maria, Ina ng Diyos. Kung mayroon mang pinakadakilang katangian si Maria ay walang iba kundi ang kanyang malakas na pananampalataya! At ito ang maari nating hingin kay sa ating Mahal na Ina... ang isang malakas na pananampalataya na kaya nating baguhin ang ating sarili. Totoo, ito ay isang "grasya" na tanging Diyos lang ang maaring magkaloob. Ngunit hindi niya ito ibibigay sa atin kung hindi natin hihingiin at hindi natin pagsusumikapang isabuhay. Manalig ka na kaya mong ihinto ang bisyo mo! Manalig ka na kaya mong maging ulirang asawa! Manalig ka na kaya mong maging mabuti at masunuring anak. Manalig ka na kaya mong magsikap sa pag-aaral! Manalig ka na sa tulong ng Diyos ay kaya mong baguhin ang takbo ng buhay mo... Katulad ni Maria, umasa tayo sa Kanya pero gawin natin ang kalooban Niya. May kasabihan tayo... "nasa Diyos ang awa, nasa tao ang gawa!"

Reflection: Feast of the Holy Family - December 28, 2008 : SUSMARYOSEP!

"SUSMARYOSEP!" Kalimitan nating naririnig at ginagamit ang mga katagang ito kapag tayo ay nagugulat. Alam ba ninyong ito ay hango sa tatlong banal na pangalan nina JeSUS MARia at JOSEPH? Kaya nga kung minsan nakakalungkot na nawawalan na ng tamang paggalang ang paggamit ng salitang ito. Minsan sa isang religion class ay nagtuturo ang isang madre: "Mga bata, alam ba ninyong tayong lahat ay nilikha ng Diyos? Galing tayo sa Kanya!" Sagot ang isang batang pangit, "Sister, ang sabi po ng nanay ko ay galing daw tayo sa unggoy!" "Iho", sagot ni sis, "hindi natin pinag-uusapan ang pamilya mo dito!" Papayag ka bang ang pamilya mo ay galing sa unggoy? Pero ito ang nangyayari ngayon... "INUUNGGOY" ang pamilya! Hindi na nabibigyan ng sapat na respeto ang karapatan nito. Sa ngalan ng pagtataguyod ng kalusugan, o pagpaplano ng pamilya ay matalinong naitataguyod ang unti-unting pagsira sa kabanalan ng buhay at pamilya! Kalimitang binubunton ang sisi sa lumolobong populasyon, mga sakit na dulot ng hindi safe na sex, kahirapan ng buhay... ngunit kung atin lamang susuriing malalim ay hindi ito ang ugat ng mga problema. Ito ay mga epekto lamang ng hindi paggalang sa "buhay" na kaloob ng Diyos sa atin. Tandaan natin na ang pamilya ay binubuo ng mga tao na kawangis ng Diyos. Ang paglapastangan sa karapatan at dignidad ng bawat tao ay paglapastangan sa kabanalan ng pamilya! Ipanalangin natin na sana ay mapanatili ang kabanalan ng bawat pamilya. Sana ay maitaguyod ng mga mambabatas ang tunay na paggalang sa kanilang karapatan. Ang Banal na Pamilya nina Jesus, Maria at Jose ay dapat laging magpaalala sa atin na sa kabila ng kahirapan sa buhay, sa kabila ng maraming pagsubok na hinaharap ang pamilyang Pilipino ay dapat manatili itong nakasentro sa Diyos. Hindi perpekto ang Banal na Pamilya ngunit dahil sa narooon si Jesus, ang Emmanuel... ang DIYOS NA SUMASAATIN ay doon ito patungo! Tanging ang pamilyang pinaghaharian ni Kristo ang matatawag nating BANAL NA PAMILYA!

Reflection: Solemnity of Christmas - December 25, 2009 - ANG BELEN SA PUSO MO!

Alam n'yo ba na sa America ay di puwede ang Belen? Wala kasing WISE MEN doon! Sa Japan na napakayaman ay di rin puwede ang Belen! Bakit? Kasi walang POOR SHEPHERDS! Sa Amsterdam na kilala bilang 'prostitution capital' ay wala ring Belen! Kasi walang VIRGIN! Pero sa PILIPINAS... puwedeng-puwede ang Belen! Bakit??? Kasi... maraming HAYOP! hahaha! Marami mang "hayop" na maituturing sa atin, una na d'yan ang mga naglipanang mga buwaya mula kalsada hanggang kongreso, ay tuloy pa rin ang Pasko sa atin! Puwedeng puwede pa rin ang Belen at dapat talagang magkaroon ng Belen! Ito na lang kasi ang nakikita kong kasagutan sa naparaming "masasama at mababangis" na hayop sa ating lipunan. Dapat ibalik ang BELEN.. dapat ibalik si KRISTO sa ating Pasko. Maraming mahihirap sa 'ting paligid sapagkat pinaghaharian pa rin tayo ng ating pagiging makasarili! Sariling interes, sariling pagpapakayaman, sariling kapakanan ang inuuna. Wala tayong pinagkaiba sa mga hayop sa kagubatan... survival of the fittest! Kaya nga marami ang nagugutom, walang matirhan, walang makain sapagkat wala ring nagbabahagi, walang gustong magbigay. Marami rin sa atin ang hindi ang hindi WISE sa buhay! Kulang sa pananaw sa buhay. Gusto lang ay ang pangkasalukuyang kaligayahan. Hindi iniisip ang masamang epekto ng maling desisyon sa buhay. Hindi taglay ang pag-iisip ni Kristo! Kaya nariyan na ang mga ilan na pera ang inuuna bago ang pamilya, handang isakripisyo ang katotohanan sa ngalan ng pakikisama, nagpapakasasa sa pita ng laman sa kadahilanan ng pansariling kaligayahan, nagpapakalunod sa bisyo sa ngalan ng kalayaan! Marami sa atin ang hindi POOR kasi nga nga naman sa kabila ng kahirapan ay maka-materyal pa rin ang uri ng ating pamumuhay at napapabayaan natin ang kaligtasan ng ating kaluluwa. Marami sa atin ang hindi VIRGIN sapagkat balot pa rin ng karumihan ang ating pag-iisip na pinalalala ng kultura ng kahalayan na hayag-hayagan kung i-promote ng mass media. Kailan kaya natin maibabalik si Kristo sa ating mga puso? Ayusin muna natin ang "belen sa ating mga puso." Ipaghanda natin si Jesus ng matitirhan. Linisin natin ang lahat ng masasamang pag-uugali. Tanggalin ang nagiging mga sagabal sa pagdiriwang ng isang MAPAYAPANG PASKO! Handa na ba ang Belen sa puso mo? Sa Paskong ito, isa lang ang dalangin ko... nawa'y maisilang si Jesus sa puso ng bawat tao... ISANG MAKAHULUGANG PASKO SA INYONG LAHAT!

Reflection: 9th Day of Christmas Novena - December 24, 2008 - ANG AMOY NG PASKO!

Ang simoy ng Pasko’y dama ko na! Sa katunayan maamoy mo na malapit na ito. May nagtext sa akin tungkol sa iba’t ibang uri ng amoy: "The essence of smell in life: lotion for the babies, cologne for the twenties, Eau d Toilet for the thirties, perfume for the fourties, Efficacent Oil for the fifties, bawang at luya for the sixties, insenso for the seventies and above! Anuman ang amoy mo... iisa lang ang amoy ng Pasko! Ano ba ang naamoy mo sa paligid mo? Hindi ba't bakas ang kaligayahan sa mukha ng bawat isa? Maglakad ka sa mall, makikita mo na nakangiti ang mga tao na parang marami silang pera! Pagmasdan mo ang mga ninong at ninang na hirap pagkasyahin ang budget sa dami ng kanilang inaanak ay nakangiti pa rin. Ano ba ang nagbibigay ng tunay na kaligayahan sa atin sa araw ng Pasko? Ang awit ni Zacharias ay awit ng masayang papuri sa Panginoon. Bakas kay Zacharias ang kaligayahan sapagkat gumawa ang Panginoon ng kahanga-hangang bagay sa kanilang mag-asawa. Nilangap ng Panginoon ang kanilang abang kalagayan at pinagkalooban sila ng anak. Ngunit higit ang kanyang kaligayahan sapagkat dumarating na ang kaliwanagan sa mundong balot ng kadiliman... darating na ang Anak ng Kataas-asan! Lubos ang kanyang kagalakan sapagkat ang Diyos ay naging tapat sa kanyang pangakong kaligtasan. Pinahahalagahan ko ba ang katapatang ito ng Diyos? Nagiging tapat din ba ako sa aking pakikipagtipan sa Kanya lalo na sa pagtupad ng aking mga pangako sa binyag? Marami sa atin ang nagsakripisyo nitong siyam na araw. Maagang gumigising sa umaga o kaya naman ay late ng kumain sa gabi. Ngunit para saan ba ang mga pagsasakripisyong ito kung patuloy pa rin tayo sa pagsuway sa kalooban ng Diyos? Para saan pa ang pagpupuyat kung di naman tayo nagiging tapat sa ating mga pangako sa Kanya? Ang tunay na kaligayahan ng Pasko ay nasa katapatan ng ating pagsunod sa Diyos! At ang katapatang ito ay ipinapakita araw-araw sa ating pagsusumikap na magpakabuti, pagiging tapat sa trabaho, pag-unawa sa mga taong mahirap pakisamahan, pagpapatawad sa pagkakamali ng iba, pagtulong sa mga dukha... Dito natin maaamoy ang tunay na simoy ng Pasko!

Reflection: 8th Day of Christmas Novena - December 23, 2008 - GOD IS GOOD.. ALL THE TIME!

Isa sa nakakatuwang bahagi ng binyag ay ang pagsasabi ng pangalan ng batang bibinyagan. Doon ka kasi makakarinig ng iba-t ibang uri ng pangalan. Ngunit kung minsan dapat ay nag-iingat tayo sa pagbibigay ng pangalan. Nauuso kasi ngayon ang pagdudugtong ng pangalan ng tatay at nanay. Halimbawa: Jomar, kasi ang tatay ay Jose at nanay naman ay Maria. Ok lang naman kung ganito ngunit minsan kasi ay may nagpabinyag na ang pangalan ng bata ay hango sa pinagdugtong na pangalan ng mga magulang. Ang pangalan ng tatay: Conrado, ang nanay naman ay Dominga. Ang pangalan ng bata: CONDOM! Hehehe... Alam mo ba ang kahulugan ng pangalan mo? Sabi nila ay may kahulugan daw ang ating mga pangalan. Sa katunayan may isang pari kami, na pumanaw na, na binibigyan ng kahulugan ang aming pangalan ayon sa pagkakasunod-sundo ng mga letra nito. Hindi ko alam kong totoo... kasi masyado ng worldy o secular ang mga pangalan ngayon. Hindi tulad ng dati, kinukuha pa sa kalendaryo ang pangalang ibinibigay sa bata ayon sa Patron o santong ipinagdiriwang sa araw ng kanyang kapanganakan. Kung ang pangalan mo ay may pagkaluma ang dating halimbawa ay "Candelario" o "Immaculada" ay wag ka ng mabigla... kabilang ka sa mga pangalang sinauna! Sa Bibliya ay iba ang ibig sabihin ng pangalan. Laging kakambal nito ang misyon na iniaatang sa isang tao. Halimbawa ay "Abraham" na ang ibig sabihin ay ama ng maraming lahi. "Pedro" na ang ibig sabihin ay bato. At "Juan" na ang ibig sabihin ay "God is gracious!" ... mabait ang Diyos! Ito ang ipinangalan nina Zacarias at Elizabeth sa kanilang anak sapagkat nagpakita ng kabaitan ang Diyos sa kanila ng biniyayaan sila ng anak sa kabila ng kanilang katandaan. Mabait ang Diyos sapagkat naging tapat Siya sa Kanyang pangakong kaligtasan sa tao. Kung ang Diyos ay nagpakita ng kabaitan sa atin...dapat tayo rin sa Kanya. Maging "mabait" tayo sa Diyos. Mabait sa pagtupad sa Kanyang mga utos. Huwag tayong magsawa sa Kanyang kabaitan sapagkat kailanman, sa kabila ng ating pakasuwail na anak, ang Diyos ay patuloy pa ring mabait sa atin. "Good is good... all the time!"

Reflection: 7th Day of Christmas Novena - December 22, 2008 - THANKS-GIVING

Sa ingles ang salitang pasasalamat ay "thanksgiving". Kung susuriin natin ay may dalawang salita: hindi lang "thanks"... meron din dapat na "giving". Ito ang kalimitang nakakaligtaan natin, na ang tunay na pasasalamat ay mayroong "pagbibigay". Meron kang ibibigay sa sarili mo bilang pagpapakaita ng iyong pasasalamat. Ganito ang ginawa ni Ana sa unang pagbasa. Ibinigay niya si Samuel sa Panginoon pagkatapos na ipagkaloob ito sa kanya. Hindi madali ang mawalan ng anak lalo pa't siya'y hiningi niya sa Panginoon. Ito rin ang ginawa ni Maria... ibinigay niya ang kanyang buong sarili at itinalaga ito sa Panginoon pagkatapos niyang tanggapin ang alok na maging ina ng Diyos. Kaya nga't isang awit ng papuri ang namutawi sa kanyang bibig sapagkat gumawa sa kanya ang Panginoon ng mga dakilang bagay. Sana ito rin ang taglayin natin bilang Kristiyano. Isang pusong puno ng pasasalamat ngunit pasasalamat na mayroong ibibigay... ang pagtatalaga ng ating sarili sa Diyos. Hindi ito madali sapagkat nangangahulugan ito ng paglimot sa ating sarili. Handa ka ang maglaan ng oras mo para sa iba tulad ng ginawa ni Maria ng malaman niyang nasa kabuwanan ang kanyang pinsang si Isabel? Handa ka bang maglaan ng kakayahan at talento upang tumulong sa mga nangangailangan? Handa ka bang magbahagi ng iyong ”kayamanan” sa mga taong kapos at nangangailangan? Hindi ganoon kadali ang magbigay ngunit dito nasusukat ang ating pagiging ”anak ng Diyos”. Totoo na mahirap matularan ang katapatan ni Maria ngunit hindi ito dahilan upang hindi magbigay ng ating sarili sa Diyos at sa iba... Ihandog natin sa Kanya ang ating kahinaan at karupukan bilang tao at Siya na ang bahala sa atin...

Reflection: 4th Sunday of Advent - December 22, 2008 - MARY CHRISTMAS !

Ilang tulog na lang ay Pasko na! Nasindihan na natin ang ikaapat na kandila ng Adbiyento. Maraming mga tao ngayon ang nasa "panic mode" na at siguradong punong-puno na naman ang mga department stores at supermarket para sa huling sandali ng pamimili. Naitanong ko tuloy sa aking sarili kung alam ba natin ang ating pinaghahandaan? Takbo tayo ng takbo, ikot tayo ng ikot, abalang-abala tayo sa maraming bagay... ngunit para saan? Bakit nga ba may Pasko? Hindi natin matatagpuan ang kasagutan sa ating pag-unawa bilang mga tao. Ang kasagutan ay maibibigay lamang ng Diyos. May isang kuwento tungkol sa isang "bridge-master". Ang kanyang trabaho ay itaas at ibaba ang tulay tuwing daraan ang tren. Mayroon siyang isang anak na lubos niyang minamahal na aliw na aliw na pinapanood ang mga tren na dumaraan sa tulay. Minsang nagkaroon ng pagkakamali, may dumarating na tren at nakataas pa ang tulay. Hindi ito napansin ng kanyang tatay kaya't tumakbo ang bata upang ibaba ang tulay sa pamamagitan ng isang "control lever" na matatagpuan sa may ibaba ng tulay. Nadulas ang bata at naipit sa tulay. Doon siya nakita ng tatay at laking pagkagulat nito ng makita ang tren na paparating mula control tower. Sa mga sandaling iyon, kailangan niya ang magdesisyon... hayaang nakataas ang tulay at masawi ang mga taong nasa loob ng tren, o ibaba ito at hayaang mamatay ang kanyang anak! Ano kaya ang ang kanyang desisyon? Abangan sa susunod na kabanata... hehe. Masakit mang tanggapin ngunit ang naging desiyon n'ya ay ibaba ang tulay! Bakit tayo may pagdiriwang ng Pasko? Sapagkat mayroong Diyos na nagsakripisyo ng Kanyang Anak upang tayo ay maligtas! Ang pagkakatawang-tao ng Diyos ay isang malaking sakripisyo para sa ating kaligtasan. Anong sakripisyo na ba ang nagawa ko bilang aking tugon sa kagandahang loob ng Diyos? Si Maria ay nagpakita ng malaking sakripisyo nang tumugon siya sa paanyaya ng anghel na maging ina ng Diyos. “Ako’y alipin ng Panginoon. Mangyari sa akin ang iyong sinabi.” Kaya ko rin bang isakripisyo ang aking kalooban sa kalooban ng Diyos tulad ni Maria? Kung minsan masyadong mataas ang ating "pride"; ayaw nating magpakumbaba, ayaw nating magpatawad, ayaw nating magpatalo... Ang Pasko ay nagpapahiwatig sa atin ng pagpapakumbaba at pagsunod sa kalooban ng Diyos. Sana, sa ating abalang paghahanda sa pagdiriwang ng Pasko ay hindi natin makalimutan ang malaking sakripisyo ng Diyos at ang pagsunod na ginawa ng Mahal na Birhen. "MARY Christmas!"

Reflection: 5th Day of Christmas Novena - December 20, 2008 - SUNDIN ANG LOOB MO!

Limang araw na lang... Pasko na! Nadarama mo na ba ang sakripisyo ng Simbang Gabi? Puyat... pagod... gutom... Kakayanin mo pa ba ang natitirang mga araw? Konting tiis na lang... malapit na! Kahit sa ating liturhiya ngayon sa Misa ay madarama natin ang papalapit na pagdiriwang ng Pasko. Sa katanuyan ang tawag sa Misa natin ngayon ay "Misa Aurea" o Golden Mass, sapagkat ginugunita natin sa pagbasa ang Pagbati ng Anghel sa Mahal na Birhen o ang pagsisimula ng buhay ni Jesus. Ang plano ng Diyos ay naisakatuparan dahil sa kababang-loob at kagandahang loob ng isang simpleng babae sa Nazareth... ang Mahal na Birheng Maria! Sinurpresa ng Panginoon si Maria sa paanyayang maging Ina ng Diyos. Ang Diyos... nanira na naman ng plano ng isang tao! Kakaiba talaga Siya! Ngunit para sa Mahal na Birhen, ang plano ng Diyos ay kanya na ring plano. Sa kanyang kababang-loob ay nakita niya ang kanyang abang kalagayan at sino sya upang hindi sumunod sa kalooban ng Diyos? Ganoon din ba tayo sa harapan ng Panginoon? Kung minsan ay nauunahan tayo ng ating "pride" at hindi na maka-eksena ang Diyos sa ating buhay. Hindi na "sundin ang loob Mo" ang ating dasal kundi "sundin ang loob ko..." Simulan na nating maghari ang Diyos sa ating buhay. Katulad ni Maria sabihin natin: : "Ako'y alipin ng Panginoon, maganap nawa sa akin ayon sa wika mo..."

Reflection: 4th Day of Christmas Novena - December 19, 2008 - MILAGRO O MISTERYO?

Ano ang kaibahan ng "misteryo" sa "milagro"? Siret? Ang babaeng 18 years old pag nabuntis... misteryo! Pag 80 years old... milagro! hehehe... Ito ang nangyari kay Elizabeth na asawa ni Zacarias...isang milagro! Totoo, ang Diyos ay gumawa ng milagro sa kapwa matandang mag-asawang ito upang ipakita ang kanyang kabutihan at kadakilaan. Nakakalungkot lang nga at hindi agad naniwala si Zacarias at dahil doon siya ay napipi... hanggang sa araw na ipanganak si Juan. Kakaiba sa inasal ni Jose nung ang anghel ng Diyos ay magpakita sa kanyang panaginip. Siya ay naniwala! Kalimitan ay mahirap espelingin ang Diyos. Mahilig siyang magbigay ng surpresa sa atin! Kung minsan ang surpresa Niya ay maganda! Nakatutuwa tulad ng pagkapanalo sa lotto, pagkapromote sa trabaho, pagpasa sa board exam at marami pang iba. Kalimitan… pangit! Nasunugan ng bahay, nalugi sa negosyo, bumagsak sa exam, nagkaroon ng cancer, namatayan ng mahal sa buhay… Sa mga pagkakataong hindi maganda ang kanyang sorpresa ay madali tayong umangal at magreklamo. Tandaan natin ang pahayag sa Book of Psalms: "Your thoughts are not My thoughts... nor your ways My ways." Kung minsan ang dapat lang nating gawin ay magtiwala sa Kanya. Kung minsan ang kanyang pagtanggi sa ating mga kahilingan ay pangsang-ayon. Kung minsan ang kanyang ”hindi” ay ”oo”. Kung pangit man ang pagkasurpresa Niya sa ’yo ay marahil mayroon siyang mas mabuting nais ipahiwatig para sa iyong kabutihan. Kailan ka ba huling sinurpresa ng Diyos sa buhay mo? Manalig ka... maaring gumawa ng milagro ang Diyos sa iyo... sa kanya... walang imposible!

Reflection: 3rd Day of Christmas Novena - December 18, 2008 - KAPAMILYA NI KRISTO

Naniniwala ka ba sa panaginip? Ang sabi ng matatanda, kabaliktaran daw ang panaginip. Sa ibang tao naman ang panaginip ay masamang pangitain na posibleng mangyari sa hinaharap. Pero para sa iba ito ay nangangahulugan ng suwerte… may katumbas na numero na puwedeng tayaan sa huweteng o lotto! hehe... Anuman ang sabihin nila tungkol sa panaginip, sa Ebanghelyo ngayon ito ay ginamit ng Diyos upang ipaalam kay Jose ang tunay na pangyayari tungkol kay Maria na binabalak niyang hiwalayan ng tahimik sapagkat naratnan niya itong nagdadalan-tao. Mabuting tao si Jose, sabi nga ng Bibliya "He was a just man!" Isang mataas na papuri na maaring tanggapin ng isang lalaking Hudyo. Ayaw niyang mapahiya at mapahamak si Maria. Ayaw nyang magfile ng demanda! Ayaw niyang pahiyain ang kanyang asawa. Sapagkat alam niyang kamatayan ang katumbas nito ayon sa kanilang batas. Nakita ng Diyos ang kabutihan ni Jose kaya't binigyan niya nito ng mas mabigat na responsibilidad: Ang maging ama-amahan ni Jesus. Hindi nabigo ang Diyos kay Jose. Tinanggap niya ng bukal sa loob ang bagong plano ng Diyos. Ganito rin ba ang aking reaksiyon kapag hindi nangyari ang gusto ko? May mga taong ok sa Diyos dahil ok ang takbo ng kanilang buhay, naaayon sa kanilang plano! Ngunit pag nag-iba na ang ihip ng hangin at hindi na ayon sa kanilang gusto ang nangyayari ay mabilis na sinisisi ang Diyos at nagtatampo sa Kanya. Natanggal sa trabaho, iniwan ng asawa, binasted ng kasintahan, pinagalitan ng magulang, inaway ng kapatid, at maraming pang mga hindi magandang pangyayari sa buhay ang tila hindi naayon sa ating gusto na isang mapayapa at masaganang buhay. May plano ang Diyos para sa atin... ang ating dapat gawin... sundin ang Kanyang plano at siguradong di tayo magkakamali! ”Sundin ang loob Mo, dito sa lupa para ng sa langit.” Mayroon tayong Pasko sapagkat may mga taong nagsakrispisyo ng kanilang buhay sa pagsunod sa kalooban ng Diyos.

Reflection: 2nd Day of Christmas Novena - December 17, 2008 - KAPAMILYA NI KRISTO (Reposted & Revised)

Kapag binabasa ko sa Simbang Gabi ang talaan ng angkan ni Jesus (Genealogy of Jesus) ay sabik akong pagmasdan ang reaksyon ng mga taong nagsisimba. May inaantok, mayroong nakatulala, may nakikipagdaldalan sa katabi, at may ilan na lumalabas muna ng simbahan upang humithit ng sigarilyo. Iba’t iba ang reaksyon! Sa haba nga naman ng binasa at panay mga pangalang "out-of-this-world" ang kanilang narinig ay asahan mo na marinig sa kanila ang "Haaay... natapos din!" kapag nakarating na sa linya ni Jose na asawa ni Maria. hehehe... Di ko kayo masisisi! Ano nga ba ang koneksyon ng pagkarami-rami at pagkahaba-habang mga pangalang iyon sa buhay ko? Ngunit kung titingnan natin ay mahalaga ang bahaging ito ng Banal na Kasulatan kaya isinama ito ni Mateo sa pagsisimula ng kanyang Ebanghelyo. Ito ang nagpapatunay na si Jesus ay totoong nabuhay sa mundo natin sapagkat mayroon siyang talaan ng kanyang mga naging ninuno. Tunay na ang Diyos ay naging tao at nakipamuhay sa atin. Naging "kapamilya" natin Siya sa laki ng Kanyang pagmamahal sa ating mga tao. Paano ko pinahahalagahan ang pagiging kabilang sa pamilya ng Diyos? Proud ba ako na ako ay kapamilya ni Krito? Ikinahihiya ko ba ang aking pananampalataya? Simpleng pag-aantanda ng krus bago kumain s Jolibee o Mcdonalds, o kaya naman ay kapag nakasakay sa jeep at napadaan ka ng Simbahan ay isang maliit na bagay ngunit nagpapakita ng ating pagpapahalaga sa ating pananampalataya. Siyempre, mas mabuti kung nagbibigay saksi tayo nito sa ating mga kasama sa trabaho sa pamamagitan ng pagiging tapat sa ating tungkulin. At kung kaya nating manghikayat ng isang kasamang nakakalimot na sa Diyos o nagdududa sa kanyang pagmamahal ay mas higit na mabuti. Maraming paraan upang ipakita nag pagiging kapamilyang-Kristiyano. Ang tanong lang nman ay… kapamilya ba ako ni Kristo?

Reflection: 1st Day of Christmas Novena - December 16, 2008 - MISA DE GALLO ! (Reposted)

Misa de Gallo na naman! Mag-uusukan na naman ang putobumbong at bibingka sa labas ng Simbahan. Makikita na naman natin ang naggagaraang jackets at sweaters na marahil ay sinusuot lang sa ganitong uri ng panahon (kahit na mainit! hehehe). Maririnig na naman natin ang mga Christmas Carols sa loob ng Simbahan... malapit na talaga ang Pasko! Sakripisyong malaki ito para sa mga gigising ng maaga! Sakripisyo rin para sa mga dadalo sa misa ng gabi... sapagkat mamimiss nila ang mga telenovela at tele-fantasyang kanilang sinusundan sa TV! Ito naman talaga ang kakaiba sa Simbang gabi... malaki ang sakripisyo! At tama lang sapagkat malaki rin ang sakripisyong inialay ng Diyos para atin... ang Kanyang bugtong na Anak! Ito ang sinasabi ni Jesus sa Ebanghelyo para sa unang araw ng Simbang Gabi: na Siya ang tunay na isinugo ng Ama! "The works that I perform testify on my behalf that the Father has sent me..." Malinaw ang mensahe sa unang araw pa lamang ng ating siyam na araw ng Simbang Gabi: Manalig tayo sa patotoo ni Jesus! Na Siya ang isinugong Mesiyas! Sana hindi lang mauwi sa ritwal na pagdiriwang ang darating pang mga araw ng Simbang Gabi. Sana hindi lang pakitang-tao ang ating pagsisimba. Sana hindi lang upang ibida ang ating kasuotan. Sana hindi lang upang makasabay ang ating "crush" sa simbahan... Sana... sapagkat nananalig tayong tunay sa bugtong na Anak ng Diyos na isinugo ng Ama sa atin dahil sa laki ng kanyang pagmamahal sa tao....

Reflection: Third Sunday of Advent Year B - December 14, 2008 : GO AND MULTIPLY!

Sabi sa isang text: "Modern thinkers and theologians now think Adam and Eve were Filipinos. Why? Because they had no house, job, nothing decent to wear, no rice, and they are still happy! They go and multiply!" Totoo nga naman na tayong mga Pilipino ay likas na masayahing mga tao sa kabila ng maraming kahirapan sa buhay. Nakukuha pa rin natin na palaging ngumiti! Subukan mong mamasyal sa anumang Mall at makikita mong masasaya ang mga tao. Parang marami silang pera! Wala namang masama sa pagiging masaya. Sa katunayan, ang puso ng tao ay ginawa ng Diyos para matuwa, para maging maligaya! Kaya nga siguro ang bawat isa sa atin ay patuloy na naghahanap ng kaligayahan sa buhay. Nakalulungkot lang na marami ang hindi nakakatagpo ng tunay na daan tungo sa kaligayahan. Kalimitan, ang inaakala nating makapagpapaligaya sa atin ay siya pa ngang nakapagbibigay sa atin ng kalungkutan. Paano ba makakamit ang tunay na kaligayahan? Ang ikatlong Linggo ng Adbiyento ay may ipinapahiwatig sa atin. Ang tawag sa linggong ito ay "Gaudete Sunday" o Linggo ng Kagalakan. Sinasabi sa atin nito na ang Adbiyento ay hindi dapat malungkot na panahon ng paghihintay. Masaya tayo sa ating paghihintay sapagkat ang darating ay ang Panginoon na tapat sa kanyang pangako! Kaya nga't ang sabi ni San Pablo ay: "Magalak kayong lagi, maging matiyaga sa panalangin at ipagpasalamat ang lahat ng pangyayari!" Tanging ang pusong mapagpasalamat ang makararanas ng kagalakan. Masaya ka ba sa mga biyayang ipinagkaloob sa iyo ng Diyos? Huwag nating tingnan ang wala o ang kulang sa atin. Marami tayong dapat na ipagpasalamat: Unang-una ay ang ating buhay, pamilya, mga anak, mga kaibigan, trabaho, etc... Minsan ay may batang iyak ng iyak dahil ayaw siyang bilhan ng sapatos ng kanyang nanay. Hanggang marinig niya ang malakas na halakhak ng isang kapwa batang naglalaro sa kalsada. Nang dungawin niya ito mula sa bintana ay tumambad sa kanya ang isang batang may saklay at putol ang paa! At naisip niya na siya na kumpleto ang paa ay nagmamaktol dahil lamang sa hindi siya maibili ng sapatos ng kanyang ina. Sana ay ganun din tayo. Sana maisip natin na ang tunay na kaligayahan ngayong Pasko ay wala sa mga bagay na panadaliang nakapagpapasaya sa atin. Kaya nga ang paalala pa rin ni Juan Bautista sa atin ay: "Tuwirin ninyo ang daraanan ng Panginoon!" Tuwirin natin ang ating liko-likong buhay dala ng pagiging materyalismo at makasarili. Maging mapagbigay tayo sa iba ngayong Pasko lalo na sa mga higit na nangangailangan. Dito nakasalalay ang kaligayahan natin sa darating na Pasko. Salat man tayo sa buhay: no house, job, nothing decent to wear, no rice, and yet we are still happy! Because we go and multiply!" Yes, we go and multiply good works and spread the true Spirit of Christmas that is... the joy springing from our hearts!

Reflection: Immaculate Conception - Dec. 8, 2008 : SA LAKAS NG DIYOS... POSIBLE! (Reposted)

Minsang pumasyal ako sa Bicol at pinuntahan ko ang matayog at magandang Mayon volcano. Swerte ako at maganda ang panahon. Maaliwalas ang kalangitan kitang-kita ang "perfect cone" ng bulkan. Ang sabi ng ilang tagaroon: "May paniniwala na tanging ang mga birhen lang ang nakakakita ng perfect cone ng bulkan." Nang sumunod na araw ay naroroon uli ako at napansin kong may grupo ng mga madreng tinatanaw ang bulkan at ang sabi nila: "Ay sayang! Maulap di natin makita ang perfect cone ng bulkang Mayon!" hehehe! Uso pa ba ang pagiging birhen ngayon? Sa ibang progresibong pag-iisip ay makaluma na ang kahinhinan at kalinisan. Ngunit ang kapistahang ipinagdiriwang ngayon ay nagsasabing posible pa rin ang kalinisan! May ilan pa ring nalilito sa kapistahang ito: ang "Immaculate Coneception". Akala ng iba, ito ay ang mahimalang paglilihi ni Maria kay Jesus o ang tinatawag nating "virgin birth" ni Jesus. Sino ba talaga ang ipinaglihi? Si Jesus o si Maria? Ang Immaculate Conception ay ang "kalinis-linisang paglilihi kay Maria" na pinaniniwalaan nating totoo bilang mga Kristiyano. Paano nangyari na ang isang tao ay ipinaglihing walang kasalanan gayung lahat ng taong isinisilang sa mundo ay nababahiran ng "original sin?" Marahil imposible para sa ating mga tao, ngunit hindi sa Diyos! Kung hihiramin ko ang slogan ng Globe telecom: "Sa lakas ng Diyos... POSIBLE!" Isang natatanging pribelihiyo ang ibinigay ng Diyos kay Maria na ipinaglihi siyang walang kasalanang mana sapagkat siya ang magdadala sa Anak ng Diyos sa kanyang sinapupunan. Hindi ata tama ang maglagay ng maputing bigas sa maruming kaldero! Dapat malinis muna ang paglalagyan! Ang sinapupunan ng Mahal na Birhen ay ihinihanda na ng Diyos sapul pa nung ipaglihi siya ng kanyang mga magulang. At ang kalinisang ito ay kanyang pinanatili! Kaya nga ang tawag natin din sa kanya ay "Ever-virgin!" Isang magandang paalala sa ating lahat. Marahil ay hindi natin mapapantayan ang kalinisan ng Mahal na Birhen. Ngunit inaanyayahan tayong mabuhay ng may malinis na puso! Nakakalungkot sapagkat kalat na sa mundo ang kalaswaan at sinisira ang murang pag-iisip ng ating mga kabataan. Hingin natin na sana ay protektahan ng Mahal na Birhen ang bawat isa sa atin. Wag tayong mawalan ng pag-asa sapagkat kaya din nating maging malinis tulad niya. Tandaan natin... "Sa lakas ng Diyos... POSIBLE!"

Reflection: Second Sunday of Advent Year B - December 7, 2008 : PRO CHA-CHA TAYO!

Umiinit na naman ang usapin ng "cha-cha." Ngayong nalalapit na naman ang 2010 elections marami na namang personal na interes ang isinusulong sa ngalan ng pag-unlad at paglago ng ekonomiya. Tama bang mag cha-cha? Iba-iba ang opinyon ng mga tao dito depende sa kanilang panininidigan at prinsipyong pinanghahawakan. Ngunit kung ako ang tatanungin PRO CHA-CHA ako! Pero hindi cha-cha for charter change kundi CHA-CHA for CHARACTER CHANGE! Sapagkat kung titingnan natin ang ugat ng problema sa ating lipunan ay matutukoy natin ang ating pagiging makasarili! Tunay nga naman... the root of all sins is selfishness! May mga tao kasing ang iniisip lang ang personal na interes at ikabubuti. Bahala na kung makasagasa ng iba! Bahala na kung makasakit! Bahala na kung matatapakan ang karapatan ng iba! Akmang-akma ang Ebanghelyo natin ngayon sa usaping pagbabago. Ang tunay na "cha-cha" ay ipinahayag noong panahon pa lamang ng mga propeta. Sa bibig ni Propeta Isaias: "Ihanda ninyo ang daraanan ng Panginoon, tuwirin ninyo ang kanyang mga landas!" At anung uring paghahanda? Tambakan natin ang mga lambak ng ating pagkukulang. Patagin natin ang mga bundok ng ating kayabangan. Ituwid natin ang liku-likong daan ng ating pandaraya! Sa wika ni San Juan Bautista: “Pagsisihan ninyo’t talikdan ang inyong mga kasalanan, at pabinyag kayo upang kayo’y patawarin ng Diyos.” Ang binyag na tinutukoy dito ay binyag na tanda ng pagsisisi at pagbabalik-loob. Ano na ba ang paghahandang nagawa ko para sa Pasko? Baka naman nakatali pa rin ako sa mga panlabas na alalahanin? Dekorasyon, aguinaldo, noche-buena, bagong damit... etc. Mahalaga ang lahat ng mga ito ngunit may mas mahalaga pa sa kanila. Bakit di mo kaya naman pagtuunan ng pansin ang espirituwal mong kapakanan? Bakit di mo subukang gumawa ng magandang kumpisal bago mag Pasko? Bakit di ka magpakita ng pagkakawanggawa sa mga taong nangangailangan? Bakit di mo subukang magpatawad sa mga taong nakagawa sa iyo ng masama? Bakit di mo subukang kausapin ang mga taong iyong kinaiinisan? Ito ang tunay CHA-CHA... pagbabago ng sarili! Sabayan mo ang indak ng Kapaskuhan! Subukan mong magcha-cha at makikita mong magiging masaya at makahulugan ang iyong Pasko!

Reflection: First Sunday of Advent Year B - November 30, 2008 : AGE QUOD AGIS!

Mayroong isang katulong na nadatnan ng kanyang kapwa katulong na nanonood ng TV na nakataas pa ang paa sa sofa. Ang pinapanood niya? Tama ang iniisip ninyo... Diyosa! Sinigawan siya ng kanyang kapwa katulong: "Hoy Inday! Anung ginagawa mo d'yan at nanonood ka lang ng TV?" Ang sagot ni Inday: "Eh kasi, kabilin-bilinan ni Mam, wag na wag daw niya akong matatagpuan sa kanyang pagdating na walang ginagawa... kaya eto... nanonood ako!" hehehe... Me katwiran nga naman si Inday. At least, meron siyang ginagawa! Tayo ay nasa unang Linggo na ng Adbiyento. Naghuhudyat ito na tayo ay nasa kapanahunan na ng paghahanda sa pagdating ng Pasko. Ang unang Linggo ng Adbiyento ay nagpapaalala sa ating maghanda! “Mag-ingat kayo at maging handa sapagkat hindi ninyo alam kung kailan ang takdang oras," ang sabi ni Hesus sa Ebanghelyo. Ang Adbiyento ay hindi lang paghahanda para sa Pasko. Ang kapaskuhan ay ang paggunita sa Diyos na dumating na noong Siya ay nagkatawang tao. Mas dapat nating paghandaan ang muling pagbabalik ni Hesus na hindi natin alam ang araw at oras. "Maging handa kayong lagi, sapagka’t hindi ninyo alam kung kailan darating ang puno ng sambahayan – maaaring sa pagdilim, sa hatinggabi, sa madaling-araw, o kaya’y sa umaga – baka sa kanyang biglang pagdating ay maratnan kayong natutulog." Kapag patuloy tayo sa ating masasamang pag-uugali tulad ng katamaran, kayabangan, katakawan, kalaswaan ng pag-uugali, pagiging maramot at makasarili, pagsasayang ng oras, pang-aapi at pagsasamantala sa kapwa... ay masasabi nating hindi pa tayo handa sa kanyang biglaang pagdating! Wala tayong pinagkaiba kay Inday na may ginagawa nga ngunit hindi naman ang nararapat niyang gawin. May isang kasabihang latin na maaring makatulong sa ating paghahanda: "Age quod agis!" Sa ingles, "Do what you are supposed to do!" Kung isasabuhay lamang natin ito ay marami tayong maiiwasang pagkakamali. Kung ginagawa lamang natin ang dapat nating gawin ay malalayo tayo sa pagkakasala. Sa pagdiriwang na ito ng Unang Linggo ng Adbiyento ay gawin natin ang dapat nating gawin. Unti-untiing tanggalin ang masasamang pag-uugali at pag-ukulan ng pansin ang pagpapakabuti at pagtulong sa kapwa. Sa ganitong paraan ay hindi lang Pasko ang pinaghahandaan mo kundi pati na rin ang muling pagbabalik ni Kristo!

KAPISTAHAN NI KRISTONG HARI Year A - November 23, 2008

May joke sa isang text: "Sa isang bus. BOY: I hate it when I see a girl standing in a bus while I'm comfortably seated. GIRL: So what do you do? BOY: I just sleep... It hurts my feelings eh!" hehe... suwitik! Madalas din bang masaktan ang iyong damdamin kapag nakakakita ka ng mga taong nangangailangan? Karaniwan ng tagpo marahil sa atin ang makakita ng lolang nagtitinda ng sampaguita sa harapan ng simbahan, o kaya nama'y mga pulubing may kapansanan na nakaharang sa daan, o mga batang gula-gulanit ang damit na haharang-harang sa daan at kakatok sa bintana ng iyong sasakyan. Anung nararamdaman mo kapag lumalapit sila? Napakadali silang iwasan, wag pansinin... dedmahin! Kung minsan nga nasisisi pa natin sila: tamad kasi! Ayaw magbanat ng buto! Buti nga sa kanila! Ngunit sa tuwing nababasa ko ang Ebanghelyo ng "huling paghuhukom" ay may takot na naghahari sa akin. Balikan natin ang mga salita ng Hukom: ‘Lumayo kayo sa akin, mga isinumpa! Kayo’y pasaapoy na di-mamamatay, na inihanda para sa diyablo at sa kanyang mga kampon. Sapagkat ako’y nagutom at hindi ninyo pinakain, nauhaw at hindi ninyo pinainom. Ako’y naging isang dayuhan at hindi ninyo pinatuloy; ako’y nawalan ng maisuot at hindi ninyo pinaramtan. Ako’y may sakit at nasa bilangguan at hindi ninyo dinalaw.’ Hindi ba't sila rin ang mga taong nakakatagpo ko araw-araw? Bakit natatakot akong tulungan sila? Bakit nagdadalawang isip ako kung kikilos ako o hindi? Ang Kapistahan ng Kristong Hari ay muling nagpapaalala sa atin ng dalawang mahalagang dimensiyon ng ating buhay Kristiyano. Sa katunayan hindi sila magkahiwalay... magkadugtong sila. Ang tunay na pag-ibig kay Kristong ating hari ay dapat magdala sa atin sa tunay na pagmamahal sa kapwa nating nangangailangan. ‘Sinasabi ko sa inyo: nang pagkaitan ninyo ng tulong ang pinakahamak sa mga ito, ako ang inyong pinagkaitan.’ Wag sana nating paghiwalayin ang pagiging relihiyoso sa pagiging-tao. Ang pagiging maka-Diyos ay pagiging maka-tao din! Tunay kong mahal ang Diyos kung may pagmamalasakit ako sa kapwa kong nangangailangan. Nawa ay pagharian ng pagmamahal ni Kristong Hari ang ating mga puso ng sa gayon ay maging bukas ito sa paglilingkod at ng mapagharian tayo ng kanyang pag-ibig. Mabuhay si Kristo na ating hari!

KATAMARAN: Reflection for 33rd Sunday in Ordinary Time Year A - November 16, 2008

Sabi ng isang text na aking natanggap: "Kung may balak kang gawin ngayon, wag mo ng ituloy, para me gagawin ka pa bukas..." Inspiring di ba? hehe... Ito ang motto ng mga taong tamad! Marahil ay nasasalamin din sa atin kung minsan ang ganitong pag-uugali. Mahilig nating ipagpabukas ang gawaing maari namang tapusin kaaagad. Ano ba ang kasalanang nagawa ng ikatlong aliping pinagkatiwalaan ng pinakamaliit na halaga? May ginawa ba s'yang masama? Di niya naman nilustay ang salapi ng kanyang amo sa sugal o sa bisyo. Ano ang pagkakamaling nagawa niya? WALA! Oo, ang pagkakamali niya ay wala siyang ginawa! At ito ang ipinagkaiba ng ng naunang dalawang alipin sa kanya. Mayroon silang ginawa sa salapi ng kanilang amo. Pinalago nila ito. Samantalang siya ay literal na sinunod ang bilin ng kanyang amo na "patubuin" ito. Ayun... ibinaon... akala niya, tutubo! Ito ay isang halimbawa uli ng "mirror parable" na sumasalamin sa bawat isa sa atin. Tayo ang pinagkatiwalaan ng Panginoon ng salapi. Iba't ibang halaga ayon sa ating kakayahan! Ang salapi ay tumutukoy sa lahat ng mga biyayang ibinigay sa atin ng Diyos: kakayahan, katalinuhan, angking kagandahan, katangian, at maging kayamanan. Huwang nating ikumpara kung mas maraming tinanggap ang iba sa atin. Ang mahalaga ay pagyamain natin ito. Para tayong mga "container" ng tubig: May dram, may timba, may tabo... iba-iba ang laki ngunit ang mahalaga ay napupuno natin ito ng tubig! Sinlaki man ng dram ang biyaya mo ngunit wala namang tubig, ibig sabihin ay hindi mo ginagamit, ay balewala ito! Mabuti pa ang tabo na kahit maliit ay nag-uumapaw ang tubig at nabibiyayaan ang iba! Tandaan natin na tayo ay mga katiwala lamang ng Panginoon. Darating ang araw na susulitin niya ang mga biyayang ibinigay niya sa atin. Nakakatakot na marinig mula sa Diyos ang mga katagang: "Masama at tamad na alipin!" sapagkat hindi natin pinalago ang mga biyayang ipinagkaloob niya sa atin. Bago matulog ay subukan mong gawin ito: Kumuha ka ng isang papel. Isulat mo ang lahat ng biyayang ipinagkaloob sa iyo ng Diyos. At tanungin mo kung nagagamit mo ba ito upang mapalago ang iyong sarili at makatulong sa iyong kapwa. May kuwento ng tatlong magkakaibigang hayop na nagpapayabangan kung ano ang kanilang naibibigay sa kanilang amo. Ang sabi ng manok, "Ako... buwan-buwan ay kung magbigay ng itlog sa ating amo. Yun lang? Ang sabad ng kambing. Ako araw-araw ay nagbibigay ng sariwang gatas! Tahimik lang ang baboy. At sabi niya: Ako isang beses lang magbigay pero ang ibinibigay ko naman ay ang aking sarili... ang aking buong pagkababoy!" Ano na ba ang naibigay mo sa Diyos? Baka naman tinitipid mo siya? Baka tira-tira lang ng biyayang tinatanggap mo mula sa Diyos? O baka "ibinabaon" mo rin sa lupa ang mga ito? Ibigay natin ang lahat sa Diyos. Pagyamanin ang ating buhay na taglay at iaalay natin muli sa kanya. Sabi nga sa ingles: "Our life is a gift from God, what we make of our life is our gift to God!"

ANG TEMPLO NG DIYOS: Reflection for the Feast of the Dedication of the Lateran Basilica - November 9, 2008

Isang matandang babaeng balik-bayan ang pumunta sa isang simbahan upang pabinyagan ang kanyang alagang aso. "Ano? Pabibinyagan mo ang aso mo? Hindi mo ba alam na isang malaking kalapastanganan 'yan sa simbahan? Hindi tayo nagbibinyag ng hayop!" Bulalas ng pari. "Ay ganun po ba? Sayang, naglaan pa naman ako ng 1000 dollars para sa binyag n'ya. Di bale na lang padre, pupunta na lang ako sa kabilang simbahan ng mga protestante". Nang marinig ng pari ang 1000 dollars ay nagbago ang tono niya: "Ginang, hindi mo puwedeng gawin yan... ang alaga mong aso ay Katoliko!" hehe.. Ang nagagawa nga naman ng pera... walang imposible! Hindi na bago ang usapin ng paghahalo ng maka-Diyos at makamundong bagay. Sa ating Ebanghelyo ngayon ay narinig nating nagalit si Jesus. Marahil hindi tayo sanay na makita siyang nagagalit. Ang pagkakakilala natin sa kanya ay "maamo at mababang-kalooban." Ngunit sa tagpong ito ng ating pagbasa ay nag-iba ang kanyang anyo! Nang makita ni Jesus ang paglapastangan sa templo ay galit na dala ng pagmamalsakit ang nanaig sa kanya: “Alisin ninyo rito ang mga iyan! Huwag ninyong gawing palengke ang bahay ng aking Ama!” Ganito rin ba ang ating malasakit sa templo ng Diyos? Hindi ko lang tinutukoy ang gusaling simbahan. Ang sabi ni San pablo: "Hindi ba ninyo alam na kayo’y templo ng Diyos at naninirahan sa inyo ang kanyang Espiritu?" Ang paglapastangan sa ating katawan ay paglapastangan din sa templo ng Diyos! Kapag sinisira natin ang ating katawan sa bisyo tulad ng droga, alak, sigarilyo o immoral na mga gawain ay nilalapastangan din natin ang templong ito. Kapag hindi natin iginagalang ang karapatan ng iba at niruruyakan natin ang dignidad ng ating kapwa ay nilalapastangan din natin ang templo ng Diyos! Kaya nga't kasabay ng ating paggalang sa "templo ng Diyos", ang gusali na kung minsan ay ginagastusan natin ng malaking halaga sa pagpapaganda, ay igalang din natin ang kanyang templo na nananahan sa ating mga sarili! Tayo ang tunay na templo ng Diyos. Tayo ang bumubuo ng kanyang Simbahan!

UNDAS... SADNU? : Reflection for All Souls Day - November 2, 2008

May natanggap akong isang text kahapon, November 1: "Tinatamad ka bang dalawin ang iyong "loved ones" sa sementeryo? Text DALAW (space) NAME (space), ADDRESS, send to 2366. Sila mismo ang dadalaw sa 'yo! Text na!" hehehe... Mabuti na lang, nakadalaw na ako ng sementeryo! Mahirap ng madalaw nila! Katulad ng inaasahan, dagsa na naman ang tao sa sementeryo. Bakit nga ba November 1 ang nakagawian nating pagdalaw sa sementeryo gayung ang November 1 ay ARAW NG MGA SANTO? Bakit ito ang araw na "UNDAS" kung tawagin? Di ba't ang araw ng mga kaluluwa ay November 2? Hindi ko mahanapan ng siyentpiko o historikal na paliwanag ngunit kung titingnan natin ang "psyche" ng mga Plilipino ay marahil mauunawaan natin ito. Tayong mga Pilipino ay may pagka-switik! Sigurista kung tawagin. Kung makakaisa... makakaisa! Ayaw nating naargabyado. Gusto natin, laging nakalalamang... nakasisiguro. Kaya siguro mas pinili natin ang November 1 sa paggunita sa ating mga yumao ay sapagkat nais natin na ang ating mga pumanaw na mahal sa buhay ay maluwalhati ng nasa kabila! Nais natin na ligtas sila, masayang nagtatamasa ng gantimpala ng Panginoon, kasama na sa kalipunan ng mga Banal o mga Santo. Pansinin na kasama ng paglalagay ng mga bulaklak ay ang pagtitirik ng kandila. Ito ay nangangahulugan ng ating pananalangin para sa kanilang kaluluwa na kung may pagkukulang man silang taglay ay mapunuan nawa ng ating mga panalangin at pagsasakripisyo. Ipinagdarasal natin sila upang kung makamit na nila ang gantimpala na kalangitan ay sila naman ang mamamagitan para sa ating kaligtasan. Ang tawag natin dito ay ang "Communion of Saints". Sabi nila ang UNDAS daw ay malungkot sapagkat kung babasahin mo ng pabaligtad ay: SADNU? hehe... Ngunit para sa ating mga Pilipino, ang Undas ay hindi panahon ng kalungkutan bagkus ito ay panahon ng kasiyahan. Masaya tayo sapagkat alam natin na ang ating mga mahal sa buhay, sa pamamagitan ng ating mga panalangin, ay mabibiyayaan ng kaligtasang ipinangako ni Jesus sa lahat ng nanampalataya sa Kanya. Kaya't ipagpatuloy natin ang pagdarasal sa kanila lalo na ngayong buwan ng Nobyembre. Maligayang Undas sa inyong lahat!

ANG MGA NASA "ITAAS" (Reposted) : Reflection for the Solemnity of All Saints - November 1, 2008

Isang matandang duktor na nagretiro na sa kanyang propesyon at nag-iisa na sa kanyang buhay ang nagdesisyong gugulin ang nalalabing taon ng kanyang buhay upang pagsilbihan ang mga mahihirap. Nagpunta siya sa isang liblib na pook na kung saan ay walang nakakakilala sa kanya. Naghanap s'ya ng lugar na maari n'yang gawing klinika ngunit sa kahirapan ng lugar ay isang maliit na kwarto lamang na nsa itaas pa ng isang apartment ang kanyang nakuha. Dahil nasa itaas, ang nakasulat sa ibaba ng bahay ay "The doctor is up!" sa halip na "the doctor is in." Di naglaon ay marami ng dumalaw sa klinika at lahat ng bumababa sa apartment ay masaya at nakangiti sapagkat hindi sumisingil ang duktor ng bayad at nagbibigay pa ng libreng gamot. Sa kasamaang palad ay hindi tumagal ang buhay ng duktor. Ang mas masama pa ay wala ni isa sa kanyang mga natulungan ang nakakilala sa kanya. Kaya't sila-sila na lamang ang gumawa ng paraan upang mabigyan ng magandang libing ang mabuting duktor. May nagbigay ng lupa, ataol, bulaklak... ngunit may isang problema ng ililibing na s'ya: Ano ang ilalagay nila sa lapida ng duktor? May isang nakaisip ng paraan. Bumalik s'ya sa klinika, kinuha ang sign board sa labas ng bahay at inilagay sa lapida. Ang lahat ng dumadaan sa sementeryo ay napapangiti kapag nababasa ang nakasulat: "The doctor is up!" Tunay ngang nasa itaas ang duktor dahil sa kanyang kabutihan. Katulad ng duktor na di kilala at walang pangalan ay ipinagdiriwang din natin ang maraming santo at santa na nasa "itaas" na ngunit marahil ay hindi kilala. Hindi natin matatagpuan sa "official list" ng mga banal ang kanilang mga pangalan ngunit alam natin na ang kanilang mabuting pamumuhay ang nagsisiguro na naroon na sila sa kalangitan at nagdarasal para sa atin. Hingin natin ang kanilang pamamagitan. Magdasal tayo sa kanila na sana tayo rin ay mabilang isang araw sa kanilang hanay. Sapagkat ito naman talaga ang ating "bokasyon" o pagtawag sapul pa ng ating pagsilang... ang magpakabanal! Sana ay masabitan din tayo ng karatulang katulad ng nasa duktor: " (pangalan mo) is up!"

DOBLE-KARA : Reflection for 30th Sunday in Ordinary Time Year A - October 26, 2008

Isang pulitiko na kilala sa "pandarambong sa kaban ng bayan" ang nagpunta sa isang Simbahan at nagdasal sa harap ng isang malaking krusipiho: "Panginoon, nagpapasalamat ako sa maraming biyayang ipinagkaloob mo sa akin. I have just closed a multi-million peso deal. Kumita ako ng malaki sa proyektong ibinigay sa akin ng gobyerno. Napaalis ko na rin ang mga squatters sa lupang nais kong bilhin... maraming salalamat Panginoon!" Laking pagkagulat niya ng biglang nagsalita si Jesus sa krusipiho. "Oo, magpasalamat ka!" "Panginoon, anung ibig sabihin mo?" tanong niya. Tugon ni Jesus: "Magpasalamat ka at nakapako ako dito kung hindi ay sinapak na kita!" Doble-karang Kristiyano! Ito ang tawag sa mga taong hindi isinasabuhay ang kanilang pananampalataya. Kailanman ay hindi maaring paghiwalayin ang pagmamahal sa Diyos at pagmamahal sa kapwa. Ito ang tinatawag nating vertical at horizontal dimension of our faith! Paano natin masasabing minamahal natin ang Diyos? Hindi sapat ang pagdarasal, pagsisimba, pagtanggap ng mga sakramento, o personal na pagpapakabuti at pag-iwas sa masasama. Malinaw ang sabi ni Jesus nang tinanong siya kung ano ang pinakamahalagang utos: “You shall love the Lord, your God, with all your heart, with all your soul, and with all your mind. This is the greatest and the first commandment. The second is like it: You shall love your neighbor as yourself." Pansinin ang katagang: "the second is like it" sinasabing pareho ang kahalagahan ng ikawala sa unang utos! Kailan ko naman masasabing minamahal ko ang aking kapwa? Sa unang pagbasa ay sinasabi sa ating galangin ang karapatan ng iba lalo na ang mahihina at inaapi. Kapag pinagsasamantalahan natin ang kahirapan ng iba, ang kanilang kamangmangan, ang kanilang kababaan, ay hindi natin malinaw na sinusunod ang ikalawang utos. Kapag nagiging sanhi tayo sa ikapagpapahamak ng ating kapwa at pagkasira ng kanyang buhay ay paglabag din ito utos ng Diyos. Kaya nga't suriin natin ang ating pagiging Kristiyano. Anung klase ba akong taga-sunod ni Kristo? Doble-kara rin ba ako?

GOOD CHRISTIANS... HONEST CITIZENS: Reflection for 29th Sunday in Ordinary Time Year A - World Mission Sunday - October 19, 2008

Naangkop ang Ebanghelyo sa nangyayari sa ating mundo ngayon. Hindi lingid sa ating kaalaman ang nangyayaring crisis sa Amerika at Europa nitong mga nakaraang araw. Kung sila na gahigante ang ekonomiya ay maari palang magka-crisis sa ay pa'no pa kaya tayo na parang unano lamang? Ang tangi nating lamang sa kanila ay sanay na tayo sa hirap! Subukan mong pumunta sa mall mamya at tingnan mo ang mga mukha ng mga makakasalubong mo... lahat sila ay maaliwalas ang dating, nakangiti... parang walang mga utang! Parang maraming pera! Sabi nga nila, apat lang daw ang problemang kinakaharap ng tao: pera, kuwarta, salapi at datung! Ngunit wala tayong dapat ipangamba. Kung pagbabatayan natin ang Ebanghelyo ngayon makikita natin na hindi lang tayo dapat mapako sa pinagkakaabalahan ng mundo. May mas mataas na dahilan kung bakit tayo nabubuhay. Ang sabi ni Jesus: “Kung gayon, ibigay ninyo sa Cesar ang sa Cesar, at sa Diyos ang sa Diyos.” Ang ibig sabihin ni Jesus ay may mga bagay na nauukol sa mundong ito at may maga bagay din na nauukol lamang para sa Diyos. At kapag dumating ang sandali na kailangan tayong magdesisyon kung ano ang mas dapat nating pahalagahan, ito ay walang iba kundi ang mga bagay na dapat ay PARA SA DIYOS! Ngayon din ay Linggo ng Misyon. Hindi lang natin pinagdarasal ang mga misyonerong nasa ibang bansa. Pinagdarasal din natin ang isa't isa sapagkat tayong lahat ay "misyonero." Bilang misyonero, inaasahan ni Jesus na handa nating ibigay ang ating buong sarili sa paglilingkod sa kanya at sa pagpapalaganap ng kanyang kaharian. At ito ay nagagawa natin sa pagsaksi sa ating pananampalataya. Ang ating misyon ay magbigay ng mabuting halimbawa sa ating kapwa! Tanungin natin ang ating sarili: "Ako ba ay nagiging mabuting halimbawa sa aking mga anak? Sa aking asawa? Sa aking mga kapatid? Sa aking mga kaibigan? Sa aking ka-opisina o katrabaho? Sa aking kapitbahay? Tandaan natin na tayo ay mayroong "dual citizenship". Mamamayan tayo ng mundong ito ngunit tayo rin ay mamamayan ng langit. Hindi lang sapat na maging mabuting tao. Dapat din ay maging isang ganap na Kristiyano! Ang hamon sa atin ni Jesus ay maging "GOOD CHRISTIANS AND HONEST CITIZENS!"

"EYE-BALL" : Reflection for 28th Sunday in Ordinary Time Year A - October 12, 2008

Nakaka-badtrip ang mga taong "indianero!" Minsan may dalawang magkatext-mate na nagdecide na mag-eye-ball. "Sige kita tayo", sabi ng lalaki: "suot ka ng yellow shirt, ako naman green." Dumating ang eye-ball day. Pumasok sa resto-bar ang isang pangit na babae na naka yellow shirt. Wala siyang makitang lalaking naka-green. Nilapitan niya ang isang lalaki na naka-black shirt. "Excuse me sir... ikaw ba ang ka-textmate ko?" Sagot ng lalaki: "Haller... green ba shirt ko? Hindi noh!!!" hehehe... Kung nakakabadgtrip ang indianero, mas lalo na ang mga taong ayaw talagang makipagkita! Katulad ng mga katauhan sa ating talinhaga ngayon. May mga taong naimbitahan sa isang kasalan. Nagsabi silang darating ngunit nang malapit na ang pagdiriwang ay biglang nagback-out! Ang kanilang kadahilanan? May mas mahalaga pa silang gagawin! Hinalintulad ni Jesus ang mga punong saserdote at matatanda ng bayan sa mga taong ito. Sila ang unang naimbitahan na makibahagi sa Kaharian ng Diyos ngunit nang dumating na ang 'eye-ball day' na kung saan ay si Jesus na mismo ang nanghihikayat sa kanilang pasakop sa kanyang paghahari ay tumanggi sila ng harapan. Kaya nga't ibinaling ni Jesus ang paanyaya sa atin! Ang katanungan ngayon ay: "Tatanggihan mo rin ba?" Nagsabi na tayo ng "Oo" noong tayo ay nabinyagan at nakumpilan. Ngunit sa tuwing nilalabag natin ang utos ng Diyos ay isang masakit na pagtanggi ang ating ginagawa sa kanyang imbitasyon. Maraming pagkakataon na ang Diyos mismo ang nakikipag-eyeball sa atin. Nakakatagpo natin siya sa mga taong mahihirap, mga taong humihingi ng ating pag-aaruga, pag-intindi, pagpapatawad... Ilang beses na rin marahil na atin siyang iniwasan. Ang dahilan, halos pareho rin.... marami pa akong gagawing mas mahalaga! Kung ang Diyos ay importante sa ating buhay ay bibigyan natin siya ng pagkakataon. Hahanapan natin siya ng puwang sa ating puso. Maglalaan tayo ng oras para sa kanya! Isa lang naman talagang ang katanungan: "Mahal mo ba Siya?"

PAGBIBIGAY NG NARARAPAT: Reflection for 27th Sunday in Ordinary Time Year A - October 5, 2008

Si Juan ay isang batang masipag at maasahan sa gawaing bahay. May roon lang nga siyang masamang ugaling maningil sa lahat ng kanyang ginagawa. Minsan ay may pinuntahan ang kanyang nanay at iniwan sa kanya ang gawaing bahay. Katulad ng inaasahan ay malugod namang tinanggap ni Juan. Pag-uwi ng kanyang ina ay may nakita itong papel na nakapatong sa lamesa. Nakasulat: Naglinis ng bahay - sampung piso, naglaba ng damit - sampung piso, nagdilig ng mga halaman - sampung piso, nag-alaga kay junior - sampung piso... total - singkuwenta pesos. Ps. Yung sampung pisong karagdagan ay VAT. Ang masipag mong anak, Juan. Napangiti ang nanay, kumuha ng papel at nagsulat din: siyam na buwan kitang inalagaan sa aking tiyan - libre, ipinanganak kita - libre, pinakain at pinag-aral - libre, at ngayon mahal kong anak may lakas ng loob kang singilin ako? Patawarin mo ako anak, walang pera ang nanay, wala akong maibibigay sa iyo. Ang nagmamahal mong ina - Juana. Kinabukasan ay nagising si Juan at nakita ang sulat sa kanyang kama. Binuksan iyon at ng nabasa niya ay natulala siya. Kumuha ng isang papel at muling nagsulat. Dear inay... pinapatawad ko na po kayo! hehe.. Anung klaseng anak si Juan? Marahil masasabi nating isang anak na walang utang na loob! Pagkatapos ng maraming paghihirap na dinanaan ng kanyang ina ay lumalabas na siya pa ang dapat magpatawad. Ang kawalan ng utang na loob at di pagbibigay ng nararapat ang mensahe rin ng ating mga pagbasa ngayon. Ang Israel ang ubasan sa unang pagbasa na hindi nagbigay ng bunga sa kabila ng pag-iingat at pag-aalaga ng may-ari. Ang mga punong saserdote naman at Pariseo ang mga katiwala sa talinhaga na hindi nagbigay ng nararapat sa may-ari ng ubasan bagkus ay sinaktan at pinatay pa ang mga sugo kasama na kanyang anak na ipinadala upang sulitin ang kanyang ani. Ang mga ito ay babala sa ating lahat: Balang araw ay matatapos din ang pagpapasensiya ng Diyos sa atin. Huwag nating balewalain at pagsamantalahan ang kanyang kabutihan. Totoo, ang Diyos ay lubos na mabuti at mapagpatawad ngunit ang lahat ay may hangganan din. Ibigay natin ang nararapat sa Kanya! Huwag makumpiyansa sa pagiging "mabuting Kristiyano" sa pamamagitan ng pagdarasal at pagsisimba lamang. Bagkus, tingnan natin ang sarili kung naibibigay ba natin sa kanya ang nararapat niyang tanggapin... isang buhay na malinis, tapat, at naglilingkod sa iba.

OPO! : Reflection for the 26th Sunday in Ordinary Time Year A - September 28, 2008

Actions speak louder than voice! Isa ito sa mga kasabihang natutunan ko noong ako ay nasa elementarya pa lamang. Tunay nga naman! Lalo na sa aking ministro bilang pari, ay lagi kong naiisip ang mga katagang ito sa tuwing ako ay nangangaral o nagbibigay ng homiliya sa Misa. Baka naman ang mga sinasabi ko ay hindi tugma sa aking ginagawa... tatawanan lang ako ng mga nakikinig sa akin. Hindi ko sila mapapaniwala! Katulad ng kuwento ng isang negosyanteng nagbebenta ng "ballpen" sa isang paaralan. Kinausap niya ang administrator at masigasig na prinomote ang kanyang produkto. Halos isang oras siyang nagsalita at nagpaliwanag tungkol sa galing at ganda ng kanyang paninda. Buo na ang loob ng administrator ng school na kumuha ng 1,000 pirasong ballpen. Kaya lang nang isinusulat na ng negosyante ang order sa kanyang kuwaderno ay biglang napasigaw ang bumibili: "Teka, wag na lang! Ayaw ko na! Hindi na ako oorder!" Laking pagkagulat ng negosyante at tinanong niya kung bakit. "Alam mo, isang oras mo akong nililigawan para bilhin ang produkto ninyong ballpen. Ang dami mong magagandang sinabi. Napaniwala mo ako. Pero nang isinusulat mo na ang order ko... e nakita kong ibang brand ng ballpen ang ginamit mo! Ang ikinilos mo ay hindi tugma sa iyong panagsasabi! Ang talinhaga sa Ebanghelyo ngayong Linggo ay isang mensahe ng babala at pag-asa para sa ating lahat. Babala na huwag tayong maging kumpiyansa sa pagsasabing "Ako'y Kristiyano!" Ang kasabihan nga nating mga Plipino ay: "Ang tao ay nakikila sa kanyang gawa hindi sa kanyang salita!" Hindi sapat ang "Amen! Alleluia! o Praise the Lord!" Ang mahalagang tanong ay: Kinakikitaan ba ako ng pag-uugali na tulad ng kay Kristo? Ang isang mensahe rin ay pag-asa... Na may pagkakataon tayong itama ang ating mga pagkakamali dala marahil ng ating kahinaan. Siguro ay katulad tayo ng nakatatandang kapatid na nagsabi ng "ayoko po!" Sa tuwing nilalabag natin ang mga utos ng Diyos ay ito ang ating sinasabi. Ngunit sa ating pagbasa, ipinakita sa atin na maaring baguhin ang pagtangging ito. Sa kahuli-hulihan ay nagawang sumunod ng nakatatandang kapatid. Tayo rin, ay laging may pag-asa na itama ang ating mga maling desisyon sa buhay! Hindi tayo alipin ng kasalanan. Tinubos na tayo ni Kristo sa pamamagitan ng kanyang dugo. Kaya nga may pag-asa tayong magbagong buhay. Kung bibigyan ako ng kalayaang dugtungan ang Talinhaga ay maglalagay ako ng ikatlong anak. Siya ang magsasabi ng "opo" at pagkatapos ay susunod sa utos ng kanyang ama! Sana ay tayo 'yon. Sinagot na natin siya ng "opo" noong tayo ay nangako sa binyag at kumpil. Ang kulang na lamang ay pagsunod...

INGGETERO: Reflection for the 25th Sunday in Ordinary Time, Year A - September 21, 2008

Isipin mong mayroong apat na bahay sa inyong kalye at sa iyo ang isa. Ang bahay mo ay nagkakahalaga ng Php 20 million. Ang isa ay 15 million, ang isa naman ay 10 at ang panghuli ay 5 million. Tinanong ka ng anak mo: "Daddy, kung mayroong mag-aalok na bilhin ang bahay natin ng 50 million, papayag ka ba?" Siyempre ang sagot mo: "Aba anak, hindi lang papayag... tatalon pa ako sa tuwa at doon mismo ibebenta ko ang bahay!" Nang biglang tumunog ang telepono at laking pagkagulat mo na ang tumawag ay inaalok na bilhin ang bahay mo ng Php 50 million. Hindi ka na nagdalawang isip pa. Doon mismo sinarado mo ang deal sa 50 million. Tuwang-tuwa ka... ngunit meron kang nabalitaan kinabukasan. Yung parehong buyer ng bahay mo ay binili ang tatlong katabi mong bahay. At ito ang nakakagalit, ang presyo: binili ang bawat isa ng Php 50 million! Ano ang mararamdaman mo? hehe... Marahil, kapareho ng naramdaman ng mga mangagawa sa talihaga ni Jesus sa Ebanghelyo ngayon... Nadaya kami! Unfair! Hindi makatarungan! Kung tatawagan mo ang nakabili ng bahay mo, ang sasabihin n'ya lang sa 'yo ay: "Anung pakialam mo? Eh sa mabait ako at gusto kong bayaran ng 5o million ang lahat ng bahay! Inggetero!!!" Isa sa mga ugali nating mga tao na dapat nating bantayan ay ang pagkainggit. Tayo pa namang mga Pilipino ay mga taong ayaw maiisahan! Siguro hindi makatarungan sa ating paghuhusga ang ginawa ng nakabili ng bahay o ng may-ari ng ubasan. Ganito naman talaga ang pag-iisip ng Diyos. Sabi nga sa unang pagbasa: “Ang aking isipa’y di ninyo isipan, at magkaiba ang ating daan. Kung paanong ang langit higit na mataas, mataas sa lupa, ang daa’t isip ko’y hindi maaabot ng inyong akala.” Sa halip na mainggit, ang nais ng Diyos sa atin ay maging mapagpasalamat sa lahat na ibinibigay niyang biyaya sa atin. Wag mong isipin na mas mayaman ang kapitbahay mo, mas matalino ang kaklase mo, may guwapo ang kaibigan mo, mas talentado ang kapatid mo... Tingnan mo ang sarili mo at makikita mong may ibinigay din ang Diyos sa iyo na wala sa kanila. Hindi ka lugi. Hindi ka dinaya. Magpasalamat ka. Pagyamanin mo ang regalo niya sa iyo. Higit sa lahat, gamitin mo ito upang makatulong sa kapwa mo... Mahal ka ng Diyos maging... sino ka man!

ANG SIMBOLO NG KRUS: Reflection for the Feast of the Triumph of the Cross, Year A - September 14, 2008

Nagkaroon ng isang survey noong 2004 tungkol sa mga famous symbols kung gaano ito kakilala ng mga tao. Ito ang lumabas: 94% ang "Olympic Rings", 92% ang McDo, 88% ang Shell, 54% ang Cross, at 36% ang UN symbol. Marahil hindi ganoon ka-accurate ang survey pero may sinasabi na itong malaki tungkol sa ating pananampalataya. Bakit pang-apat lang ito? Bakit naunahan pa ng Shell, ng McDo, o ng Olympic Rings? Siguro dahil mahina o walang dating ito sa tao... Tingnan mo nga naman kasi kung papaanong ginagamit natin ang simbolong ito: basketball player bago i-shoot ang free throw, boksingero bago suntukin ang kaaway, kapag tayo ay naguguglat, panakot sa multo at maligno, bilang "fashion, item ng mga rockista na alam naman nating marami ang walang kinikilalang Diyos, tatoo ng mga kriminal at mamamatay tao. Magtataka pa ba kayo bakit pang-apat lang? Ang simbolo ng Krus na sa simula ay simbolo ng pagpapahirap at kamatayan ay binago ni Jesus nang siya ay namatay sa Krus. Ang krus ay naging simbolo ng pag-ibig, sakripisyo, pagpapatawad... kaligtasan! Walang kahulugan ang krus kung walang Kristo na namatay sa krus. Kaya nga ang bawat pagtingin ko sa krus ay dapat magdala sa akin sa pagsamba at pagsampalataya kay Jesus. At ang pagsampalataya ay alam nating nangangahulugan ng pagsunod. Dapat maging katulad din ako ni Kristo na mapagpatawad, mapagtiis... mapagmahal. "May kwento ng isang batang bagsakan ang grade sa Math. Inilipat siya ng kanyang magulang sa isang Catholic School. Laking pagkagulat nila ng makitang tumaas ang grades niya pagkatapos ng isang quarter. Tinanong siya: "Dahilan ba yan sa mga madre? Sa mga teachers? Sa mga kaklase mo?" Ang sagot ng bata: "Hindi! dati kasi hindi ko siniseryoso ang Math. Nang makita ko sa chapel yung taong nakapako sa "plus sign" naisip ko... sa school na ito, seryoso sila dito... they meant bussiness!" Totoo, dapat kapag nakita natin ang krus maisip natin na "it meant bussiness!" Ibig sabihin: Whether I am for Christ or against Christ! Whether I am a good Christian or bad one. Saan ba ako lulugar bilang Kristiyano? Wag lang sana nating dalhin ang krus sa ating mga bulsa o pitaka. Sikapin nating maiukit ito sa ating mga puso ng sa ganon tayo ay maging mga katulad ni Kristo...

SALESIAN BLASPHEMY: Reflection for the 23rd Sunday in Ordinary Time Year A - September 7, 2008

Isa sa maraming natutunan ko sa seminaryo habang kami ay hinahanda upang maging Salesiano ay ang tinatawag naming "Salesian blasphemy". Laking pagkagulat ko ng marinig ko na meron pala kaming sariling blasphemy. Ang akala ko ay katulad ito ng paglait o pagkutya sa ngalan ng Diyos o kaya naman ay kawalan ng paggalang sa Kanya. Ang sabi ng aming Novice Master, na ngayon ay isa ng obispo, ay hindi dapat ito maririnig sa aming bibig. Hindi kami mabuting Salesiano kapag binabanggit namin ito. Ano ba ang "blasphemy" na ito? Simple lang. Ito ay ang katagang: "It's none of my bussiness!" Sa orihinal na lingguwahe.. "Non tocca a me!" Sa Filipino, mas nakakasapul: "Wala akong pakialam!" Ang akala natin ang mabuting pamumuhay ay ang pag-iwas sa kasalanan. Tama naman ngunit hindi lang iyon. Hindi sapagkat hindi ka gumagawa ng masama ay mabuting Kristiyano ka na. Ang kasalanan ay hindi lang "commission". Ito rin ay "omission". Ano ito? Nagkakasala din tayo kapag hindi natin nagawa ang isang kabutihan kapag nabigyan tayo ng pagkakataon. Halimbawa, nakita mong nandaraya ang kasama mo sa trabaho, dinedma mo lang... nagkakasala ka rin. Nakita mo ang kaklase mong nangongopya sa exam, hindi mo pinagsabihan... nagkakasala ka rin. Nagpupunta ang barkada mo sa isang masamang lugar, napipilitan ka lang na sumama pero wala kang ginagawang pagwawasto... kasalanan mo rin! Ibig sabihin... may pananagutan tayo sa maling ginagawa ng kapwa natin! Ito ang sinasabi ni Jesus sa kanyang talinhaga sa Ebanghelyo ngayong Linggo. Ito rin ang pahiwatig ng Panginoon sa unang pagbasa sa pamamagitan ni Propeta Ezekiel: "Kapag sinabi ko sa taong masama na siya’y mamamatay at di mo ito ipinaabot sa kanya upang makapagbagong-buhay, mamamatay nga siya sa kanyang kasamaan ngunit pananagutan mo ang kanyang kamatayan." May pananagutan tayo sa ating kapwa. Hindi madali ang pagiging Kristiyano. Kinakailangan nating maging totoo sa harap ng kamalian. Marahil, marami tayong masasaktan at masasagasaan ngunit kinakailangan. Hindi tayo sisikat. Mawawala ang "bango" ng ating pangalan sa iba. Ngunit hindi rin tayo dapat magbulag-bulagan at magbingi-bingihan. Ang sabi nga ni Edmund Burke: "All that is needed for evil to prosper is for good people to remain silent."

NINE MONTHS : Reflection for the Feast of the Birth of Mary: September 8, 2008

Naitanong mo na ba sa sarili mo kung bakit September 8 ang birthday ni Mama Mary? Bakit hindi May 13? (birthday ko kaya yon! hehe) Wala pa namang kalendaryo noon. Paano nalamang Sept. 8 ang kanyang kaarawan? Simple lang. Daanin ko sa isang kuwento ang sagot: "May isang turistang Amerikano ang sumakay ng bus papuntang Macabebe, Pampanga. Medyo nainip siya sa haba ng biyahe kaya tinanong ang kundoktor: "Hey Joe, how long to Makabaybe?" Ang pagkaintindi ng kundoktor ay "how long to make a baby", kaya tinawanan niya ang Amerikano. Natural, napikon ang Kano at sinigawan ang kundoktor: "Hey! Don't laugh at me! I'm asking you a serious question: "how long to Makabaybe?" Pagalit na sumagot ang kundoktor: "Ahhhh... don't you shouting at me ha? I'm no ignorant. Ok, I will tell you... it's nine months to "make a baby!" Napatalon sa kinauupuan ang kano, "Nine months??? Gosh... it's too far!" hehehe... Ang sagot sa tanong ko kanina kung bakit Sept. 8 natin ipinagdiriwang ang birthday ni Mama Mary ay ito... wala sa historical o theological explanation ang kasagutan. Ang sagot ko lang ay katulad ng sagot ng kundoktor: "Nine months to make a baby." Bilangin mo mula Dec. 8, ang araw ng kalinislinisang paglilihi kay Maria (Immaculate Conception) hanggang Sept. 8, ang kanyang kapanganakan, at makikita mong siyam na buwan ang haba noon! Hindi naman mahalaga ang eksaktong petsa ng kapanganakan ng Mahal ng Birhen. Ang mahalaga ay isinilang siya bilang tao dito sa lupa upang mabigyang daan ang katuparan ang plano ng Diyos. Ang Kapistahan ng Kapanganakan ng Mahal na Birhen ay dapat magpaalala sa atin ng kagandahang loob at katapatan ng Diyos. Sa simula palang na nagkasala ang tao ay ninais na ng Diyos na sagipin ang tao sa pagkakasala. Napakahabang paghahanda ang nangyari. Kasing haba ng tala-angkanan na nakasulat sa Ebanghelyo ni Mateo. Mahabang panahon ang hinintay ng sangkatauhan, ngunit sa gayunpaman ay hindi tinalikuran ng Diyos ang kanyang pangako. Pinili niya ang isang babaeng taga-Nazaret upang maging ina ng Kanyang Anak. Lubos ang kabutihan at katapatan ng Diyos. Ang Diyos ay laging tapat sa atin. Sa kabila ng ating araw-araw na pagtalikod at paglimot sa kanya ay tuloy pa rin ang alok Niyang kaligtasan sa atin. Pinahahalagahan ko ba ito? O baka naman, binabale wala ko ang Kanyang kabutihan sa patuloy na paggawa ng kasalanan at masamang pag-uugali? O Maria... tulungan mo kaming maging tapat na katulad mo... Maligayang kaarawan sa iyo aming Ina!

DIYOS NA NAGHIRAP? : Reflection for 22nd Sunday in Ordinary Time Year A - August 31, 2008

May dalawang magkaibigan, isang Kristiyano at isang Intsik ang nag-uusap tungkol sa kanilang Relihiyon. Ang sabi ng intsik: "Halika, punta tayo sa aming templo at ipapakita ko sa iyo ang aming diyos na sinasamba." Pagdating sa templo ay namangha ang batang Kristiyano sa kanyang nakita. Napakaganda ng loob ng templo. Nababalutan ng mga malagintong dekorasyon at sa harapan ng altar ay tumambad sa kanya ang napakaraming estatwa ng ng mga buddha na iba-iba ang itsura at napapalibutan ng maraming kandilang insenso. Pagkatapos ay sinabi ng Instik: "Dalhin mo naman ako sa inyong templo para makita ko ang Diyos ninyo." Nag-aalangang dinala niya ang kaibigan sa isang simbahan. Laking pagkagulat ng Intsik ng makita ang isang malaking krus sa dambana ng altar. "Ano yan?" sabi niya. "Bakit may taong nakapako sa krus? Nasaan na ang Diyos n'yo?" Ang sagot ng Kristiyano: "Siya ang aming Diyos. Nakapako Siya, naghirap, namatay para sa amin. Ganyan kami kamahal ng aming Diyos. May ganyan ba kayong Diyos?" Marahil, sa lahat ng relihiyon sa buong mundo ay tayo lamang mga Kristiyano ang makapagsasabi na mayroon tayong Diyos na namatay para sa atin. Tayo lamang ang may Diyos na nagdusa at naghirap. Hindi ito ayon sa pananaw ng mundo. Kaya si Pedro ay labis ang pagtutol ng malamang si Jesus ay magdaranas ng hirap at mamamatay. Ayaw n'ya ng Diyos na mahina! Ngunit ito ang kalakasan ng Diyos: Ang maghirap Siya para sa tao! Bakit? Sapagkat ito ang paraan ng pagpapakita ng Kanyang pagmamahal. Mapalad tayo sapagkat mayroon tayong Diyos na lubos na nagmahal sa atin. Kaya nga ang simbolo ng krus ay mahalaga para sa atin. Ito dapat ay mag-paalala sa atin na kung papaanong ang ating Diyos ay naghirap, dapat tayo rin bilang mga Kristiyano ay handang magbata ng anumang hirap sa buhay. Dapat tayo rin ay matutong magbuhat ng ating mga krus at pasanin sa buhay! Ano ba ng mga krus na pinapasan ko ngayon: problema sa bahay? Sa trabaho? Sa pag-aaral? Sa asawa? Sa mga anak? Napakarami marahil. Hindi yan tatanggalin ni Jesus. Ang nais niya ay pasanin natin ang mga ito ng may pagmamahal... katulad ng pagpasan niya sa atin noong Siya ay nag-alay ng Kanyang buhay.

ALIAS : Reflection for the 21st Sunday in Ordinay Time Year A - August 24, 2008

What's in a name? Alam mo ba ang kahulugan ng pangalan mo? Kung minsan mahilig tayong magbigay ng "alias" sa ibang tao. Kapag panot ang tawag natin ay "Arabo"(ara-buhok!), kapag payat ang tawag natin ay "Palito", kapag mataba ang tawag natin ay "Donya Buding", kapag bading ay "sioke" at marami pang ibang pang-asar na "alias" ang ginagamit natin para pangalanan ang iba. Sa Ebanghelyo ngayon ay nagbigay din ng alias si Hesus sa isa sa kanyang mga alagad hindi upang mang-asar ngunit upang magbigay ng isang misyon. Tinawag niyang "Pedro" si Simon. Ang Pedro sa wikang Latin ay "Petrus" na ang ibig sabihin ay "bato"... matigas, matatag, di natitinag. "Ikaw ay Pedro, at ibabaw ng batong ito ay itatayo ko ang aking Iglesia!" (Simbahan). Ano ba ang nakita ni Jesus kay Pedro? Alam ni Jesus na ang taong ito ay mahina. Iiwan siya ni Pedro sa hardin ng Getsemani upan mahuli ng mga Judio. Itatatwa siya ni Pedro ng tatlong beses sa harap ng ibang tao. Alam itong lahat ni Jesus ngunit sa kabila nito ay pinili niya si Simon Pedro upang pamunuan ang kanyang Iglesia at ibinigay pa sa kanya ang "susi" ng kaharian ng langit, simbolo ng kapangyarihang mamuno. Anung nakita ni Jesus kay Pedro? Ang sagot ay "kahinaan", kahinaan na nagbigay daan upang manaig sa kanya ang kalakasan ng Diyos! Maganda ang sabi ni San Pablo tungkol dito: "I willing boast of my weakness because in my weakness.. God is strong!" Ito nga marahil ang nais ding makita sa atin ni Jesus... ang masabing "Ang Diyos ang ating lakas sa kabila ng ating kahinaan!" Kalimitan ay madali tayong panghinaan ng loob kapag lagi tayong tinatalo ng ating kahinaan: paulit-ulit na kasalanan, masamang pag-uugali, masamang hilig. Tandaan natin na tayong lahat ay maaring maging "Pedro" kung tatanggapin lamang natin ang Diyos bilang ating lakas! Sa tuwing tayo ay humihingi ng tawad sa ating mga pagkakasala dapat ay hinihingi din natin ang Grasya ng Diyos upang tulungan tayo sa ating pagbabago. Sa lakas ng Diyos para kang "nakasandal sa pader"... Sa lakas ng Diyos posible!"

PANALANGING PINAKIKINGGAN : Reflection for the 20th Sunday in Ordinary Time Year A - August 17, 2008

Ano nga ba ang panalanging pinakikinggan ng Diyos? Kung minsan dasal tayo ng dasal para sa isang kahilingan ngunit parang hindi tayo pinakikinggan ng Diyos. Kung minsan naman isang pagluhod lang at kinabukasan ay nakamit na natin ang ating kahilingan. Ano nga ba ang katanginan ng isang panalangin? Paano ba tayo dapat magdalasal? Ang Ebanghelyo ay may sinasabi tungkol dito. Ang una ay ang ating pagtitiyaga o perseverance sa ating pagdarasal. Pansinin ninyo ang panalangin ng isang babae. "A lady's prayer... At 20 years: Lord, I want the best man. At 25: Lord, I want a good man. At 30: Lord, I want any man... at 45: Lord, na- mannnnn..." Sigurado akong maawa din ang Diyos sa kanya! hehe... Pero ito ang gusto ng Diyos kapag tayo ay nagdarasal. Nais Niya na "kinukulit" natin siya! "Ask and you will receive. Seek and you shall find. Knock and the door will be opened!" Kung minsa tayo rin ang may kasalanan sapagkat kulang tayo sa pagtitiyaga. Masyado tayong mainipin. Gusto agad natin na maipakaloob ang ating kahilingan. Ang turing natin sa Diyos ay parang vendo machine na kapag naglagay ka ng pera ay dapat may lalabas na softdrink. Ngunit ang Diyos ay may sariling oras... na kalimitan ay hindi tugma sa ating orasan. Pangalawa ay pagpapakumbaba. Ang babaeng Cananea sa ebangelyo ay nagpakababa sa harapan ni Jesus. Tinawag siyang "aso" na walang karapatang makisalo sa hapag ng kanyang panginoon ngunit sumagot siya na kahit ang aso ay kumakain sa mga mumong nalalaglag sa hapag! Napakalaking pagpapakumbaba. Tinanggap niya at minaliit ang kanyang sarili! Kaya nga't namangha si Jesus sa kanya at ipanagkaloob ang kanyang kahilingan. At pangatlo ay ang pananampalataya na bunga ng pagtitiyaga at pagpapakumbaba. Ang ganitong uri ng pananampalataya ay nagdadala sa atin sa pagsusuko ng ating mga sarili sa kalooban ng Diyos. "Sundin ang loob mo dito sa lupa at para ng sa langit..." Ganito ba ang ating mga panalangin? Suriin natin ang ating mga sarili sa tuwing tayo ay lumuluhod sa Kanyang harapan. May isa akong text na natanggap na ganito ang sinasabi tungkol sa pagdarasal: "My child I hear your prayers... If I answer them, it's because I'm increasing your faith. If I delay them, it's because I'm increasing your patience, endurance and perseverance. If I do not answer them, wait... I have something better for you... The best is always for you...!

MULTO! : Reflection for 19th Sunday in Ordinary Time Year A - August 10, 2008

Totoo bang may "multo?" Iba't iba ang pananaw dito... ngunit nakakapagtaka na sa kabila ng mabilis na pag-unlad ng ating pamumuhay, tayo ay nasa "information age" na, ay hindi pa rin namamatay ang paniniwala sa mga espiritu o tinatawag nating multo. May kuwento na minsan ay may pari na tinawag ng isang pamilya upang palayasin ang multo na nanggugulo sa kanilang bahay. Naglabas ang pari ng isang "crucifix" at itinapat ito sa lugar na kung saan ay nagpapakita daw ang multo. Nakita lamang ito ng multo at tumawa! Naglabas ang pari ng "holy water" at binasbasan naman iyon ng tubig. Wala ring nangyari. Ininom lamang ng multo ang holy water. Pagkatapos ay inalabas ng pari ang "collection basket" na ginagamit sa Misa. Mabilis pa sa hangin ay biglang naglaho ang multo at di na bumalik! Lesson: Hindi lang multo ang naglalaho kundi ang mga tao ring nagsisimba kapag nagsisimula ng ilibot ang basket sa Misa! hehehe... Napagkamalang multo ng mga alagad si Jesus dahil naglakad siya sa ibabaw ng tubig. Ang kanilang unang naramdaman ay pagkatakot. Ngunit naglaho ito ng marinig nila ang tinig ni Jesus: "Huwag kayong matakot... ako ito!" Marami tayong "multo sa buhay" na kinatatakutan. "Multo ng mga nakaraan" na hanggang ngayon ay pumipigil sa atin upang magpatuloy sa hinaharap... masasamang pangyayari, karanasan, relasyon, alaala. Sa katanuyan ay tapos na sila ngunit hindi pa rin natin maiwanan kayat patuloy ang ating paninisi sa kanila at sa ating mga sarili. "Huwag kayong matakot!" Ito ang nais sabihin sa atin ni Jesus. Patawarin natin "sila" at ang ating mga sarili sapagkat pinatawad na tayo ng Diyos! Let go and let God! Hayaan mong ang Diyos ang maghari sa iyong buhay. Magkaroon ka ng malaking pananampalataya sa Kanya. Huwag mong hayaang ilihis ng "malalaking alon" ng pagsubok ang iyong pagtitiwala sa kanya kapag nagsimula ka ng maglakad sa tubig ng pag-aalinlangan. Kailangang nakapako ang ating pag-iisip sa Panginoon sa kabila ng lahat ng kaguluhan sa paligid natin. Ito ang kahulugan ng tunay na pananampalataya!

PARI... LAGING MALI! : Reflection for Priests' Day - Feast of St. John Vianney -

Kapistahan ngayon ng mga pari! Bukod sa Holy Thursday na kung saan ay ginugunita natin ang pagkatatatag ng pagpapari, ay pinagdiriwang natin ang araw na ito bilang "Clergy Day", na kung saan ay binibigyang parangal natin ang mga kaparian lalung-lalo na ang mga nagsisilbi sa parokya bilang Kura- Paroko o mga katulong na pari ng kura-paroko. Kung mayroon mang taong, "misunderstood" o napag-iisipan na laging mali ay walang iba kundi ang Parish Priest. Sabi nga ng isang katha na pinamagatang
"The Priest is always Wrong":

If he is preaching longer than twenty minutes,
he makes the people stay away from the church;
If he preaches less than ten minutes,
he did not prepare his sermon!

If his voice is strong during the sermon,
he is shouting;
If his voice has the normal strength,
people do not understand what he is preaching about;

If he owns a car,
he is worldly;
If he does not own one,
he does not go with the times.

If he goes visit families,
he is never at home;
If he does not visit them,
he does not care for his Parishioners.

If he is asking for contributions,
he is after money;
If he does not do it,
he is too proud for that.

If he takes his time in the confessional,
he is too slow;
If he makes it faster,
he has no time for his penitents.

If he begins his Mass on time,
his watch is advance;
If he begins a minute or two later,
he keeps the people waiting.

If he renovates his church,
he throws away the money;
If he does not do it,
he allows everything to rot away.

If he is young,
he has no experience;
If he is old,
he should retire.

As long as he lives,
there are always people who know better;
IF HE DIES,
THERE IS NOBODY TO TAKE HIS PLACE!!!

Saan kaya lulugar kaming mga pari? Ang tanging hinihiling namin sa mga tao ay ang unawain ang aming kalagayan. Tao rin kaming mga pari. Nagkakamali. May kahinaan. Makasalanan. Totoo, hinirang at itinalaga kami ni Kristo sa paglilingkod. Ngunit hindi kami naging "superheroes" noong kami ay inordenahan. Taglay pa rin namin ang karupukan ng isang tao. Kami ay mga "wounded healers" na nangangailangan din ng inyong panalangin at suporta. Lagi sana ninyo kaming alalahanin sa inyong mga panalangin. At sa mga nagawa naming kamalian at hindi pagbibigay ng mabuting halimbawa humihingi kami ng inyong pang-unawa at pagpapatawad!

PAGKAGUTOM : Reflection for 18th Sunday on Ordinary Time Year A - August 3, 2008

Nilapitan ng isang bata ang kanyang nanay na abalang-abala sa trabaho. "Mommy, laro po tayo..." sabi ng bata. "Naku anak, ikaw na lang muna. Ang daming ginagawa ni mommy." "Anu pong ginagawa n'yo?" tanong ng bata. "Anak, nagtratrabaho si mommy." "Bakit po kayo nagtratrabaho?" muling tanong ng bata. "Para, kumita tayo ng pera..." sagot naman ng nanay. Tila hindi pa kuntento ang bata kaya muling nagtanong. "Bakit po gusto n'yong magkapera?" Medyo nainis na ang nanay sa sunod-sunod na tanong ng anak at medyo nagtaas ng boses na sumagot: "Para may pambili tayo ng pagkain!" Medyo takot ngunit nagpahabol pa ng tanong ang anak: "E para saan po ang pagkain?" Napika na nanay kaya't pasigaw na sumagot, "Para hindi tayo magutom! Umalis ka na nga at naiistorbo ako sa 'yo!" Tumahimik ang bata tangan-tangan ang kanyang laruan. Pagkatapos ay nakatitig na sinabi sa kanyang nanay: "Mommy... hindi po ako gutom!" Marahil ay may katotohanan ang sinabi ng kanyang anak. Hindi nga siya gutom! Ngunit kung susuriing mabuti ang kanyang sagot ay masasabi nating may mas malalim pang pagkagutom na iniinda ang bata... pagkagutom na higit pa sa pagkain, pagkagutom na tanging ang nanay niya lang ang maaring makabusog. Maraming uri ng pagkagutom tayong nararanasan. Isa lamang ang pisikal na pagkagutom. Marami ang gutom sa pagmamahal... gutom sa katarungan ... gutom sa kapayapaan ... Ang Ebanghelyo natin ay tumatalakay din sa isang uri ng pagkagutom. Pagkagutom na nakita ni Jesus sa mukha ng mga taong nakikinig sa kanya habang Siya ay nangangaral at nagpapagaling ng kanilang mga maysakit. Ang sabi niya sa kanyang mga alagad: "Kayo, ang magbigay sa kanila ng makakain..." Bagama't si Jesus ang nagparami ng tinapay at isda para makain ng mga tao, ang mga alagad naman ang nagsilbing daan upang magawa niya ito. Limang tinapay, dalawang isda, mga alagad na kapos sa pinag-aralan, kakayahan at kayamanan... ngunit ginamit ni Jesus upang maibsan ang gutom ng mga tao. Tayo rin ay nais gamitin ng Panginoon sa kabila ng ating kakulangan upang tugunan ang pagkagutom ng ating kapwa. Wag mong sabihing estudyante ka lang, mahirap ka lang, na wala kang kaalaman o kakayahan. Mayroon palagi tayong maibabahagi sa iba. Ang sabi nga ng turo ng Simbahan: "Walang taong masyadong mayaman para hindi mangailangan ng tulong ng iba at wala rin taong masyadong mahirap para hindi magkaloob ng tulong sa iba!" Lahat tayo ay "tinapay at isda" para sa ating kapwa. Ano na ang nagawa mo para sa kapwa mo?