PAGDATING AT PAGTANGGAP: Reflection for 1st Sunday of Advent Year C - November 28, 2021 - YEAR OF MISSIO AD GENTES

Ngayon ay sinisimulan natin ang Panahon ng Adbiyento.  Excited ka na ba?  May mga pera na ba kayo? Kung wala ay wala kang karapatang ma-excite!  Baka hanggang ngayon ay naghihingalo pa rin ang laman ng ating mga pitaka at nangangamba tayong matuluyan ng mawalan ito ng hininga pagdating ng Pasko.  Pero ang sabi nga sa isang facebook post na nabasa ko:  "Higit sa bulsa, ang puso dapat ang siyang inihahanda.  Halina, Hesus, Halina!"  

Ang Unang Linggo ng Adbiyento ang BAGONG TAON NG SIMBAHAN! Ang "Adbiyento", na ang ibig sabihin ay "pagdating" ay inilalaan nating panahon para "paghandaan" ang pagdating ni Jesus. Ngunit anong uring pagdating ba ni Jesus ang ating pinaghahandaan?  Tatlong uri ang pagdating na ito na na nag-aanyaya sa ating maghanda:  Una ay ang kanyang unang pagdating noong UNANG PANAHON na kung saan ang Diyos ay nagkatawang tao na ginugunita natin taun-taon sa tuwing nagdiriwang tayo ng araw ng Pasko.  Ang ikalawa ay ang kanyang muling pagdating sa WAKAS NG PANAHON na hindi natin alam kung kailan ang araw at oras, at sa pagdating na ito ay huhusgahan Niya tayo ayon sa kabutihan o kasamaang ating ipinakita noong tayo ay nabubuhay pa.  Sa gitna ng una at ikalawa nyang pagdating ay ang pangatlong uri, ang kanyang mahiwagang pagdating sa ating piling na patuloy nating nararanasan sa paraang mahiwaga katulad ng pagtanggap natin ng mga Sakramento at paggawa ng kabutihan sa kapwa na kung saan ay nagbibigay Siya sa atin ng TAMANG PANAHON upang atin siyang makatagpo.  

Anung uring paghahanda ang inaasahang gawin natin sa Panahon ng Adbiyento? Pero kalimitan ang ating paghahanda ay panay "panlabas" labang bilang paggunita sa "unang panahon": paglalagay ng dekorasyon, pagbili ng regalo, pagpaplano ng Christmas party.  Marahil ay kailangan din naman ang mga ito upang madama natin ang nalalapit na pagdiriwang ng Kapaskuhan ngunit hindi lang ito ang dapat na paghahanda para sa isang masaya at makahulugang pagdating ng Panginoon.  Ang mga pagbasa sa Unang Linggong ito ng Adbiyento ay nagpapaalala sa atin kung anung mabisang paghahanda ang maari nating gawin. Si San Pablo ay nagpapaalala sa atin: "Kayo’y mananatiling banal at walang kapintasan sa harapan ng ating Diyos at Ama hanggang sa muling pagdating ng ating Panginoong Hesus."   Sa Ebanghelyo naman ay pinapaalalahanan tayo ni Hesus: "Mag-ingat kayo na huwag magumon sa katakawan at paglalasing at mabuhos ang inyong isip sa mga intindihin sa buhay na ito; baka abutan kayo ng Araw na yaon na hindi handa. Sapagkat darating iyon nang di inaasahan ng tao sa buong daigdig. Kaya’t maging handa kayo sa lahat ng oras.  

Ang mga ito'y pagpapaalala sa atin na ang pinakamabisang paghahanda ay nasa TAMANG PANAHON na kung saan ay hindi tayo nagpapabaya at walang ginagawa.  Kaya nga sa paghahandang ito ay hinihimok tayong tanggalin ang ating masasamang pag-uugali at linisin ang ating mga puso!  Ang Taon ng MISSIO AD GENTES ay nagpapaalala sa ating tayo ay may misyong dapat gampanan bilang mga alagad ni Kristo at nag-aanyaya sa atin ng tatlong uri ng paghahanda ayon sa Kanyang tatlong uri ng pagdating:  Una, ay ang "muling pagtanggap" kay Jesus na una na nating tinanggap noong tayo ay bininyagan. Ikawala ay ang "bukas-pusong pagtanggap" sa kanyang araw-araw na pagdating sa ating piling.  At pangatlo ay ang ating "handang pagtanggap" na kung saan ay susulitin Niya tayo sa ating mga ginawang kabutihan o kasamaan.  

Kung papansinin ay walang kasamang ingay ang pagpasok ng New Year na ito. Hindi tulad ng January 1 na maingay ang paghahanda at pagsalubong . Nararapat lang sapagkat ang Diyos ay nakakatagpo natin sa "katahimikan".  Masyado ng maingay ang mundo.  Bigyan natin ng katahimikan ang ating mga puso sa paghahandang ito.  Apat na linggo nating pagninilayan ang katangi-tanging presensiya ni Jesus sa ating buhay.  Apat na kandila ng Adbiyento ang isa-isang sisindihan. Hindi lang sana maging palamuti ang mga ito sa ating simbahan bagkus magsilbing paalala sa atin na maging gising at laging handa sa kanyang pagdating.  Gunitain natin at ipagdiwang ang UNANG PANAHON, tanggapin ang ibinibigay Niya sa ating TAMANG PANAHON, at salubungin natin Siya ng may pag-asa sa WAKAS NG PANAHON.  Halina Jesus, manatili ka sa aming piling!

ANG PAGHAHARI NI KRISTO: Reflection for the Solemnity of Christ the King - Year B - November 21, 2021 - YEAR OF MISSIO AD GENTES

Kapistahan ngayon ni Kristong Hari.  Si Jesukristo ay pinahahayag natin bilang "hari ng sanlibutan" at "hari ng ating buhay." Ang kapistahang ito ay itinalaga ni Pope Pius XI noong 1925 sapagkat ang sekularismo o makamundong pag-iisip ay unti-unting kinakain ang kulturang "maka-Diyos"  at sinisira ang pananampalatayang itinatag kay Kristo.  Kaya nga't ang kapistahang ito ay nangangahulugan ng ating pagpapasakop at pagtalima sa paghahari ni Kristo. 

Sino nga ba ang mga kinikilala nating hari?  Sila ba na mga tanyag, kilala at hinahanganan natin ay matatawag nating hari?  Si Michael Jackson ay tinanghal bilang "King of Pop Music".  Si  Dolphy ay kilala bilang "King of Comedy".  Si  FPJ ay pinarangalan din ng titulong "Hari ng Pelikulang Pilipino."  Ang  hari noong unang panahon ay hinahangaan, iginagalang, sinusunod, pinagpipitagan ng kanyang mga nasasakupan. Kaya nga sila ang mga taong may tatlong "K":  Kasikatan, Kayamanan at Kapangyarihan!  

Sa Ebanghelyo, nang si Hesus ay kinausap ni Pilato, ang itinanong sa kanya ay: "Ikaw ba ang hari ng mga Judio?" Hindi nagpatumpik-tumpik si Hesus at nilinaw pa niya ang kanyang uri ng pagiging hari: “Ang kaharian ko’y hindi sa sanlibutang ito. Kung sa sanlibutang ito ang aking kaharian, ipinakipaglaban sana ako ng aking mga tauhan at hindi naipagkanulo sa mga Judio. Ngunit hindi sa sanlibutang ito ang aking kaharian!” Malinaw na hindi ang makamundong uri ang paghahari ni Hesus... "Ito ang dahilan kung bakit ako ipinanganak at naparito sa sanlibutan: upang magsalita tungkol sa katotohanan. Nakikinig sa aking tinig ang sinumang nasa katotohanan."

Ano sinasabi sa atin ni Jesus tungkol sa kanyang paghahari?  Una, ito ay ang PAGHAHARI NG KATOTOHAN.  Ito ay ang kabaliktaran ng ibig sabihin ng salitang diablo o "Diabulos" sa wikang Griego na ang ibig sabihin ay "siyang nagwawatak-watak" o "mapanira".  Kaya nga ang paglaganap ng "fakenews" ay masasabi nating gawa ng diablo!  Dahil sa mali at mapanirang balita, nagkakawatak-watak ang mga tao at sinisira ang pagkakaugnayan ng bawat isa!  Mag-ingat tayo na huwag tangkilin at higit sa lahat ay wag magpakalat ng "fakenews" lalo na sa socia media na kung saan ay maraming tao ang ating maakay sa kamalian.  Dahil d'yan ay nagiging kampon tayo ng "hari ng kasinungalian at kadiliman!" Maging mapanuri tayo sa ating naririnig, binabasa o pinapanood.  Sundin natin ang sinasbi ng ating budhi na kung totoong matuwid ay laging ituturo sa atin ang katotohanan at hindi kamalian.  Tandaan natin na ang paghahari ni Kristo ay "paghahari ng katotohanan!"  

Ikalawa, ang pagiging hari ni Jesus ay taliwas sa makamundong paghahari.  Ang paghahari ni Hesus ay paghahari ng isang pinunong-lingkod O "servant-leader" sapagkat iba ang pag-iisip ng Diyos sa pag-iisip ng tao.  Sa mundo ang hari ay pinaglilingkuran. Si Hesus bilang hari ay naglilingkod! Sa mundo ang hari ay iginagalang at pinagpipitagan. Si Hesus bilang hari ay nilapastangan at pinahirapan.  Sa mundo ang hari ay sinusunod. Si Hesus bilang hari ay winalang bahala ng kanyang mga kababayan.  

Kapag pinararangalan natin si Hesus bilang Kristong Hari ay sinasabi nating tayo rin bilang kanyang nasasakupan ay dapat maging "servant-leader" na kung saan ang kadikalaan ay wala sa bigat ng ating posisyon, pag-aari o kapangyarihan ngunit nasa kadakilaan ng isang tunay na paglilingkod.  Huwag tayong masiraan ng loob kung ang ating pagpapakabuti ay hindi umaani ng papuri o "recognition".  Huwag ring sasama ang ating loob kung palaging tayo na lamang ang naglilingkod samantalang ang karamihan ay nagpapakarasap sa kanilang buhay!  Huwag tayong magagalit kung ang ating mga nasasakupan ay ayaw sumunod sa atin.  

Ang tunay na paglilingkod ay mapagkumbaba, hindi naghahanap ng kapalit o nagbibigay ng kundisyon. Higit sa lahat ang tunay na paglilingkod ay hindi makasarili! Sa pagdiriwang ika-limandaang taon ng Pananampalataya, nawa ay makita natin si Jesus sa bawat taong nakakatagpo lalong lalo na sa mga mahihirap at nangangailangan.  Hilingin natin ay Jesus na maghari Siya sa ating puso at maisabuhay natin ang Kanyang paghahari.  MABUHAY SI KRISTONG ATING HARI!

KATAPUSAN NG PANAHON: Reflection for 33rd Sunday in Ordinary Time Year B - November 14, 2021 - YEAR OF MISSIO AD GENTES

Ang lahat ba ng katapusan ay kinatatakutan?  Kailan nga ba ang pagdating ng "wakas ng panahon?" Marami sa atin ay natatakot sa pagdating ng "wakas ng panahon."  Bakit nga ba natin ito kinatatakutan? Tunay nga bang nakakatakot ang "katapusan?"   Kung pagbabasehan natin mga salitang binitawan ni Jesus sa ating Ebanghelyo ngayong Linggo ay mukhang nakakatakot nga!  "Sa mga araw na iyon, pagkatapos ng mga napakalaking kapighatian, magdidilim ang araw, hindi magliliwanag ang buwan, malalaglag mula sa langit ang mga bituin, at mayayanig ang mga kapangyarihan sa kalawakan..."  Sino nga ba naman ang hindi matatakot sa "katapusan?" 

Sa isang malaking mall na kung saan ay dagsa ang mga tao dahil sa papalapit na Pasko ay bigla na lamang may sumigaw.  Isang taong nakadamit na amerikana at may karatulang hawak-hawak na nakalagay na "The end is near!"  Sumisigaw siya ng malakas na "KATAPUSAN NA! KATAPUSAN NA!"  Nang bigla na lamang may sumagot ng: "TANGA! KINSENAS PA LANG!  'WAG KA NGANG EXCITED!"  Kita na ninyo... hindi lahat ng ktapusan ay kinatatakutan.  May katapusan na kinapapanabikan!  

Hindi ang "katapusan" dahil sa hinihintay na suweldo ang tinutukoy ko bagamat sa mga mangagawa at namamasukan ay talaga namang inaabangan nila ito.  Sa ating mga kristiyano ang katapusan o wakas ng panahon ay hindi dapat katakutan kundi bagkus ay dapat pa nga natin itong kapanabikan.  Sa katunayan ang mga unang Kristiyano ay atat na atat na sa pagsapit ng katapusan ng panahon.  Ang kanilang parating sinasambit ay "MARANATHA!" na ang ibig sabihin ay "Halina, Hesus! Halina!" Ang kanilang akala ay agaran ang kanyang pagdating kaya marami sa kanila ang nagbenta ng kanilang ari-arian at hindi na nagtrabaho.  Naghihintay na lamang sa darating na katapusan!  

Hindi naman sa nais tayong takutin ni Jesus sa pagdating ng "wakas ng panahon."  Nais n'ya lang na maging mapagmatyag tayo at laging maging handa.  Maging matalino tayo sa ating buhay at matutong basahin ang hininaharap.  Ginamit ni Jesus ang paglalarawan sa isang puno ng igos. "Unawain ninyo ang aral mula sa puno ng igos: kapag sumisipot na ang mga dahon sa sanga nito, alam ninyong malapit na ang tag-araw. Gayon din naman, kapag nakita ninyong nangyayari na ang mga bagay na ito, malalaman ninyong malapit na ang panahon ng pagparito niya - nagsisimula na."  Si Jesus ay nagbibigay sa atin ng paala-ala at babala.

Paala-ala na ang buhay natin sa mundo ay may katapusan.  Hindi ba't ito ang parating sinasabi sa atin sa buwan ng Nobyembre?  Sa tuwina nakikita natin itong ma sobre sa ating harapan at naririnig natin silang ipinagdarasal ay pinaaalalahanan dapat tayo na balang araw ay maisusulat din ang mga pangalan at ilalagay sa kahon na ito. Haharap tayong lahat sa Diyos at magsusulit tayo ng ating buhay.  Tayo ay kanyang hahatulan kung ginamit ba natin ng mabuti ang buhay na ipinagkaloob niya sa atin.

Kaya nga nais ng Panginoon na maging matalino ang bawat isa sa atin.  Paghandaan natin ang wakas ng panahon.  Paghandaan natin ang katapusan ng ating buhay.  Kung magaling tayong magpalano sa ating buhay at marami taong pagsisigurong ginagawa tulag ng mga insurance plan, ay dapat maniguro rin tayo sa ating kahihinatnan paglipat natin sa ating buhay sa "kabila."  

Ano bang paghahanda ang aking magagawa?  Una, tanggalin natin ang masamang pag-uugali at kung kinakailang dumulog sa kumpisal ay gawin natin ito. Walang hihigit pang mainam na paghahanda sa pagkakaroon ng isang malinis na puso.  Ikalawa, gawin nating makatotohanan ang ating mga panalangin at pagsisimba sa pamamagitan ng paggawa ng kabutihan at pagtulong sa mga nangangailangan lalong-lalo na sa mga mahihirap.   Sa madaling salia ang inaasahan sa atin ay ang  pag-iwas sa kasamaan at pagsisikap na gumawa ng kabutihan!

Araw-araw ay may pagkakataon tayong gumawa ng maliliit na kabutihan para sa ating mga kapatid na nangangailangan. Ang ating Panginoon ay nagbabala sa atin tungkol sa darating na "katapusan", hindi upang takutin tayo, kundi bagkus ay upang tulungan tayong maghanda sa pagdating ng araw na ito. Totoo, walang nakakaalam ng araw, oras at lugar kung saan ito mangyayari. Hindi na mahalaga kung kailan at saan.  Sa ating pananampalataya ay ipinahahayag natin ang WAKAS NG PANAHON.  Sa katunayan ay lagi nating sinasabi sa Misa na "Si Kristo'y namatay! Si Kristo'y nabuhay!  SI KRISTO'Y BABALIK SA WAKAS NG PANAHON!  Ibig sabihin, naniniwala tayo na may tinatawag na katapusan ng mundo at naniniwala rin tayo na may Diyos na makatarungan at mapagmahal na hindi tayo pababayaan sa araw na ito.  Ang WAKAS NG PANAHON ay parating pa lang... Ang tamang panahon ng paghahanda ay ngayon na!  Kumilos tayo ngayon at paghandaan ang kanyang pagdating!

BUKAS LOOB NA PAGBIBIGAY: Reflection for the 32nd Sunday in OrdinaryTime Year B - November 7, 2021 - YEAR OF MISSIO AD GENTES

Lahat ba ng pagbibigay ay pagakakawang-gawa?  Ngayong nalalapit na naman ang halalan, may mga kandidatong nangangakong "magbibigay" kung sila ay inyong iboboto.  Huwag na tayong magpaloko sa kanila.  Hindi ito tunay na pagbibigay sapagkat mayroon silang hinihintay na kapalit.  May mga nagbibigay din dahil  may sumobra sa kaban ng kanilang kayamanan kayat ibibigay nila ang "pinagtabasan"  at hindi naman talaga bukal sa kanilang kalooban.  May ilan ding nagbibigay na nakasimangot at masama pa ang loob.  Damang dama mo na ang sila ay napipilitan lamang sa kanilang pagbibibigay.  Ano ba dapat ang diwa ng tunay na pagbibigay?

Minsan may isang pulubi na nagdarasal sa likod ng simbahan. Siya ay umiiyak at humihingi ng tulong sa Diyos. "Panginoon, sana  naman po ay bigyan mo ako ng limandaang piso upang ipambili ng gamot sa aking amang may sakit.  Mahal na mahal ko po siya.  Huwang Mo sana kaming pabayaan!"  Narinig siya ng isang pulis na nagkataong nagdarasal din sa likod.  Naawa ang pulis sa kanya at dumukot ng pera sa kanyang wallet.  Nagkataong dalawang daan lang ang kanyang cash sa wallet ngunit minabuti niyang ibigay na rin ito sa pag-iisip na kahit papaano ay makakatulong din sa kaawa-awang bata.  Laking gulat ng bata ng iniabot sa kanya ng pulis ang dalawang daang piso.  Tiningnan niya ang pulis mula ulo hanggang paa at muling nagdasal: "Panginoon, maraming salamat po. Ang bilis niyo namang sumagot, parang 'Express-padala!'  Pero sana next time, 'wag n'yo sanang ipaabot kay mamang pulis.  Ayun, nagkulang tuloy ng tatlong daan!"  hehehe...  

Bakit nga ba kapag may nagbigay sa atin ay agad-agad nating tinitingnan kung sino ang nagbigay?  Kasi nga naman hindi lahat ng pagbibigay ay tunay na pagkakawang-gawa!  Tandaan natin na hindi nasusukat ng laki ng halagang ibinigay ang kabutihan ng taong nag-abot nito. Tingnan ninyo ang ibang pulitiko, dahil "election season" na naman kaya't siguradong marami ang magpapamudmod ng pera at mistulang Santa Claus na nagbibigay ng mga regalo.  Ang intensiyon nila ay hindi para makatulong kundi upang makabili ng boto ng mga taong mahihirap. At saan ba nanggaling ang perang ipinamimigay nila?  Hindi ba sa buwis din ng mga mahihirap?  O kaya naman, dahil malapit na naman ang Pasko, marami na naman ang magpapakain sa mga bata, mamimigay ng nga laruan at ibang kagamitan, mamimigay ng pera.  Ang tanong ano ba ang kanilang ibinibigay?  Baka naman "mumo" lang ng kanilang kayamanan.  Baka naman mga damit, gamit o damit na pinaglumaan na halos hindi na magamit ng taong tatanggap.  Ibig sabihin, hindi lahat ng pagtulong ay pagkakawang-gawa!  Ano ba ang tunay na pagbibigay?  

May sagot si Jesus sa ating Ebanghelyo ngayong Linggo.  Bakit kinalugdan ni Jesus ang babaeng dukhang balo sa talinhaga?  Bagamat dalawang kusing lamang ang kanyang inihulog, lubhang napakaliit kumpara sa mga inihuhulog ng mga may kaya at mayayaman,  ay nakita ni Jesus ang laki ng kanyang puso sa pagbibigay. “Sinasabi ko sa inyo: ang dukhang balong iyon ay naghulog ng higit sa kanilang lahat. Sapagkat ang iba’y nagkaloob ng bahagi lamang ng hindi na nila kailangan, ngunit ibinigay ng balong ito na dukhang-dukha ang buo niyang ikabubuhay.”  

Ang tunay na pagbibigay ay nanggagaling hindi sa kamay kundi sa puso!  Hindi ang laki ng halaga kundi ang laki ng puso ang sukatan ng tunay na pagbibigay!  Ito ay ipinakita mismo ni Jesus ng ibinigay Niya ang kanyang sarili sa krus upang mailigtas tayong mga makasalanan.  Ito ay patuloy niyang ipinapakita sa bawat pagdiriwang ng Eukaristiya na kung saan sa anyong tinapay at alak ay ibinibigay ni Jesus ang Kanyang sarili sa atin bilang pagkain ng ating kaluluwa.  Ito'y patuloy niyang ipinadarama sa atin sa pamamagitan ng maraming taong taos sa puso ang pagtulong sa mga mahihirap.  

Taos sa puso ba ang aking pagbibigay?  Mararamdaman natin ito kung may kahalong sakit ang ating ginawang pagtulong sapagkat ang tunay na pagbibigay ay may kasamang sakripisyo.  Masasaktan ka kung tunay kang nagbibigay sapagkat may nawawala sa iyo sa bawat pagbibigay mo.  At dahil ang pagbibigay ay isang sakripisyo, ito ay nagpapaging-banal sa mga taong naghahandog nito.  

Bakit hndi mo subukang taos-pusong magbigay?  Pagbibigay ng oras sa iyong asawa at mga anak, paglalaan ng oras ng mga anak para sa kanilang magulang, pagtulong sa isang kaibigang may problema, ay ilan lamang sa pagbibigay na hindi nangangailangan ng salapi.  At bakit hindi, kung mayroon kang kakayahan, tumulong ka sa mga mahihirap o nasalanta ng kalamidad, makibahagi sa mga proyekto ng Simbahan para sa mahihirap. Mag-abuloy sa simbahan.  Napakaraming paraan para makatulong sa kapwang nangangailangan. Kailan ka huling nagbigay na nasaktan ka dahil may ibinahagi ka na nagmumula sa iyong sarili?  

Magandang pagnilayan natin ito. Baka kasi mababaw pa rin ang ating motibo sa pagtulong. Baka kailangan pa ring salain ang ating motibasyon at intensiyon kapag tayo'y nagbibigay. Ang sabi nga ni Mother Teresa ng Calcutta na tinaguriang "the living saint" noong siya ay nabubuhay pa, "We love and love until it hurts... until we realize and feel that there is no more hurt but love..."  Nasa kalagitnaan na tayo ng pagdiriwang ng ikqa-500 Taon ng Anibesaryo ng Ating Pananampalataya at muli tayong pinaaalalahanan ng slogan na "Gifted to Give".  Hinihikayat tayo ng ating Inang Simbahan na maging daluyan ng biyaya ng Panginoon para sa ating kapwa sapagkat malaki ang tinanggap nating biyaya, ang ating pananampalatayang Kristiyano.  Sa halip na sarilinin natin ang biyayang ito, bakit hindi natin subukang ibahagi sa iba sa pamamagitan ng mga kawanggawa at pagtulong sa mga lubos na nangangailangan?  Ang pagsaksi sa ating pananampalataya ay walang saysay kung ito ay naiiwan lamang sa salitang ating binibitawan.  Ang sabi nga ni Santiago Apostol: "Ang pananampalatayang walang kasamang gawa ay pananampalatayng patay!"  

Marahil isang magandang tanong sa ating pagninilay ay; "May naibigay na ba ako na nagmula sa aking sarili para sa mga mahihirap?" Walang masama kung isusulat mo ang kanilang pangalan at ialay mo sa Panginoon ang listahan ng mga taong natulungan mo ngayong Taon ng Missio Ad Gentes.  Lahat tayo ay may kakayahang magbigay.  Ang sabi nga: "Kindness is a gift everyone is afford to give."  Nawa ay mapukaw ang ating damdamin sa isang tunay at taos pusong pagbibigay.  Pagbibigay na hindi naghihintay ng kapalit. Pagbibigay na walang panunumbat at panghuhusga.  Pagbibigay na nagpapahayag ng awa at pagmamahal ng Diyos sa ating lahat.